Francesca Farragina ishte vetëm 16 vjeç, por mjaft e njohur ndër artistët e rinj. Kushdo vinte bast se ajo do të ishte ndër yjet e ardhshëm të pikturës italiane.
Por ky ishte bast i jetës.
Dhe jeta humbi për Franceskën në një betejë të dhimbshme të një nate nëntori, 2007.
Vetem një natë ajo ia dorëzoi artin e vet euforisë, në një festë ditelindje. Po per fat të keq atë natë euforia i vuri në duar një tollumbac me gaz azoti.
Me siguri nëpër turbullire ka menduar se është vetëm një gaz inert, shume më i lehtë se arti që i flinte në shpirt cdo natë. Me siguri ka menduar ashtu turbull se është vetëm një natë e çmendur. Le të bëhet si moshatarët e tjerë për një natë.
Dhe nesër do kthehet përsëri te kavaleti që ka lënë përgjysmë.
Por ishte një natë që nuk mbaroi kurrë për të. Ai gaz i lehtë nuk ishte më i lehtë kur i rrembeu energjinë, ecjen, artin, të ardhmen.
Pas pak minutave eufori ajo u shemb për tokë për t’u zgjuar në një shtrat spitali.
Por edhe pas dy vjetesh në rehabilitim, asgjë nuk u kthye më si më parë. Mbeti përgjithnjë në një karrige me rrota, pa memorje, pa art, pa endrra, një jetë e cunguar.
Atë natë fatale nëntori, ndërsa zbriste nga lehtësia e pak minutave të euforisë që solli boshatisja e mendimit, e ka kuptuar me siguri se ata që i’a vunë në duar atë tollombac nuk ishin të gjithë moshatarët e saj. Ishin vetëm ata të dëshpëruarit nga paaftësia, të dështuarit, të dorëzuarit.
Dhe, natyrisht, një matrapaz i pashpirt që numëronte paratë diku në erresirë.
Mundet ta ketë menduar, po tepër vonë.
Po ti, ti ke shansin ta mendosh qe tani, tani që je i fortë, i padorëzuar. Merre këtë mësim që Franceskat e moshës tënde u dergojnë nga karrigia me rrota, ose nga qielli.
Tregoja dhe shoqes, shokut tënd.
Mos ia jep natën tende të fundit matrapazit që veç zgërdhihet mbi jetën tënde duke numëruar paratë, ato para të lara në djersën e prindërve të tu.
Zgjidh dritën, zgjidh artin, zgjidh prindërit.
*Deputet
