Pas shumë kalvaresh politike, justifikimesh, ngecjesh apo edhe bllokimesh me pretekstin i cili gjithmonë dukej se ishte ai i duhuri, më në fund krijimi i organeve që do t’i japë udhë Reformës në Drejtësi filloi të marrë jetë. E gjithë koha e pritjes së ndërtimit të këtyre institucioneve është karakterizuar nga një frymë pak mistike, ngase konstituimi i këtyre organeve, si dhe vetë Reforma në Drejtësi, gati-gati patën marrë një tis hyjnor plot rrezatim i cili përmblidhej në zgjidhjen e problemeve të shoqërisë tonë nga një mrekulli. Një mrekulli e bërë si gjithmonë nga të huajt, për sa kohë ne nuk kemi qenë dhe as që jemi në gjendje të prodhojmë vlera politike e për rrjedhojë as mrekulli politike e shoqërore.
Përveç faktit se asnjë nga liderët politikë shqiptarë nuk ka qenë realisht i interesuar që Reforma në Drejtësi të zbatohet në këtë vend, pjesa tjetër e shoqërisë shqiptare e ka pritur me shpresë dhe skepticizëm në të njëjtën kohë zbatimin e kësaj reforme. Ky skepticizëm, në më të shumtën përmblidhej në atë frikën e mosrënies së një reforme të tillë me stampë të huaj, në batakun e kënetës shqiptare. Kjo frikë në fakt, bënte një farë sensi për sa kohë organet nga të cilat reforma do të merrte jetë, ishin të destinuara të përbëheshin nga individë shqiptarë.
Tani që organet e rëndësishme të kësaj reforme si Këshilli i Lartë i Gjyqësorit u plotësuan nga figura të “filtruara” ndërkombëtarisht, shpresa dhe skepticizmi i mëparshëm janë kthyer ne frikë dhe dëshpërim për arsye se figurat e zgjedhura ndodhen jashtë thelbit të reformës, dhe lidhja e tyre me të, kalon vetem përmes një modeli i cili quhet, kastë. Pra, me pak fjalë, skepticizmi i shndërruar në frikë përkthehet ndryshe në pesimizmin që kaplon secilin teksa sheh një kastë të vjetër të besuarish të politikës në fushën e drejtësisë, të zëvendësohet me një kastë të re të besuarish në po këtë fushë, por kësaj radhe në favor të ndërkombëtarëve.
Kjo mund të ishte e natyrshme në një vend tejskajshmërisht të ekstremizuar politikisht si ky i yni, pra që organet të cilat nënkuptonin një soj pavarësie do të ishin aq të afta sa të qëndronin neutrale për hir të detyrës së rëndësishme që kanë, atë të përzgjedhjes së klasës së re të gjyqtarëve që do ta shpëtonin këtë vend një herë e mirë nga degradimi dhe dehidradimi juridik. Do ishte e arsyeshme nëse reformën përsëri do ta bënin politikanët tanë. Por, tani që reforma ka vite që mban një brand ndërkombëtar, përkatësia politike si dhe njëanshmëria duken krejt të çuditshme. Pyetja që shtrohet është: a mos vallë janë politizuar edhe ndërkombëtarët? Apo kasta e re që ata duan të ndërtojnë në drejtësi, do të jetë e një soji që do promovojë një sistem drejtësie e më pas një soj Shqipërie siç të huajt duan ta shohin dhe jo si ne shqiptarët e shohim vetveten në perspektivë?
Këtë e përforcon edhe një ngjarje jo e largët me ndryshimet e fundit kushtetuese, kur nga ndërkombëtarët, nën petkun e Reformës në Drejtësi, u tentua të futej në Kushtetutë një artificë e cila u hapte rrugë martesave homoseksuale edhe tek ne. Ky rast, për fatin e mirë tonin, nuk arriti të konkretizohej dhe ne shpëtuam Kushtetutën tonë të re nga “pandemia seksuale” që ka kapluar mendjet e shumë të huajve që vijnë si ekspertë apo specialistë të fushave të ndryshme.
Futja e individëve që aspak kanë të bëjnë me një iniciativë të tillë si Reforma në Drejtësi, dhe për më tepër që shquhen si individë kontroversë, nuk na lejon të shohim Shqipërinë që duam me sytë tanë, por një Shqipëri e cila do të duhej të ishte parë me sytë e dikujt tjetër. Ne nuk kemi nevojë që të ndryshojmë një kastë të korruptuarish financiarisht me një kastë tjetër të korruptuarish moralisht. /tesheshi.com/
