Pakkush mund të mos e ketë parë intervistën pështjelluese të Ardit Gjebresë me të dënuarin për vrasje, Marjan Rrokun, transmetuar në rubrikën “24 orë me…” të emisionit “E diela shqiptare”. Personalisht rastisa përpara ekranit në çastin që u transmetua. Sikurse çdo person që e ka ndjekur intervistën, aq më tepër përpara shpërthimit të trazirës që shkaktoi tek audienca shqiptare, edhe unë u preka nga drama e një fëmije të pafajshëm, të detyruar të rritet larg ngrohtësisë dhe mbrojtjes që figura e babait përfaqëson për çdo fëmijë. E ndërsa përpiqesha të rikujtoja ndonjë fragment nga kjo ngjarje e shëmtuar e vitit të largët 2001, Arditi vijonte të lexonte skenarin e tij. Diku, mes rreshtash, fjalia, “Për shkak të këmbënguljes së motrës së viktimave, Marjani u arrestua në SHBA,” shoqëruar me luhatje të intonacionit, me zbutje të zërit dhe një fytyrë të keqardhur, më shkaktoi vërtet habi. Përveç rrëfimit të të intervistuarit, kjo ishte pjesa e vetme e skenarit, të lexuar nga Arditi, ku u përmend dikush nga familjarët e viktimave.
Intervista, krejtësisht e njëanshme dhe e zhbalancuar, vështirë se mund të përkufizohet si e tillë. Në rrethana normale, intervistuesi qëndron asnjanës, mbi dhe përtej kauzave dhe deklarimeve të të intervistuarit, si dhe i mendon pyetjet që të marrë përgjigje sa më të vërteta dhe të plota, duke i paraprirë çdo përpjekjeje manipuluese dhe deformuese që mund t’i shërbejë të intervistuarit, duke lënë në hije të vërtetën. Kështu i mbetet besnik misionit të tij. Ndërkohë që, nga sekuenca e parë e deri tek ajo e fundit, skenari dhe montazhi ishin në shërbim të një qëllimi të vetëm: viktimizimit të agresorit dhe glorifikimit të vuajtjeve të tij. Me një patetizëm të sëmurë, krejtësisht i shkëputur nga krimi që kishte kryer, shiriti i kujtesës për të cilin i ishte fshirë, autori tregoi me imtësi detaje nga peripecitë që i ishte dashur të kalonte, derisa kishte ndërtuar jetën e tij të re në Amerikë. Nga largimi drejt Sllovenisë me pasaportë false, në Brazil, dhe më pas në SHBA, ku kishte jetuar plot një vit në kushte të vështira, për të ardhur tek çasti i arrestimit. Një rrëfim në kufijtë e absurdit, ku hiperbolizoheshin vuajtjet e ngjashme me ato të çdo emigranti të zakonshëm shqiptar, ndërkohë që vrasja e dy femrave, njëra nga të cilat minorene, sfumohej në sfond si të ishte ndonjë detaj jetësor i rëndomtë dhe i pavlerë. E gjitha kjo në sinkron me përpjekjen diabolike për ta paraqitur krimin si një lajthitje të çastit. Të një çasti që nuk mund të ngjyrosë dhe të diktojë përgjithmonë jetën e një njeriu. Argumenti se çdokujt mund t’i ndodhë një“fatkeqësi” e tillë, edhe pse i pashprehur, e mbizotëronte atmosferën.
Intervista rezultoi e suksesshme, por ky sukses nuk zgjati shumë. Sapo u thanë lotët dhe gjykimi i ftohtë dhe i arsyeshëm zuri vend, ndjekësit filluan të interesoheshin për gjysmën tjetër të kësaj historie, që ishte njëkohësisht më e dhimbshmja dhe më fatalja. Vuajtjet e viktimave sa ishin gjallë, dhe të familjarëve të tyre, tashmë që nuk janë më, i zgjuan shqiptarët nga dremitja e shkurtër që u imponoi opiumi mediatik. Të ndërgjegjësuar për manipulimin e pashembullt emocional, për lojën cinike me ndjenjat e tyre, reagimi kolektiv kaloi vrullshëm nga njëra llogore në tjetrën, duke goditur hera-herës pamëshirshëm drejtuesin e emisionit. Njerëz që deri pak orë më parë ishin të gatshëm të firmosnin peticione për lirimin e Marjan Rrokut, kaluan në sulme dhe ofendime ndaj drejtuesit të emisionit dhe televizionit. Një reagim po aq emocional, sa ai i induktuar prej intervistës, nga njerëz që kuptuan se ishin thjesht kavie të një manipulimi të paskrupullt.
Të gjendur përballë kësaj vale të padëgjuar pakënaqësie dhe reaksioni ndaj një emisioni televiziv, gazetarë dhe të tjerë figura publike erdhën në “ndihmë” të Arditit. Sigurisht që intervista ishte e pamundur të mbrohej, prandaj zgjidhja e vetme ishte të justifikohej, ndërsa lëshohej edhe ndonjë kritikë shpotitëse. Argumenti kryesor ishte ai i “rrëshqitjes” së Arditit si rrjedhojë e mungesës së profesionalizmit në të tilla çështje. Edhe pse nuk e kemi parë kurrë Arditin të mbulojë çështje të kronikës, mungesa e profesionalizmit është një argument i çalë. Ardit Gjebrea është një showman me shumë vite përvojë mbi shpatulla. Megjithatë, nëse mbetemi tek metafora e rrëshqitjes, me të drejtë mund të themi se Arditi rrëshqiti, por rrëshqiti në një shteg që e ka hapur vetë me kohë. Thjesht kësaj here rrëshqitja e nxorri jashtë shtegut. Kapërcimi ishte më i madh nga ç’mund të lejojnë normat njerëzore dhe etika mediatike, pavarësisht kufijve elastikë të mirëkuptimit shqiptar kur bëhet fjalë për audiencë dhe vëmendje mediatike.
E vërteta është se media, veçanërisht në Shqipëri, po shndërrohet me shpejtësi në një mekanizëm që ushqen nihilizmin moral dhe shpërbërjen personale, si dy tiparet themelore të një kulture konsumeriste. Përpara një audience më të lartë, përdhosja e kujtimit të viktimave dhe gërvishtja e plagëve të mahisura prej kohësh është një sakrificë pak, në mos aspak, e rëndë. “E diela shqiptare” paraqet një format pararojë në këtë drejtim. Që nga keqpërdorimi i fëmijëve, duke i detyruar ta shohin botën si arenën brutale të një konkurrence të paepur, të sillen sipërfaqësisht duke i imituar të rriturit, dhe të luftojnë për famë e vëmendje, deri tek licensimi i vuajerizmit mbi poshtërimin, dhimbjen dhe fatkeqësitë e të tjerëve. Të tillë fatkeqë nxiten të përleshen në një të ashtuquajtur “gjyq”, për t’u ndërprerë më pas nga reklama e detergjentit të radhës, pikërisht në çastin kur irritimi dhe çirrjet e tyre të përvuajtura arrijnë kulmin. Dhe në fund të show-t, një duartrokitje e automatizuar nga hallexhinjtë që shërbejnë si “sfond i denjë” për një shfaqje të tillë madhështore. /tesheshi.com/
