….dhe më pas fjalia vazhdon: dhe atdheu më i urryer për atë që horr dot nuk bëhet!
E dini se kush e ka thënë? Ai, “mbreti i batutave intelektuale”, njeriu që sot qeverisë Shqipërinë…i dashuruar me një “adoleshencë të përjetshme” ndaj tyre. Është në fakt një thënie që i sfidon për nga madhështia të gjitha ato soj të ngjashmesh dalë prej gojës së të mençurve të kësaj toke, që në një çast të caktuar, shfryrjen e tyre, inatin e bukur ideal se përse ky vend nuk bëhet, e kanë ofruar në një formë lapidare, ku ngërthehet talenti letrar me logjikën therrëse, siç fjala vjen thënia e Xhevahir Spahiut, ku në dy rreshta përfshin gjithë fatin cinik të historisë së Shqipërisë: “Tehut të shpatës kemi ecur rrufe, pastaj shpata ka ecur mbi ne!”
Por ndryshe nga Xhevoja, të cilit nuk i është dhënë shansi që të ndryshojë formulën e mbrapshtë të rrjedhës historike të vendit të tij, Edi Ramës, ashtu si dhe Nolit dikur, iu dha ky shans. Nolit ne sot i qasemi vetëm për vargun brilant, artistllëkun që e pati veshje më shumë se rason e priftit, por rreziku është që dhe Rama ta pasojë fatin e tij. Të paktën deri më tani, ku tre vjet qeverisjeje, marrë në llogari thjesht duke i vënë përballë thënien e tij se “Shqipëria është atdheu më i dashur i çdo maskarai dhe atdheu më i urryer për atë që horr dot nuk bëhet”, janë më shumë mishërim i faktit se si i është kthyer në boomerang i gjithë opozitarizmi i tij intelektual ndër vite, e më pas ai politik, nëpërmjet së cilit rithemeloi publicistën brilante të viteve `30 në kushtet a pas-komunizmit.
Rama erdhi në pushtet si “e fundit shpresë” dhe jo aq për rimëkëmbje ekonomike sesa morale. Edhe pse zgjodhi të premtonte shërbim shëndetësor falas në vend që të premtonte shërbim shëndetësor “cilësor dhe njerëzor”, njerëzit prapë shpresuan dhe besuan se kjo e dyta do të ndodhë me Ramën në qeverisje. U morr si shembull premtimi emblematik në shëndetësi për të kuptuar gjithë tharmin e premtimeve të tjera, që Rama i hodhi qesim pa e nuhatur se për cilin lloj kishin nevojë njerëzit. Ky popull, edhe pse është i varfër, ka arritur në një pikë që më shumë se bukë, kërkon të shoh tek ata që qeverisin njeriun e drejtë, të ndershëm, të përulur e komunikues. Dhe këto nuk kanë nevojë për fonde, këto nuk të kërkojnë të ngresh supet para kërkesës së një fshatari për rrugën se nuk ke ku t’i gjesh paratë; këto kërkojnë që të vetëdijësohesh dhe njëherë se përse je aty dhe se çfarë presin njerëzit nga ty, në mos para, së paku “shokun e halleve” pa bërë estradë. Sepse, askush nuk po ankohet më për ekononinë ende anemike, por për shpresën e humbur se ky vend mund të bëhet. Ikja, ose shtimi i prirjes dhe i programit individual e familjar për t’ja mbathur, nuk mund të përligjet më me fenomenin e dëshirës së papërmbajtur për një jetë më të mirë. Ajo sot është ikje prej së keqes dhe bash për atë arsye: se “Shqipëria mbetet ende atdheu më i dashur i çdo maskarai dhe atdheu më i urryer për atë që horr dot nuk bëhet”.
Ka ardhur koha që Edi Rama të nis luftën për ta rrëzuar këtë postulat të trishtë të tijin. Përndryshe e pret fati i Nolit, ku historisë do i mbetet për fjalën, forcën e batutës, e jo për veprat pa fjalë që la në funksion të një Shqipërie “të urryer për çdo maskara dhe të dashur për çdo njeri që horr dot nuk bëhet”, për aq sa qeverisi. /tesheshi.com/
