Ditëve të fundit po shihet një rritje eksponenciale e rasteve të të infektuarve me Covid-19. Rritje e cila nuk ishte parë as në kohën kur karantina sundonte jetët tona. Nëse gjatë karantinës shifra më e lartë ishte 34 veta të infekuar, gjatë ditëve të fundit po i rrotullohemi numrit 70 veta në ditë të infektuar. Gjendja jonë sociale është tashmë e ndryshme nga ajo tre-mujorit të karantinës. Shoqëria është e hapur, bizneset, politika, jeta kulturore, sportive. Jashtë kësaj hapjeje ngelin akoma transporti urban si dhe ai ajror. Pra, me pak fjalë, prej javësh, ne, po ashtu si ne edhe vende të tjera, janë në kufinjtë e normalitetit të zakonshëm.
Në gjithë këtë normalitetet numri i të infektuarve ka ardhur në rritje gjatë javës së fundit duke shkuar në dyfishin maksimumit të rasteve me Covid. Ka disa arsye se përse kjo gjë po ndodh. Çështja është se çfarë kuptimi po merr sot normalitetit për ne? Ose thënë ndryshe, çfarë konsiderojmë ne normale sot?
Një ndër ndryshimet themelore që kjo pandemi i ka sjellë të gjithë njerëzimit, në kohën ku deri më tani shifra e të infektuarve në mbarë globin i ka kaluar 8 milion të prekur, ka qenë ndryshimi i të kuptuarit dhe të jetuarit të normalitetit. Shifrat në rritje ditë pas dite po përbëjnë edhe ato një normalitet të ri për ne. Bashkëjetesa me virusin po kthehet gjithashtu në gjënë më normale. Njerëzit duken të shkrehur, të pamerakosur për virusin tashmë. Duket sikur ka një ndjenjë mosbesimi në lidhje me të. Pandemia e përditshme e informacionit, ka zhvlersuar kuptimin tonë për gjërat themelore, përfshirë edhe për vetë virusin. Frika ndaj të panjohurës që shoqëroi muajt e parë të pandemisë, është transformuar në mosbesimin ndaj ekzistencës së saj. Konspiracioni i ka zënë vendin realitetit dhe shkrehja duket se është anestezia më efikase ndaj depresionit që karantina shkaktoi.
Ky normalitet i ri, kjo prezencë e shtuar e virusit në jetët tona, është bashkëudhëtare me faktin se ne nuk kemi ndërruar zakonet tona të mëparshme. Dalja nga karantina nuk u shndërrua në një realitet të ri shpirtëror dhe mendor. E rinisëm pikërisht aty ku e lamë; me të njëjtat shprehi, me të njëjtin stil jetese, me të njëjtën gjuhë, me të njëjtat vepra. Krimi e rinisi edhe me fuqishëm se në pikën ku e la. Imoraliteti, lakuriqësia dhe hipersueksualiteti, e rinisën ekzaktësisht aty ku e ndërprenë, tashmë me vrullin e një vere të nxehtë. Korrupsioni u shpërfaq me të njëjtën devizë, pa pikë pendimi. Partitizmi shpërtheu fuqishëm në sheshe duke shfrytëzuar rastin më të parë. Familja u viktimizua përsëri, dhuna ndaj grave lulëzoi njësoj. Përdhunimi e vrasja u kthyen besnikërisht në lajmet e para të ditës.
E rinisëm aty ku e lamë, në kohën që pandemia erdhi si një mur biologjik i cili supozohej se do të ndante të shkuarën tonë me një të ardhme më të mirë. U harrruan shumë shpejt ankthet, frikërat, viktimat, hekurat e ballkoneve si dhe sirenat policisë që shtynin njerëzit brenda. Covid-19 duket se nuk la gjurmë në asnjë cep të trurit tonë. Gabojmë njësoj, me të njëjtin ritëm, me të njëjtin epsh. Ka edhe nga ata që e quajnë fitore. Por një fitore ka në thelb një luftë dhe një luftë që të fitohet do rezultat. Rezultatet si fizike dhe si shpirtërore flasin për një leksion të pamësuar, për një notë ngelëse për të gjithë ne.
E tani, numri në rritje i të infektuarve, që shpallet pas zërit që dridhet të përfaqësuesve të Ministrisë së Shëndetësisë, tregon se kujtesa e shkurtër e ka vuajtjen e gjatë. Qasja ekstreme e filimit të pandemisë ku të gjithë të friksuar u ngujuan brenda duke ndjekur deri në mani masat parandaluese, u pasuan me sjelljen e ekstremit tjetër pak muaj më vonë, me shpërfilljne totale ndaj saj. Në fakt, qëndrimi më i saktë duhej të ishte as mbivlerësim total dhe as zhvlerësim total. Thjesht virusit dhe pandemisë i duhej dhënë ajo që i takon e përsa i takon. Qasjet ekstreme sjellin edhe përfundime ekstreme. Tani që ne jemi në një pandemi të shpërfilljes totale e rrezikojmë të mos dimë se si do të jetë fundi. Rrezikojmë të mos e kuptojmë se çfarë është tashmë normaliteti. /tesheshi.com/
