Me fitoren me 92 vota, por me mosanëtarësim në UNESCO, Kosova ka humbur një betejë por nuk e ka humbur luftën. Duhet të gjejmë forcën që pas një rrëzimi të ngrihemi më të fortë. Nuk duhet të ndjehemi fajtor përse s’u pranuam në UNESCO. Ato shtete që votuan kundër e abstenuan duhet të ndihen të turpëruara ngase së pari e përziejnë politikën me kulturën dhe së dyti, shfaqën kulturën e tyre regresive politike ose në rastin tjetër, neglizhuese.
Shikuar nga aspekti i brendshëm, diplomatikisht, përgjegjësit vendorë është dashur të lobojnë edhe më shumë, duke përshirë një spektër më të gjerë të individëve, institucioneve dhe grupeve tjera lobuese që kanë ndikim në shtete të cilat kanë pasur një qëndrim kundër anëtarësimit të Kosovës në UNESCO.
Fjala vjen, shumë shtete arabe kanë votuar kundër anëtarësimit të Kosovës në UNESCO, dhe në këtë drejtim, përfshirja e njerëzve, grupeve apo institucioneve fetare (p.sh. Bashkësia Islame e Kosovës) ose politike që kanë ndikim për të lobuar në këto vende të paktën do të hiqnin arsyetimin e mëdyshjen se nuk i kemi pasur parasysh të gjitha shkaqet.
Ose, lobimin e Kishës Katolike të Kosovës në Vatikan (ndonëse nuk e njeh ende shtetin e Kosovës), për të lobuar për Kosovën, kur fare mirë dihet ndikimi që ka ai në Amerikën Latine, madje duke pasur edhe përparësinë që edhe Papa Françesku vjen nga ai kontinent (Argjentina, e cila ka votuar kundër).
Ndër mësimet e shumta që ka nxjerrë ky mosanëtarësim i Kosovës, është reagimi i ngutshëm i shumë njerëzve që sadopak kanë ndikim në opinion qoftë nga politika, komentuesit e ndryshëm (analistët) e shumë të tjerë. Nga irritimi dhe nervoza për mospranim ata shfaqën injorancën, hipokrizinë, racizmin e çka jo tjetër duke i hedhur zjarrit edhe më shumë benzinë duke vjellë vrer ndaj popujve, etnive e kulturave tjera. Madje, disa prej tyre, nga tërë kjo fatkeqësi për Kosovën, me dinakëri mundohen ta polarizojnë edhe më shumë këtë shoqëri të katandisur si mos më keq.
Në rast se patjetër duhet të kërkojmë fajtorin për këtë pësim tonin, atëherë ai fajtor jemi vetë ne, e jo dikush tjetër, që nga politikbërësit e deri tek elitat tjera të ndryshme. Sa mendojmë e punojmë për mbrapshti e besa kemi fjalë më shumë se sa punë, ti përveshim mëngët të tërë si shoqëri e të punojmë më shumë në forcimin e shtetit tonë, të bëhemi më kërkues e këmbëngulës në qëllimet tona, atëherë besoj që tjetër fare do na dalin rezultatet.
Pas tërë kësaj, tutje, duhet të mendojmë, flasim e veprojmë me kokë të ftohtë dhe me durim t’i shtyjmë gjërat përpara. Serbia, duke pasur prapa Rusinë, veçse ka marrë shkas pas kësaj “fitoreje”, që t’i rrisë angazhimet e saj për të penguar Kosovën deri në dështim të procesit të shtetndërtimit të saj. Kështu që, kujdesi, gjakftohtësia, angazhimi i paepur duhet të jenë në plan të parë për ne si shoqëri ngase përgjegjësia na takon të gjithëve për këtë shtet të cilin plot herë themi se shumë gjak është derdhur për të. /tesheshi.com/
