Steve Bannon është me mision. Ish-kryestrategjisti i presidentit Trump ka vizituar Europën dy herë në katër muajt e fundit, me ture në disa kryeqytete. Ai ka qenë duke përhapur ungjillin e “revoltës nacionale populiste”dhe ai e sheh Europën si një terren pjellor për kryqëzatën e tij globale. Ndoshta ka një të vërtetë në gjithë këtë. Politika aktuale në Itali është dhuratë për të. Por, ai po ashtu, është duartrokitur nga audiencat në Pragë, Budapest dhe Francë. Por, a po i kushtojmë sa duhet vëmendje?
Është e lehtë ta anashkalosh Bannon si një rrebel i izoluar, një njeri i cili u flak nga Shtëpia e Bardhë gushtin e kaluar, përpara se të shkarkohej edhe nga Breitbart në janar. Po ashtu, është joshëse t’i shohësh aktivitetet e tij si të adresuara kryesisht ndaj anglosferës: qasje ndaj audiencave amerikane dhe fushatuesve Brexit, sesa ndaj kontinentit të vjetër. Madje, ka gjasa që ai po përpiqet të pushtojë vëmendjen e një njeriu dhe vetëm një njeriu –Donald Trump – për t’u kthyer në favoret e tij.
Por, unë nuk e besoj rreshtin gjysmë-lehtësues që thotë se Bannon e ka hedhur vështrimin në Europë thjesht për të kompensuar largimin e supozuar nga Trump. Udhëtimet e tij përtej Antlantikut janë pjesë e një beteje ideologjike midis “nacionalistëve” dhe”globalistëve”, një betejë që ai po kërkon ta kornizojë por edhe ta përshkallëzojë. Ai ka përdorur dukshëm zanafillën e tij të Shtëpisë së Bardhë për të hapur dyert këtu: mendje-ngjashmit do të mblidhen, dhe të tjerët besojnë se prania e tij mund të ofrojë thellim, në mos akses, në rrethet e ngushta të Trump.
Ajo që është e qartë është se Bannon ka inkurajuar marrëdhëniet me disa prej forcave më trazuese në Europë. Dhe interesi i tij për kontinentin ka ekzistuar shumë përpara se Trump të niste fushatën e tij për pushtet. Kujtojmë që në vitin 2014, Bannon zgjodhi një pallat në Vatikan si vendin për të shpalosur pikëpamjet e tij për botën, përpara një audience të përbërë nga gripe katolike ultra-konservatore. Në Budapest ai së fundmi, u prezantua në podium si një “mendimtar i madh”. Në Itali, ai e vlerësoi koalicionin populist të së djathtës si një “aleancë historike”. Në Pragë, ai e quaji rendin liberal të pasluftës “një fetish”. Më herët gjatë këtij viti, në veri të Francës, ai mori pjesë në një takim të Marine Le Pen, ku ai elektrizoi turmën me këto fjalë: “Lërini t’ju quajnë racistë, ksenofobë, nativistë, homofobë, mizogjenistë – mbajeni këtë si medalje nderi”.
Kështu, cili është plani i Bannon? Kush e financon atë. Si mund të ndikojnë aktivitetet e tij në zgjedhjet e vitit të ardhshëm për Parlamentin Europian? Pjesa më e madhe e gazetarëve që e kanë takuar atë në Europë, fokusohen tek Trump apo politika amerikane. Kjo lë mënjanë qëllimin e markës së tij të “alt-right” transa-atlantike. A është ai thjesht një oportunist që kërkon prozhektorët kudo fitojnë populistët? Apo mund të jetë që Bannon është një avangardë e masakrës trampiane kundër vetë projektit evropian?
Armiqësia e Trump ndaj BE-së nuk është sekret. Ne e dimë se ai nuk e ka idenë se cili është thelbi i projektit evropian. Politikat e tij lënë pak dyshime se ai nuk do t’ia dijë nëse ai do të shpërbëhej. Është interesante që udhëtimet e Bannon në Europë koincidojnë me një luftë tregtare trans-atlantike, zbatimin e Brexit, dhe përpjekjet e vështira të lidervëe europane për të shmangur një krizë tjetër të eurozonës.
Në fakt, ne do të ishim budallenj në rast se do të mendonim se Bannon është thjesht një kloun që kërkon vëmendje. Ai nuk është aspak budalla. Dhe ia vlen ta dëgjosh, si një mjet për të kuptuar sesi po shkërmoqet lidhja e vjetër që prej vitit 1945 midis Shteteve të Bashkuara dhe Europës. Ndërsa ishte në Europë, ai tha se fjalimi i Trump në Varshavë, në vitin 2017 – në të cilin presidenti deklaroi se “çështja themelore e kohës sonë është nëse Perëndimi ka vullnetin për të mbijetuar”- ishte më i rëndësishmi i presidencës së tij. Mendojeni. Ajo fjalim përmbante asgjë më pak sesa ripërcaktimin e Perëndimit si një entitet nacionalist, të krishterë të vendosur përballë barbarizmit.
*Natalie Nougayrède është kolumniste në stafin e së përditshmes londineze “The Guardian”.
Përktheu: Juli Prifti – /tesheshi.com/
