Është viti 2019 dhe sot e kësaj dite nuk po arrihet të këndohet ashtu si duhet nga kori ynë politik, kënga “Për ty atdhe”, sepse tek refreni që bën fjalë për Kodin Zgjedhor, vërehet në mënyrë të përsëritur fenomeni i kakofonisë i shkaktuar nga stonatura trashanike. Fakti që ndoshta jemi i vetmi popull që nuk arrin të këndojë këngën e vendit tij pa stonaturë dhe këtë deri në fund, është një rast i mirë studimor i cili meriton hulumtim të mirëfilltë. Të mos arrish të këndosh këngën e vëndit tënd kjo do të thotë që atë të ta këndojnë të tjerët, dhe kur ta bëjnë këtë, atëhere mos shpreso se do të kuptosh diçka nga ajo.
Për të pafundmen herë, ashtu siç pritej, pas çdo proçedure zgjedhore, thurja dhe shthurja e Kodit Zgjedhor është bërë proçesi i automatizuar më i preferuar për të justifikuar historinë e afërt dhe për të sajuar një pretekts politik i cili do të marrë udhë përgjatë mandatesh të komisioneve parlamentare të reformës zgjedhore të cilat kafshojnë kohët respektive. Kjo, përgjatë një spiraleje reformash të reformave të cilat duhen refomuar sepse reformimi i fundit nuk paskësh reformuar si duhet proçesin. Me baba ODHIR-in, krijesa e re që pritet të shohë dritën e diellit në formën e një kodi zgjedhor, i dënuar për t’u kontestuar nga humbësi i radhës dhe për t’u ekzekutuar sapo karriget e parlamentit të ri të përplotësohen me jaka të bardha, do të përshkojë ekzaktësisht të njëjtin kalvar që kishte kaluar kodi parardhës. Pamundësia e ndërtimit të një tryeze politike e cila të çojë gjërat në fund është tashmë një lajm shumë i vjetër për ne. Ashtu siç është lajm shumë i vjetër edhe binjakëzimi i çdo aksioni elektoral me nevojën e thurjes së një kodi (lexo rrjete) i cili duhet sajuar në atë mënyrë, që secili nga kundërshtarët të mos ketë mundësi të shpalosë as edhe një grimcë mëshire për kundërshtarin.
Afate të komisioneve parlamentare për reformën zgjedhore që digjen në mënyrë progresive dhe shtyrje po aq progresive të këtyre afateve, do ta çojnë fjalëkryqin e reformës sonë zgjedhore deri në limitet logjikisht të paimagjinueshme që në situatën e emergjencës elektorale, të jepet zgjidhja më e gabuar e mundshme, sepse kështu të privuar nga ftohtësia dhe logjika politike, mund të futen në darët e sistemit zgjedhor kundërshtarët politikë. Prandaj, sebepologjia e shoqëruar me njëmijë çikërrima arsyesh e sofizmash të gjoja gadishmërisë së humbur dhe vullnetit politik të tretur, si pasojë e kundërshtisë së armikut politik, nuk është gjë tjetër veçse kamuflimi mediatik i atij qëllimi final për të sabotuar suksesin e mundshëm të tjetrit.
Mirëpo, kësaj radhe reforma zgjedhore është bashkëudhëtare me një etapë të rëndësishme në ecejaket integruese të Shqipërisë si dhe per realitetin e ri ekstrainstitutcional të opozitës. Për më tepër, është një variabël i rëndësishëm i këtij rrugëtimi. Kjo bën që rrjeta (lexo kodi) të gëzojë veti të atilla peshkuese sa të mos ngelet asgjë jashtë kuadrateve gjithmonë e më të imta të saj. Tashmë çështja nuk është thjesht të arrijmë të bëjmë një kod, por çështja është si t’ia bëjmë që me anë të kodit të bëjmë edhe integrimin së pari të opozitës ne sistem, dhe së dyti integrimin e vendit ne BE. Dyshimet që shfaqen gjithandej për mënyrën e se si mund të arrihet kjo, janë përditë e më të forta. Edhe për faktin se partitë e vogla, janë në revotë e sipër.
Detyrimi që ndërkombëtarët i kanë taksur liderëvë të partive kryesore se për të përfituar integrimin duhet të bëjnë sinkronizimin, (këtu e kam fjalën për sinkronizimin politik përmes marrëveshjeve të cilat përmbushin prioritetet e integrimit) ngjan me një proçes edukimi dhe riedukimi të përhershëm të të pabindurve po të përhershëm. Me këtë, rrezikshmëria për të dështuar në përmbushjen e këtij synimi duket e lartë, sepse konfliktualiteti personal i këtyre liderëve është mbivendosur mbi interesin social dhe fitorja apo dështimi me çështjet integruese nuk është më fitore apo dështim i tërë shoqërisë, por konsiderohet si trofe individuale e njërës pale ngritur mbi stonaturën e palës tjetër. /tesheshi.com/
