4 vjet pas ‘Pranverës arabe’ janë të shumtë ata që thonë se a duhej të kishte ndodhur ajo ‘Pranverë? A ishte një gjë e mirë për botën? A ishte e telekomanduar, apo ishte një seri ngjarjesh zinxhir logjike të cilat në të gjitha rastet do të ndodhnin? A ishte triumf i Vëllazërise Muslimane, triumf i Islamit Politik, i lëvizjeve Selefe të vendeve të Gjirit Persik, apo ishte thjesht një kurth i Izraelit dhe Amerikës të cilën e shfrytëzuan shumë mirë Rusia dhe Irani?!
4 vjet më pas, Tunizia është një demokraci ku ‘Enada’ është tashmë parti opozitare, e këtu mund të themi se sistemi demokratik ka funksionuar, por lëvizja politike islame i humbi zgjedhjet e parà. Jemeni largoi diktatorin, por është ende shumë i destabilizuar. Egjipti ka njohur vetëm destabilizim dhe është rikthyer në diktaturë ushtarake me ndihmën saudite dhe amerikane. Libani demokratik vazhdon të jetë i destabilizuar dhe nën shantazhin e Hezbollahut. Libia është e shpërbërë, ka dy qeveri dhe tashmë shfaqet shumë seriozisht mundësia që edhe në Libi të kemi një luftë civile të hapur nën kontrollin e një kalifi vendor. Siria është e ndarë në 2 minishtete në veri, dhe në pjesën tjetër kontrollin e ka Asadi dhe aleatët e tij. Këtu mundësia e ndarjes është më e madhe, ndërkohë që Asadi është rikthyer si faktori më i besueshëm për ndërkombëtarët. ISIS tashmë është bërë fenomeni kryesor falë botës mediatike ndërkombëtare.
Eshtë e qartë që të gjithë ata që flisnin për valën e re të demokracive, duhet të kuptojnë që përrallat që kanë lexuar me Huntigtonin i kanë zhgënjyer, ngase popujt arabikë me historinë e tyre dhe besimi islam me histori gati 2 mijëvjeçare nuk janë kaq lehtësisht të llogaritshëm. Së dyti, Globalizmi ka shumë fytyra dhe ndoshta të gjitha të vërteta, dhe nëse u nxit për të krijuar një realitet për të qeverisur botën me një dorë të vetme nën autoritetin e Komisionit 3-palësh, falë instrumentave të tij si interneti, tregjet dhe rrjetet sociale, ka dëshmuar se mund të përçojë proçese tërësisht të paparashikueshme. Të gjithë ata që nxisnin rrëzimin e Asadit, Gedafit, Mubarakut etj., sot përballë tsunamit të Kalifatit nën ankronimin e frikshëm ISIS, jane të mendimit se e paskan pasur gabim me diktatorët. Ka gjasë që s`do jetë e largët dita kur Asadi do të propozohet për çmim ‘Nobel’ nga ata që do donin ta varnin vetëm pak kohë më parë. Irani, nga djalli më i madh i Botës është kthyer në partnerin më të madh në luftën kundër ISIS-it. Arabia Saudite, për të dobësuar Rusinë dhe Iranin rriti prodhimin e naftës, duke rrënuar çmimet në tregje. Kina e cila është përfituesja më e madhe e rënies së çmimeve të naftës, vazhdon të mbështesë më fort se më përpara Rusinë dhe Iranin për të mos e ndjerë këtë krizë nga rënia e çmimeve.
Ndërkohë SHBA po përgatiten të rrëzojnë qeveritë anti-amerikane në Venezuelën post-Chavez dhe Argjentinë e Bolivi, të cilat me rënien e çmimeve të naftës gjenden përballë rrënimit makrofinanciar. Situata në BE nuk është më e mirë. Efekti ‘Tsipras’ nga njëra anë dhe lufta në Ukrainë në anën tjetër, janë dy mina me sahat për kontinentin e vjetër. E vetmja pikë e paprekur është Izraeli, i cili është më stabël se çdo herë. Megjithatë, luftrat mes arabëve në vëllavrasje e qetësojnë Izraelin, ndërkohe që nëse do të përfshihej edhe Izraeli në këtë hartë të madhe konfliktesh, ndoshta lufta e 3-të Botërore nuk do të ishte më një fantazi. Pas 4 vitesh mund të themi se Pranvera Arabe ishte një virus i ngjashëm me AIDS me efekte shkatërruese vdekjeprurese dhe me efekte të paparashikueshme. /tesheshi.com/
