Numri rekord i emigrantëve të mbërritur këtë vit në Itali është rezultat i procesit të dekompozimit dhe varfërimit të shteteve në bregun e Mesdheut. Rrënjët e zhvillimeve të tilla janë të brendshme në Afrikë dhe në Lindjen e Mesme dhe pamundësia e gjetjes së një zgjidhejeje të shpejtë ngre nevojën e politikave nacionale të afta të menaxhojnë transformimin e vendit tonë në një shoqëri multi-etnike, multi-racore dhe multi-fetare.
Linja e veprimeve të mundshme janë dy: kufizimi i numrit të të mbërriturve dhe përshpejtimi i integrimit të atyre që arrijnë. Për të kufizuar numrin e emigrantëve që mbërrijnë në Itali nevojitet një menaxhim i refugjatëve që përfshin të gjitha vendet anëtare të Bashkimit Europian: nëse trafikantët e qënieve njerëzore të Magrebit mbushin anije gjithnjë e më të mëdha për t’i lënë në duart e marinarëve italianë, nuk ka arsye përse anijet tona duhet t’i zbarkojnë këta njerëz vetëm në portet tona. Një shembull vjen nga njësitë spanjolle që shpesh i dërgojnë emigrantët e pikasur në det drejt vendeve ku ata janë nisur së fundmi –p.sh në Marok, por më në përgjithësi, duket legjitime të pohosh se gjithkush që arrin në një anije italiane ka prekur Europën, e vendet e tjera të BE-së duhet të presin kuota emigrantësh.
Ka dhe më: krijimi i hamendësuar i kampeve të pritjes për emigrantët në kufijtë lindorë të Libisë sugjeron mundësinë e pengimit të trafikut përmes Saharasë, aty ku rrugët janë më në lulëzim se kudo gjetkë.
Por, edhe nëse veprime të tilla të sforcuara do të kishin sukses, duhet të jemi të ndershëm e të pranojmë se numri i të mbërriturve në Itali është i destinuar të rritet. Procesi i transformimit të vendit tonë në një shoqëri multi-kulturore duhet të jetë, pra, i menaxhuar për të mbledhur të gjithë mundësitë dhe për të kufizuar rreziqet.
E para, është më e rëndësishmja, mundësia është që të rritet forca e punës: të krijosh punësim për emigrantët do të thotë të ndihmosh rritjen e prodhimit të brendshëm.
Në një vend si Italia me më shumë se 40 për qind të të rinjve pa punë, vendet e punës mund të duken si një sfidë e frikshme, por përgjigja mund të vijë nga bashkitë e komunave të vogla e të mëdha që mund të arrijnë të identifikojnë çështje të dobishme publike në gjendje të përmirësojnë jetën e qyteteve. Për këtë shkak janë bashkiakët që administrojnë territoret ku vendosen emigrantët që mund të identifikojnë formula inovative punësimi dhe që mund t’i transformojnë ato në timonë të rritjes ekonomike. Por kjo nuk është e gjitha, pasi ajo që duhet akoma edhe më shumë është menaxhimi i mbërritjes së emigrantëve në qendrat e mëdha urbane për të shmangur raste të tilla si ai në Tor Pignattara në Romë ku – si është rrëfyer në “La Stampa” – në 16 mijë banorë, 6 mijë janë ekstrakomunitarë. Gabimi i bërë në Francë, Belgjikë e Gjermani është ajo krijimit në gjysmëshekullin e fundit të zonave të populluara gati ekskluzivisht nga emigrantë. Një gjë e tillë ka penguar integrimin dhe ka favorizuar ekstremizmin.
Nga kjo situatë, domosdoshmëria e koordinimit të sistemimit të emigrantëve është ajo e favorizimit të shpërndarjes së tyre në gjithë territorin, së bashku me mësimin e gjuhës, të ligjeve dhe të ndarjes së vlerave themelore si të drejtat e njeriut apo shteti i së drejtës.
Ajo që pret Italinë, qeverinë sikundër edhe administratat lokale, është një punë e gjatë dhe e vështirë, por e pashmangshme. Kjo pasi suksesi i integrimit mund të shndërrohet në një timon pasurie dhe prosperiteti sikundër dështimi mund të gjenerojë rreziqe të rënda për mirëqënien dhe sigurinë.
Nëse qeverisë i takon planifikimi i përpjekjeve të tilla, ajo që mund të sjellë ndryshimin është aftësia e qytetarëve të veçantë për të marrë pjesë në integrim: suksesi i përthithjes së emigrantëve varet nga aftësia e secilit prej nesh për t’u sjellë me të huajin sikundër u soll patriarku biblik, Abrahami me tendën e tij, duke e hapur nga të gjitha anët.
Mirëpritja e emigrantëve përfshin zgjedhje të vështira – pasi do të thotë vënie në diskutim të vetë identitetit – por e njëjta gjë vlen edhe për të ardhurit: emigracioni ka sukses kur protagonistët vendosin të identifikohen me kombin, duke respektuar ligjet dhe traditat. Ka përse nevojitet një pakt social mes Italisë dhe emigrantëve të saj bazuar në shkëmbimin e ndërgjegjshëm mes shpërndarjes së plotë të drejtave dhe respektimit absolut të ligjit.
*Maurizio Molinari është aktualisht kryeredaktori i gazetës italiane, “La Stampa”. Ai nisi punën në këtë gazetë në vitin 1997, dhe për më shumë se një dekadë punoi si korrespondent nga Nju Jorku, më pas shkurtimisht nga Jeruzalemi për t’u kthyer më pas në Torino. Molinari shkruan për disa gazeta italiane dhe revista, ku përfshihen edhe “L’Indipendente” e “Panorama”.
Përktheu: Juli Prifti – /tesheshi.com/
