Nga Marwan Bishara
Jugu Global është i ndarë se kush është përgjegjës për tragjedinë e Ukrainës në Veriun Global. Shumë fajësojnë Rusinë për tensionet e saj perandorake dhe përpjekjet për të nënshtruar Kievin, të tjerë fajësojnë Shtetet e Bashkuara dhe aleatët evropianë për provokimin e Rusisë nga zgjerimi ofensiv i NATO-s në lindje dhe armatosjen e Ukrainës.
Por nëse historia na ka treguar diçka deri tani, asnjë forcë nuk është e pafajshme, të dy janë fajtorë edhe pse në shkallë të ndryshme. Të dy sakrifikuan Ukrainën në altarin e Luftës së Ftohtë të re.
Megjithatë, Moska dhe Uashingtoni vazhdojnë të ndajnë dhe paralizojnë pjesën më të madhe të komunitetit ndërkombëtar tre dekada pas përfundimit të Luftës së Ftohtë, një luftë që ishte e tmerrshme dhe shkatërruese për botën në zhvillim.
Në të vërtetë, që nga dita kur morën pushtetin e munguar të Evropës së vjetër, Uashingtoni dhe Moska kanë përdorur të njëjtat teknika britanike dhe franceze, kanë zhvilluar luftëra perandorake, luftëra të fshehta, luftëra ndërmjetësimi, luftëra ajrore, si dhe luftëra informacioni, luftëra kibernetike dhe të gjitha llojet e luftërave të tjera duke përfshirë kërcënimet e luftës bërthamore.
Por për fat të keq, kritikët ndaj Uashingtonit ishin të shpejtë për të justifikuar dhunën ruse duke përmendur luftërat e tmerrshme ruse të SHBA-së në Irak, Afganistan, Vietnam, etj., si dhe mbështetjen vazhdueshme për luftërat izraelite dhe pushtimin e Lindjes së Mesme. Kritikët ndaj Moskës e kanë justifikuar lehtësisht shtrirjen amerikane duke theksuar luftërat e përgjakshme të Rusisë në Afganistan, Çeçeni, Gjeorgji, Siri e kështu me radhë.
Por ku ndryshon bombardimi i Kharkiv-it dhe Aleppos nga bombardimi, le të themi, i Bagdadit apo i Hanoit? Dhe si janë vërtet të ndryshme këto shtrirje hegjemonike nga luftërat, grushtet dhe pushtimet ruse, evropiane dhe amerikane të shekujve 19 dhe 20?
Të themi të vërtetën, “Veriu i qytetëruar” ka qenë prej kohësh i mbushur veçanërisht me dhunë, brenda dhe më gjerë; sa më e “civilizuar” aq më e dhunshme, edhe pse dhuna është diametralisht e kundërt me civilizimin.
Veriu global ka qenë plot me luftëra fetare, nacionaliste dhe ideologjike për shekuj, disa që zgjasin për dekada, disa po luftohen për herë të dytë ose të tretë dhe të gjitha kulmuan në dy luftëra të tmerrshme botërore.
Përveç gjakderdhjes së tyre dhe masakrës së qindra miliona njerëzve të tyre, ata gjithashtu arritën të bënin luftëra private koloniale, duke vrarë miliona në jug përmes sulmeve sadiste ndaj qytetërimeve të lashta, qofshin ato indiane, kineze, myslimane apo të tjera.
Dhe nuk ishin vetëm fuqitë e mëdha perandorake të asaj kohe që krijuan tmerr dhe terror. Fuqitë më të vogla koloniale, si belgët, holandezët dhe portugezët, ishin po aq brutale dhe ndonjëherë edhe më të egra. Edhe ata që humbën luftërat evropiane ishin të vendosur ta kompensonin atë në kolonitë jugore në një përpjekje për të rikthyer fuqinë e humbur.
Siç ishte kristal i qartë mendimtari i ndjerë amerikan Samuel Huntington në librin e tij “Përplasja Qytetërimeve”: “Perëndimi nuk e ka pushtuar botën me epërsinë e ideve, vlerave apo fesë së tij, por me epërsinë e tij në përdorimin e dhunës së organizuar. Perëndimorët shpesh e harrojnë këtë, jo-perëndimorët nuk e harrojnë kurrë.”
Epo, kam frikë se shumë e kanë harruar. Edhe ata me kujtime të gjata duket se janë të dobët nga historia, kur historia është e domosdoshme për të kuptuar proceset dhe matricat politike dhe për të ofruar kontekstin dhe perspektivën shumë të nevojshme të ngjarjeve të sotme gjeopolitike.
Injoranca, ashtu si racizmi, nuk njeh kufij dhe nuk kufizohet në disa profesione, përfshirë mediat me ndikim të sotëm ku për disa historia fillon dje ose me rrogën e fundit. Por, përsëri, rreziku i vërtetë është nga ata që e dinë më mirë, por zgjedhin të jenë të vetëkënaqur, racistë nënçmues, sepse racizmi dhe lufta janë forca që u japin atyre kuptim jetësor.
Shumë prej tyre janë shumë të njohura dhe përgjithësisht pranojnë racizmin nga kënga famëkeqe e Rudyard Kipling-ut “The Burden of the White Man” ku imperialistët britanikë i bëjnë thirrje Amerikës të përmbushë “misionin e saj të qytetërimit” duke marrë përgjegjësinë koloniale në Filipinet e shekullit të 20-të.
Por ata injorojnë përgjigjen e ashpër të Mark Twain-it, duke hedhur poshtë pretendimet e Kipling-ut në “Personi i ulur në errësirë”. Siç thotë shkrimtari i famshëm amerikan: “Ishim tinëzarë, thyem të mashtruarit dhe ata që besuan tek ne; u kthyem kundër të dobëtve dhe atyre që nuk kishin miq dhe na besonin, por i vodhëm tokë dhe liri një miku që na besonte”.
Dhe kështu me radhë, e kështu me radhë; jo saktësisht një mision qytetërimi, apo jo?
Ashtu si amerikanët, britanikët, francezët dhe rusët e përsosën veprimin perandorak, ndonëse jo me aq kujdes. Në të vërtetë, sulmi i Twain-it ndaj Rusisë cariste nuk është më pak i dënueshëm kur ai tha se “po rrëmben paratë e fituara me vështirësi të Japonisë, të gjitha lundrojnë në gjakun kinez… pastaj duke pushtuar Mançurinë, duke plaçkitur fshatrat e saj dhe duke mbytur lumin e saj të madh me trupat e fryrë të të vrarëve të panumërt fshatarë”.
Një shekull më vonë, ne jemi dëshmitarë se si këto fuqi perandorake po projektojnë fuqinë dhe dhunën e tyre vazhdimisht në dy dekadat e fundit. Por kjo nuk është një përsëritje në përputhje me “hera e parë është një tragjedi, hera e dytë është një farsë”; këtu janë të gjitha tragjedi në tragjedi.
Subjekti i shakasë jemi ne të tjerët që “ulemi në errësirë”, duke shpresuar herë pas here se vullneti i mirë do të lindë nga dhuna e ripërtërirë, në një kohë kur nuk ka asnjë të mirë nga keqdashja, “jonë” dhe “tyre”.
Sigurisht, dhuna është e natyrshme, nuk njeh racë, fe apo komb, por dhuna e organizuar në masë ushqehet nga disa më shumë se të tjerët.
Është koha për të ndaluar çmendurinë për të bërë të njëjtën gjë me pritjen e një rezultati të ndryshëm. Është koha e fundit për t’i dhënë fund politikës qesharake “po në lidhje me” që është karakteristikë e shumicës së përgjigjeve të Jugut Global ndaj këtyre krimeve, duke qenë se “Jugu Global” ka qenë më shumë metaforik sesa gjeografik kohët e fundit.
Asgjë e mirë nuk do të vijë nga tragjedia e Ukrainës, ashtu siç nuk erdhi asgjë e mirë nga Iraku, Afganistani, Siria, Vietnami, Filipinet, Hungaria, Kina, India, Algjeria, Kongo, Kili dhe tejkalime të panumërta të tjera perandorake. Jo për viktimat, as për autorët, as për ne të tjerët që jemi “ulur në errësirë”.
Është koha të shikoni lart dhe të shihni dritën. /tesheshi.com/
