Një debat shpërtheu muaj më parë kur u shpërnda lajmi se kryeministri Rama kish premtuar gjatë një vizite në Gjermani, marrjen e një kontigjenti njerëzor prej gati 500 mijë refugjatësh sirianësh, për t’i strehuar në Shqipëri. Një pjesë e mediave jo miqsore me qeverinë, të prirura për të “zbuluar djallin” në çdo vendim të saj, “zbuluan” në këtë masë njerëzore djaj ISIS-i, gjë që opozita e morri si të mirëqenë këtë fakt fantazmagorik, ndërsa zërat më të butë u shfaqën thjesht të trembura nga kjo dallgë njerëzore që do vërshonte këtyre anëve. U krijua tipikisht një psikozë si ajo ndaj armëve kimike. Kësaj radhe me njerëz kimikë.
Ishin zëra zyrtarësh gjermanë ata të cilët e konfirmonin këtë fakt. Ana e besueshme e kësaj legjende urbane, ishte fakti se Rama do këmbënte këtë masë njerëzore me hapjen e negociatave.
Sërish, si te armët kimike, nisi dhe një opozitë brenda vetë qeverisë, ku më i zëshmi ishte Pandeli Majko. Më pas erdhi dhe reagimi i vetë Ramës që i rrëzoi ato çfarë thuheshin lart e poshtë mbi ardhjen e 500 mijë sirianëve. Mungesa e kapaciteteve akomoduese, u dha si argument. Dhe le të ndalemi pak në këtë pikë. Po, është e vërtetë, se 500 mijë njerëz nuk kanë ku akomodohen në kushtet tona. Por, a po e kuptojmë sot se ky vend, me këtë dinamikë shprazjeje njerëzore e ka të nevojshme një kompensim. E ka të nevojshme jo thjesht për ekzistencën fizike të saj, por për atë kuptimore, që rrjedh nga ajo ekonomike, shoqërore e sociale. E ka kuptuar dhe e ka bërë Europa para nesh, dekadë pas dekadë, vit pas viti, sepse nuk ka patur rrugë tjetër. Ka segmente politike e shoqërore bashkë, me prirje ksenofobe, dje dhe sot, por që nuk kuptojnë se ajo që ka ndodhur, ku prurje njerëzore, legalisht apo në mënyrë klandestine janë dyndur drejt tyre, kanë qenë e pashmangshme; sepse mbi të gjitha ka qenë ekonomi, zhvillim, dinamikë shoqërore.
Djaj kemi qenë dhe ne për grekët, në fillimet e ’90 e më pas, por ajo masë e madhe shqiptarësh ka qenë gjakimi ekonomik i Greqisë.
Ato 500 mijë sirianë vërtet nuk janë gjaku ynë, por bota nuk ka funksionuar e nuk funksionon bazuar në gjakun e kulluar. Ajo ka qenë dhe është një enë e madhe komunikuese, ku nuk lejon dot, për vetë modelin e zhvillimit me “tregun” si forcë lëvizëse, identitete të ngurta, sociale, shoqërore, deri dhe nacionale. Vende europiane që kanë derdhur lumenj gjaku për kredo e krenari nacionale, sot janë shndërruar në kozmopolite në çdo zë shoqëror. Mozaiku njerëzor në përfaqsuese futbolli është njëri prej tyre dhe më kuptimploti. Ato 500 mijë sirianë, do ishin motori shumëplanësh i këtij vendi, një pasuri njerëzore me vlerën e një minierë ari, sikur të shpërndaheshin në mënyrë propocionale në çdo cep, duke iu garantuar thjesht hapësirë lirie, e më pas do ishin ato, ndoshta më të zotë se ne, që do ta kapitalizonin çdo segment në asfiksim të jetës shqiptare, pikërisht nga ikjet në masë. Sepse ka ndër ta mjekë, inxhinerë, bujq, potenciale të lloj-llojshme, të cilëve thjesht u mungon siguria. Sa për zakonet e tabiatet, mundet t’i kenë ca dhe më të mira se ne. Por mjaft që ndër shekuj, shqiptarë në masë kanë jetuar atyre anëve, me zakonet e tyre kombëtare, duke qenë madje dhe faktorë shoqërorë, tregon se nuk është dhe aq gjak i huaj.
Gjithë çështja është se ata nuk mund të jenë, nuk mund të na vijnë, 500 mijë jo e jo por as më pak se kaq. Kjo sepse destini i tyre është përcaktuar për tjetërkund, prej atyre që ndërtojnë politika globale, duke provokuar luftë e paqe. Kanalet e tyre të qarkullimit si masë njerëzore nuk e përfshijnë Shqipërinë si stacion. Por thjesht ne duhet të kuptojmë se do i kishim të nevojshëm po të vinin. Jo 500 mijë, shumë më pak se kaq, ndoshta 1/3 e kësaj shifre, e cila në këtë rast është marrë thjesht si referencë nga trajtimi mediatik që iu bë. Ajo që duhet pranuar është se nëse ka një investim të huaj me vlerë në stadin ku ndodhet Shqipëria, mu prej trendit të saj negativ të shprazjes njerëzore, do ishte pikërisht një prurje njerëzore…/tesheshi.com/
