Konteksti politiko-social e kulturor kosovar ka prodhuar udhëheqës politikë të aftë vetëm për një punë: që të gabojnë! Eshtë interesante se pasaktësia e tyre nuk befason më askënd; profili i tyre, i hasur shpesh në atë që mund të quhet skenë politike ditore kosovare, përbën një dukuri. Të merresh me deklaratat e tyre është argëtuese, por është e frikshme nga ana tjetër kur kupton se sa seriozisht mund të merren. Njerëz të tillë perceptohen si të jashtëzakonshëm; qëndrimet e tyre të jashtëzakonshme janë modeli, e, njëkohësisht, janë vrasësit e të zakonshmes, për të cilën kemi aq shumë nevojë.
I ndjeri profesor Esat Stavileci kishte ndodhur që njëherë të kalonte në provim një student edhe pse ky kishte dhënë përgjigje të gabuara në gjashtë pyetjet e shtruara prej tij. Arsyetimi i profesorit atëbotë kishte qenë pak a shumë kështu: “E po, është mjaft vështirë të qëllosh nga ata që huqin gjithçka, pra as edhe një përgjigje të hajrit për pyetjet e shtruara…, por edhe kjo punë e do njëfarë takati!”
M’u kujtua kjo ndodhi kur përfundova së lexuari një artikull të shkruar nergut për qëndrimet e shprehura të kryeparlamentarit të Kosovës, Kadri Veselit, në emisionin Monitor rreth çështjeve si selefizmi e vehabizmi. A s’i pati cilësuar raporti i Shpend Kursanit vehabistët e selefitët si njerëz me pikëpamje konservatore? Përkundër të gjitha mangësive, vërejtjeve, a s’qe pritur dhe trajtuar ky raport si një ndër përpjekjet më të drejta nga të gjitha palët?
Po, sigurisht, por “njeriu i jashtëzakonshëm” që beson në “qytetarët e tij të jashtëzakonshëm”, në “pjekurinë e jashtëzakonshme të popullit të tij”, etj., etj., me gjasë nuk mban mend asgjë rreth raportit. A thua po vuan nga një harresë e jashtëzakonshme?! Jo, jo, s’është fjala veç për harresë; është diçka më e keqe se harresa. Ky njeri përbën atë listën (jo edhe aq të gjatë) e njerëzve që Kosovën e shndërruan në një vend të tillë siç është. Një vend ku nuk ka institucione të pavarura demokratike, sepse nuk ka as edhe një entitet politik që prodhon një vizion të mirëqenë demokratik, sepse nuk ka zë intelektual reformues përbrenda tyre, sepse nuk ka shoqëri civile që i ndërgjegjëson ato, sepse është ngulfatur zëri intelektual i pavarur, dhe ai vazhdon të shtypet nën trysninë e mekanizmave të ndryshëm, që s’janë veçse një dorë e zgjatur e këtyre diktatorëve të vegjël, sepse nuk ka gazetari që i identifikon këto lidhje, sepse, edhe po qe se ka, mungon një prokuror e një gjyqtar patriot që e çon problemin deri në fund, sepse, në fund të fundit, ka veç agjenda të huaja, të cilat i kanë krijuar këto pak role për disa, sepse e gjithë kjo ka bërë të shkëputen një nga një lidhjet e qytetarit me të zgjedhurin e tij.
Të themi se ky kontekst politik e social prodhon një kastë udhëheqësish me kulturë të tillë që kanë veç një aftësi: huqin çdo gjë! Dalëngadalë pasaktësia e tyre s’përbën më befasi për askënd. Paaftësia e tyre për kryerjen e detyrave për të cilat zotohen bëhet dukuri. Si rrjedhojë, pikëpamjet konservatore përbrenda çdo botëkuptimi, qoftë ky edhe islam, janë fenomenet më të pritshme në shoqëri që ka probleme si kjo e jona. Sepse shohim që këto qëndrime janë shenjat e njeriut që bën përpjekje të diferencohet jo vetëm nga ajo që për perspektivën e tij duket si diçka e re e e rrezikshme, pra, si e gabuar, por edhe prej njerëzve që i konsideron si bartës të kësaj sëmundje të re.
Për shumë konservatorë të tillë islamë, Kadri Veseli mund të jetë mishërim i kësaj ideje të re e të rrezikshme. Pra me një fjalë, është reaksioni më normal i mundshëm. Në thelb, të qenit selefi a vehabi nuk nënkupton pajtim me metodat e atyre që e shfrytëzojnë terrorin si mjet për realizimin e qëllimeve. Fundja, këto pikëpamje s’shënjojnë veçse një botë heterogjene përbrenda botëkuptimit islam. Pra, edhe gjuha pezhorative kadriveseliane, si përpjekje për ta ilustruar fenomenin, s’është veçse një huqje e radhës, e s’guxon të merret seriozisht. /tesheshi.com/
