Nga Nadia Ahmad*, Middle East Eye
Babai im ma vuri emrin Nadia, sipas gjimnastes olimpike Nadia Comaneci, pasi ai ishte i pranishëm në Lojërat Olimpike Verore në Montreal më 1976. Edhe pse nuk e ndoqa rrugën e saj sportive, kam ndërtuar karrierën time si gazetare, avokate dhe pedagoge e drejtësisë.
Si një akademike me hixhab që ndjek ndërthurjen e politikës, fesë dhe drejtësisë sociale, më shqetëson thellësisht trajtimi aktual i grave myslimane në arenat me profil të lartë.
Nga ndalimi i hixhabit për sportistet franceze në Lojërat Olimpike të Parisit, te trajtimi i përfaqësimit mysliman nga Komiteti Kombëtar Demokratik (DNC) në SHBA, po shohim një hipokrizi të përhapur në qarqet “progresive.”
Olimpiada, e cila supozohet të përfaqësojë kulmin e unitetit global, u ka kërkuar në mënyrë efektive grave muslimane franceze të heqin dorë nga feja e tyre. Ky nuk është thjesht një problem me kodin e veshjes, por një shkelje thelbësore e lirisë fetare dhe të drejtave personale, me rrënjë në politikat më të gjera franceze. Në vitin 2004, Senati Francez miratoi një ligj që ndalonte veshjen e simboleve fetare të dukshme në shkollat publike.
Nga një këndvështrim juridik, ndalimi i hixhabit në Lojërat Olimpike të Parisit ngre pikëpyetje serioze mbi diskriminimin dhe kufijtë e sekularizmit në hapësirat publike. Është një shembull tipik se si politikat që duken të paanshme, në fakt, ndikojnë në mënyrë disproporcionale te grupet minoritare.
Si një juriste dhe një grua muslimane amerikane, këto zhvillime më shqetësojnë thellësisht, pasi nxjerrin në pah sfidat e vazhdueshme me të cilat përballen minoritetet fetare në përpjekjet e tyre për të pajtuar besimin e tyre me pritshmëritë shoqërore – edhe në mjedise që pretendojnë të jenë progresive.
Na nevojitet një shqyrtim më i thellë i mënyrës se si e balancojmë sekularizmin, liritë fetare dhe përfshirjen në shoqëritë tona gjithnjë e më të larmishme.
Mbështetja e status quo-së
Gratë muslimane të dukshme përballen gjithashtu me përjashtimin në sferën politike. Por lëvizjet e fundit që premtuan ndryshim radikal, si fushata “Uncommitted”, shpejt u përshtatën me status quo-në që dikur sfidonin. Ky ndryshim, nga kërkimi i një konvente të hapur në mbështetje të kujdesshme të status quo-së, përfaqëson një tendencë të përgjithshme të lëvizjeve progresive që humbasin forcën e tyre.
Një analogji me hipokrizinë e Lojërave Olimpike është trajtimi i DNC-së ndaj delegatëve muslimanë. Ndërsa qëllimi fillestar i lëvizjes “Uncommitted”, e organizuar nga brenda demokratëve, ishte sfidimi i establishmentit politik, ajo përfundoi duke kontribuar në zvogëlimin e ndjeshëm të numrit të delegatëve muslimanë, nga rreth 150 në vitin 2020, në vetëm rreth 60 në vitin 2024, sipas të dhënave të mia. Kjo ndodh për shkak se manovrat strategjike shpesh përjashtojnë interesat e minoriteteve në favor të agjendave më të gjera, duke dëmtuar grupe si delegatët muslimanë.
Ky rezultat ngre pyetje mbi efektivitetin e këtyre lëvizjeve dhe pasojat e tyre të papritura. Reduktimi i numrit të delegatëve muslimanë nuk është thjesht një statistikë; është një zbehje e zërit kolektiv dhe fuqisë negociuese, përfshirë edhe çështje si mbështetja e SHBA-së për luftën e Izraelit në Gaza.
Në botën e manovrave politike, kjo luan drejtpërdrejt në duart e grupeve pro-Izrael, gjithnjë duke u shitur si aktivizëm progresiv.
Lëvizja “Uncommitted”, emri i së cilës tani duket më ironik se kurrë, duket se është përqafuar me establishmentin më shpejt se mund të thuash “status quo”. Është si të shohësh një grup adoleshentësh rebelë që papritur vendosin se, në fakt, shija e prindërve të tyre për muzikën nuk është aq e keqe tek e fundit.
Më 29 qershor, ndërsa thirrjet publike drejtuar Presidentit Joe Biden që të largohet u shtuan, lëvizja “Uncommitted” postoi në X (ish-Twitter): “Ne mbetemi të hapur për të mbështetur një konventë të hapur nëse kjo bëhet e mundur.” Gjuha kushtëzuese ishte për të mbuluar një deklaratë të dobët.
Shtytja për një konventë të hapur u bë më pak si një thirrje për mbledhje dhe më shumë si një lutje e dëshpëruar: “Hej, a mbani mend gjithë atë bisedë për ndryshim radikal? A mund të shtiremi të paktën për pesë minuta sikur po e marrin parasysh?”
Një model përjashtimi
Media perëndimore vë në dyshim numrin e të vdekurve në Gaza, injoron urinë masive të fëmijëve dhe është bashkëpunëtore në gjenocid me heshtjen e saj. Nëse ka ndonjë dyshim për qëndrimin e Zëvendës-Presidentes Kamala Harris ndaj Gazës, e nominuara demokrate për presidente e bëri të qartë me komentet e saj të fundit kundër protestuesve në Uashington: “Unë dënoj çdo individ që lidhet me organizatën brutale terroriste Hamas.”
Jam lodhur nga kjo përzierje mes protestuesve dhe Hamasit, saqë kur i prezantohem të huajve, për të paraprirë çdo koment që bëj në lidhje me temën, them: “Emri im është Nadia, dhe unë nuk jam Hamas.” Menjëherë, njerëzit mbeten të habitur, duke supozuar që në fillim mbështetjen time për grupin.
Nga një këndvështrim ligjor, kjo përzierje nuk është vetëm faktikisht e pasaktë, por edhe rrezikshmërisht afër shkeljes së të drejtave të Amendamentit të Parë. Kjo krijon një efekt të ftohtë mbi protestat legjitime dhe mosmarrëveshjet, të cilat janë shtylla të një demokracie funksionale.
Ngjashmëria midis ndalimit të hixhabit në Olimpiadën e Francës dhe situatës së delegatëve në DNC qëndron në fasadën e tyre progresiste, që maskon një formë më të thellë dhe më të fshehtë të përjashtimit. Në të dyja rastet, idealet e larta të përfshirjes dhe ndryshimit kanë përfunduar duke margjinalizuar zërat muslimanë, veçanërisht ato të grave si unë.
Ky model përjashtimi nuk është i ri. Që nga lëvizja për të drejtat e grave, e cila fillimisht përjashtoi gratë me ngjyrë, deri te ligjet e punës që kanë dështuar të mbrojnë gratë dhe minoritetet, rruga drejt përfshirjes së vërtetë ka qenë e gjatë dhe e mbushur me hipokrizi.
Ndërsa i afrohemi zgjedhjeve të nëntorit në SHBA, duhet të shqyrtojmë me kujdes hendekun midis retorikës progresiste dhe veprimeve. Pasojat ligjore dhe etike të përjashtimit të fesë në hapësira publike, heshtjes së zërave kundërshtues dhe reduktimit të paqëllimtë të përfaqësimit të minoriteteve janë të mëdha dhe shqetësuese.
Përfshirja e vërtetë kërkon më shumë se thjesht fjalë të bukura, duke kërkuar një angazhim të sinqertë për të mbrojtur të drejtat e të gjithë individëve, edhe kur kjo është politikisht e vështirë. Kjo kërkon krijimin e politikave që vërtet akomodojnë diversitetin – jo vetëm në pamje, por edhe në përmbajtje. /Tesheshi.com/
*Nadia Ahmad është anëtare e Komitetit Kombëtar Demokratik. Ajo është profesoreshë e drejtësisë në Orlando dhe një bashkëpunëtore në Qendrën për Sigurinë, Racën dhe të Drejtat.
