Teorikisht, liderëve të zgjedhur u takon të artikulohen si përfaqësues të audiencave politike, duke përdorur kredon elektorale në formë diskrete dhe jo absolutiste. Praktikisht, tek ne ky fenomen bëhet akoma më i vështirë si pasojë e korruptimit të motiveve dhe mekanizmave të përfaqësimit, të cilat e humbin legjitimitetin e tyre gjatë kalvareve elektorale. Ndaj edhe referimi frazeologjik në emër të të gjithë shqiptarëve ngjan me një ankorim të dëshpëruar pas dallgëve dhe tallazeve që politika e përditshme të shkakton. Zakonisht, kjo përthyhet në një atmosferë konfuzioni dhe polarizimi, ku si masa, ashtu edhe trupi politik, kanë mendime skajshmërisht të ndryshme ndaj njëri-tjetrit. Prandaj ankorimi i lidershipit përmes frazeologjive përgjithësuese është shpesh tentativa për të legjitimuar problemet që kanë filluar të hasen me ilegjitimitetin politik.
Në raportet e trajtimit politik të audiencës sonë vërehet një ndjesi e pronësisë së të zgjedhurve ndaj zgjedhësve, e përforcuar kjo nga një sensacion i fortë imponimi. Një ndjesi e pronësisë së mendimit dhe praktikës politike të liderit ndaj audiencës, e cila nënkuptohet si fletë e bardhë mbi të cilën lidershipi mund të shkruajë çfarë dëshiron, si dëshiron dhe kur dëshiron ai. Këtë e vërejmë shumë lehtë teksa, përgjatë artikulimeve të pafundme publike të udhëheqësisë tonë, strategjitë personale të liderëve partiakë noterizohen në përgjithësime frazeologjike të tipit, “në emër të gjithë shqiptarëve”, apo “ të gjithë shqiptarët…”.
Të dyja kahet e politikës sonë flasin në emër të integrimit, apo edhe për çështje të tjera thelbësisht të rëndësishme, dhe këtë e bëjnë thuajse gjithmonë në emër të shqiptarëve. Po në emër të të njëjtëve shqiptarë, çështje konsensuale, siç është ajo e integrimit, përplasen me vetveten, duke dhënë perceptimin e konfliktit, i cili në fakt qëndron tek trupa politike, dhe jo tek masa. Kështu, nga konsensus masiv për çështje të rëndësishme, transformohen në masivitet të përplasjes politike, duke ndërtuar pakuptimësi në perceptimin e së njëjtës audiencë, të të njëjtëve shqiptarë.
E kjo pastaj është shenjë e pasigurisë politike. Kur ka pasiguri politike në një trupë partiake, atëherë ose sjellja politike ashpërsohet dhe bëhet konfliktuale, ose artikulimi politik rreket të ndërtohet mbi gjithpërfshirjen e audiencës, në përpjekje për të fshehur krizën. Pra, në thelb ka papajtueshmëri mes formës publike të të bërit politikë dhe substancës së vetë subjektit politik. E thënë ndryshe, është ajo që rëndom ndodh kur ndryshe flitet dhe ndryshe veprohet.
Shprehja e mendimit të krerëve partiakë në formën e një liturgjie politike merr nuancat e predikimeve, e për këtë arsye pasja e gjithë shqiptarëve pas vetes kthehet pothuajse në një ritual gati religjioz, në një domosdoshmëri, ku grigja e urtë dhe e butë ndjek bariun e politikës së përditshme. Secila palë pretendon pronësinë mbi grigjën, dhe secila palë flet në emër të saj. Është pikërisht këtu ku demokracia fillon tatëpjetën e vet. Është momenti kur zgjedhësi pushon së funksionuari si individ i pavarur në logjikën politike dhe në aftësinë e tij personale për ta ndërruar realitetin politik. Është momenti kur individi si zgjedhës bie nën hipnozën e liturgjisë politike të liderit dhe paralizohet i tëri, duke dështuar në shprehjen e mendimit kritik politik. /tesheshi.com/
