Edhe pse në shkelje të afateve ligjore, më në fund KQZ-ja publikoi formularët e dekriminalizimit për të zgjedhurit kryesorë shqiptarë, deputetë dhe kryetarë bashkish. Gazetarët, të rreshtuar si garues në një pistë tartani, pas një pritjeje vigjilente dhe të durueshme, vrapuan të publikojnë copëzat e para të “të vërtetave” të vetëdeklaruara. E vetmja larushi ishte përqendrimi i vëmendjes tek të zgjedhurit e majtë apo të djathtë, sipas anësisë politike të mediave, që nuk bëjnë më as më të voglën çapitje për të kamufluar klientelizmin e tyre. Mjaftoi kaq për të shpallur se ligji zhurmëmadh i dekriminalizimit filloi t’i prodhojë rezultatet e tij të para.
Por i gjithë ky proces, përveçse një shaka pa kripë, pasi është marrëzi t’ia besosh atë politikës, autores pa bashkëpunëtore të situatës ku ndodhemi, nxjerr në pah edhe hipokrizinë meskine të të zgjedhurve tanë. Si mundet një klasë politike që pranon kriminalizimin dhe fëlliqësinë e saj të vetëshpëlahet pa ndërhyrjen e një agjenti të jashtëm? Çfarë ndryshoi që kjo klasë politike vendosi papritur që të ndërronte kurs? Ndonjë brerje e thellë ndërgjegjeje? Vështirë të thuhet. Përgjigjja më e mundshme është nevoja për të prodhuar një kauzë, me synimin për të goditur kundërshtarin, por duke mbyllur sytë ndaj vetes. Një nevojë që, në mungesë të alternativës, përdor si ushqim demaskimin. Dhe jo të pabazë. Por si mund të pretendosh zëdhënien e një kauze kaq të lartë kur nuk pranon të shikosh trarin në syrin tënd.
Kërkesa për dekriminalizim të politikës, nga politika, për politikën, si një shfaqja e pështirë, po shndërrohet në ogur të një tjetër shfaqjeje, akoma më butaforike. Asaj të reformës në drejtësi. Ecejaket, shtrëngimet dhe lëshimet e palëve politike, po e shndërrojnë reformën në një betejë të stisur për epërsi morale, me akuza dhe kundërakuza të shtira, ku palët përbetohen për reformën, ndërkohë që nuk lënë rast pa shfrytëzuar për të treguar mendësinë dhe qasjen e tyre të degjeneruar ndaj drejtësisë. Aq sa edhe heqja e mandatit të Koço Kokëdhimës u artikulua si argument i nevojës emergjente për realizimin e kësaj reformës.
Por t’i kthehemi dekriminalizimit. Pyetja që natyrshëm lind është se çfarë na zbuluan formularët e KQZ-së? Pak, shumë pak, do të thoshte një mendje e kthjellët! Në rastin më të mirë, thjesht shpalosën ndonjë çudi shqiptare, të denjë për rekordet gines, si kryetari i bashkisë që e kishte ndryshuar emrin plot pesë herë. E meqë ra fjala, me siguri edhe vetë personi në fjalë duhet ta vuajë konfuzionin e shkaktuar nga kjo kakofoni emrash. Si dhe ndriçuan për publikun injorancën, apo mediokritetin epik të disa të tjerëve. Dhe në rastin më të keq, thjesht përsëritën, deri në topitje, ato që partitë politike kishin kohë që papagallosnin pareshtur.
Kotësia e këtyre deklarimeve rrjedh nga fakti se, edhe pa formularë dekriminalizimi, të gjithë ne e dinim se ç’brumë po na ofronin partitë. Kavaja, Kruja, Kurbini, por edhe qytete më të mëdha, si Shkodra, Durrësi, Korça, Tirana, mbeten sërish mjaftueshëm të vegjël për të mos njohur apo kuptuar mallin që ofrohet për kryetar bashkie a deputet, aq më tepër kur të propozuarit janë “figura të spikatura”, bëmaxhinj e parelinj, të cilët të gjithë i përflasin. Për këta individë, formularët, dëshmitë e penalitetit, apo edhe vendimet gjyqësore të zbardhura, nëse do t’i kishim në dispozicion, do të flisnin pak, në mos aspak më shumë nga çfarë dihet e thuhet. Nëse ka kryetarë bashkish apo deputetë të inkriminuar, ata janë aty sepse shqiptarët i votuan. Dhe e bënë këtë me vetëdije të plotë, paçka të shkuarës së tyre botërisht të njohur, apo thjesht të veshur me dyshime të errëta.
Dhe ky vëzhgim na sjell tek një pyetje e pashmangshme. Pse të tilla tipologji karakteriale janë kaq tërheqëse për elektoratin shqiptar? E para, sepse shqiptarët kanë humbur besimin tek shteti si ndërmjetës dhe rregullator. Ata e dinë se nëse mbështesin një të fortë, probabiliteti për të zgjidhur një hall, qoftë edhe të rëndomtë, shumëfishohet. Përdorimi i paskrupullt i shtetit për interesa partiake i ka shndërruar institucionet, që supozohet të jenë në shërbim të shqiptarëve, në fortesa militantësh, ku mbaron punë sipas xhepit ose përkatësisë politike. Një tjetër faktor, po kaq vendimtar, është paraja. Të zbrazur nga shpresa, si rrjedhojë e ofertave politike njësoj të degraduara, por edhe të drobitur nga mjerimi, shqiptarët dinë të sillen si pragmatistë, qoftë edhe me çmim të lirë, për një përfitim sado të pakët individual. Një psikologji masive kjo, që i ka dhënë fenomenit përmasa të frikshme.
Betejat e nisura apo të shpallura, përfshirë edhe ato të deklaruara si të fituara, përmes të cilave opozita, por edhe mazhoranca, përpiqen të projektojnë superioritetin e tyre moral, janë në fakt dëshmi e qartë se kjo klasë politike e ka konsumuar misionin e saj. Madje jo thjesht e ka konsumuar, por e ka përçudnuar. /tesheshi.com/
