Një spirale degradimi, frymëzuar dhe dirigjuar nga ekspertë të kulisave, intrigave të oborrit dhe gjirizeve të nëndheshme, ka mbufatur një pjesë të (pseudo)medias online. Bashkë me të, edhe publikun, që ushqehet me informacionin e shërbyer pa asnjë lloj filtri etik apo profesional. Një fakt që dëshmon se stomaku i shqiptarëve është regjur mjaftueshëm për të tretur skandale, të qenë a të sajuar, të cilët shpesh është i detyruar t’i gëlltisë në nënvetëdije, pa gjetur kohën dhe mundësinë që t’i përtypë. Një përtypje që do t’i mundësonte të reagonte me ftohtësinë dhe objektivizmin e mjaftueshëm logjik, për të kuptuar se një lojë më tepër se e ndyrë po pilotohet në kurrizin e tij. Në mënyrë të përsëritur madje!
Pas një periudhe relativisht të qetë, seks-përgjimet u rikthyen sërish në epiqendrën e debatit mediatik përmes publikimit të aferës Shukri Xhelili. Menjëherë pasi zallamahia e krijuar, shoqëruar edhe me ironinë masive dhe të arsyetuar të rrjetit, filloi të davaritej, ishte ish-kryeministri Sali Berisha, i njoftuari i parë i skandaleve qeveritare, që deklaroi se një tjetër video pritej të publikohej. Jo më nga zyrat periferike të bashkisë së Peshkopisë, por në zemër të kryeqytetit, në zyrën e një ministri. Mjaftoi kaq që spekulimet të merrnin dhenë dhe imagjinata e shfrenuar të shndërrohej në frymëzim për disa media, kryesisht online, që në mungesë të një minimumi profesional janë shndërruar në amplifikatorë të vulgaritetit dhe thashethemnajave të paskrupullta. Diçka e vërtetuar në më shumë se një rast, dhe çuditërisht e justifikuar me luftën për klikime, të konvertuar në reklama dhe më pas në fitime. Pikërisht fitimet, argumenti shtangës dhe i epërm para të cilit çdo lloj ftohtësie intelektuale apo ndjesie njerëzore duket sikur zbythet e fashitet në kontekstin e aktualitetit që jetojmë.
Mirëpo argumentimi i mësipërm është shpesh thjesht kamuflim për të kryer efektshëm, sipas nevojave të porositësve politikë, misionin e shëmtuar të shantazhimit publik. Një mision që shumë drejtues mediash, dhe jo më pak gazetarë, janë të gatshëm ta kryejnë pa më të voglën brerje ndërgjegjeje. Pa më të voglën droje njerëzore, e aq më pak etike, aq më tepër nëse mbajmë ndërmend se funksioni i medias supozohet të jetë social, në shërbim të së mirës së përgjithshme dhe interesit publik, jo të një rrethi të ngushtë dhe të mbyllur individësh që kërkojnë të imponohen përmes shantazhit.
Ajo që pasqyrime të tilla mediatike rrëfejnë është se aktualiteti politik, në prag të miratimit të reformës në drejtësi, ka arritur pikën e vlimit. Tensioni është i lexueshëm edhe brenda koalicionit qeveritar, pavarësisht mbështetjes në dukje “pa kushte” të ofruar nga aleati kryesor qeverisës. Ky tension i shtuar ka bërë që të thellohen e të zgjerohen edhe ato hendeqe ekzistuese pakënaqësie mes koalicionit, ndër të cilat edhe mosmarrëveshjet e vazhdueshme në bashkinë e Peshkopisë, të përcjella publikisht nga përfaqësues të LSI-së. Ndërkohë që lajmërimi i takimit Rama-Basha i shtoi akoma më shumë ethet politike, që prodhuan edhe lajmet me bomba të së enjtes pasdite. Bomba që gjithsesi mbetën të pashpërthyera.
Është i pritshëm, dhe deri në njëfarë mase i arsyetueshëm, nervozizmi politik i LSI-së për një takim të tillë, që rrezikon ta çfaktorizojë rolin e saj në miratimin e reformës në drejtësi, dhe aq më tepër në përzgjedhjen e drejtuesve të institucioneve të reja që do të themelohen. Sidoqoftë, kjo nuk e justifikon shantazhimin, si një mjet parapolitik, të përdorur më së pari e më së ploti për qëllime të errëta, ekskluzivisht mafioze. Madje, edhe kur në mungesë të Baba Takut, çanta e zezë e të cilit është shndërruar në emblemë të aferave të tilla, apo në një kuti pandore që po u hap çoç tërmeti do të shkaktojë, këtë rol merr përsipër ta luajë një personazh i mirënjohur mediatik, në një nga emisionet më të ndjekura në televizion. Një mision jo i lehtë, që kuptohej nga sforcimi dhe kontraktimi i personazhit në fjalë gjatë aktrimit të tij, ku përveç përpjekjeve për ta inkuadruar bombën në fjalë në një emision ku diskutohej për një tjetër temë, në një moment rrëshqitjeje përfshiu edhe një tjetër koleg, si burimin e supozuar të skandalit apo të skandaleve në fjalë.
Hamendësimi mbi një apo disa video të tilla, me protagonistë një apo disa ministra, është konsum i panevojshëm energjie. Është pështjellim emocional manipulativ dhe djallëzor. Ndaj, për sa kohë që përgjime të tilla mbeten në kuadrin e shantazhimit, ato janë njësoj si të mos ekzistonin, dhe duhen trajtuar si të tilla. Sepse më e rëndë dhe më e dëmshme se ato video, në ekzistofshin, akoma të papublikuara, është pajtimi me shantazhin si mjet politik. Aq më fatkeq është ky shantazhim nëse prirja jonë njerëzore për të zhbiruar nga vrima e çelësit, apo për t’u ushqyer me intimitetin e tjetrit, e kthen shantazhin në një mjet efektiv të luftës politike.
Sado të ndyrë të jenë protagonistët e të tilla videove të supozuara, gjithsesi mbeten të pakrahasueshëm për nga rrezikshmëria dhe ligësia me ata që, në vend se t’i publikojnë, nëse vërtet të tilla video kanë në përmbajtjen e tyre elementë që do të përbënin interes publik, vendosin t’i përdorin për shantazh politik. /tesheshi.com/
