Fillimi i kësaj jave shënoi dhe nisjen e një epoke të re ndëshkuese nga ana e policisë rrugore, atë për vendosjen e rripit të sigurimit edhe në sediljen e pasme, për fëmijët mbi 12 vjeç. Kjo, krahas instalimit të ndenjëses, si para e si pas, për ata deri në 4 vjeç. Dhe deri këtu nuk ka asgjë për t’u diskutuar. Gjersa rripat e sigurimit janë aty, ato duhen vënë, si për fëmijë e si për të rritur. Por ka diçka irrituese në këtë mes, si për shumë e shumë vendime të befta qeveritare, të cilat më shumë se si frymë e zbatimit të ligjit, ngjajnë si kurthe për të krijuar sa më tepër burime të ardhurash. Mjaft të shihet masa ndëshkuese, me nga 5 deri në 15 mijë lekë gjobë, gjer në heqje patente, e cila duket se nuk është “ushqyer” nga asnjë referencë, monetare apo sociale, për t’u çuar në kuota të tilla. Ajo ngjan si një “ganxhë në rrotë”, dhe përçon të kundërtën e frymës së ligjit, me parimin klasik “mos e shkel se ndëshkohesh”. Sepse, në këtë formë siç po kërkohet zbatimi i ligjit në Shqipëri në disa zëra, ku nuk merret në konsideratë asnjë kontekst social, të duket sikur të thonë, “aman shkele ligjin se na duhen para”. A nuk ishte i tillë aksioni ligjor për kutinë e ndihmës së shpejtë nëpër automjete, a thua se e gjithë katrahura jonë rrugore vinte nga fakti se mungonte jodi e fashoja në bagazhet e automjeteve? Po shih rezultatin: në afro një muaj “goditje e përqendruar”, njerëzit u grinë në gjoba e qeveria korri një dorë të mirë të ardhurash!
Sakaq, të tilla masa duhet të kenë kohën e tyre. Urtësia e një veprimi e do që të ketë një përputhje mes mënyrës, vendit dhe kohës, për të rezultuar i suksesshëm, ku çdo palë të mbetet e kënaqur. Në një kohë kur shërbimet shtetërore nuk kanë pësuar asnjë përmirësim, ku ende shteti e shtetasi nuk kanë krijuar partneritet ndërveprues, por shihen si armiq mes vedi, masa të tilla e thellojnë më shumë këtë hendek. Dhe Shqipëria, që kur është krijuar si shtet, këtë vuan më së tepërmi: “mospajtimin” mes shtetit dhe shtetasit.
Në tre vjet, kjo qeveri jo vetëm nuk ka përmirësuar diçka në këtë drejtim, por e ka thelluar akoma dhe më tej perceptimin publik, me tendencë bindjeje të palëkundur, se shteti nuk është për t’ju shërbyer qytetarëve. Në rastin e rripave, kush mendon se shtetit po i djeg xhani për jetën e shtetasve të vet, duhet parë me seriozitetin e një njeriu me probleme mentale. Dhe është pikërisht ky disproporcion që nxjerr në një dritë absurdi vendime të tilla. Ndryshe, aksidenti i pak muajve më parë në afërsi të Golemit në Kavajë, ku dy fëmijë humbën jetën nga shteti, do kishte çuar së paku në ndonjë dorëheqje!
Ndërkohë, duke mbetur tek policia, drejtuesit e automjeteve duhet ta dinë se ajo bën një shkelje të hapur të kodit penal, por dhe të kartave ndërkombëtare, kur të kërkon hapje bagazhi për kontroll, gjë që është shndërruar në një rit të rëndomtë në rrugët e Shqipërisë. Ajo duhet ta bëjë këtë vetëm me urdhër nga prokuroria. Dhe ja pra ku duket qartazi se masa të tilla nuk udhëhiqen nga asnjë parim drejtësie. E këtu fshihet ajo “sepseja” e madhe e shqiptarit që i shmanget ligjit, detyrimeve ndaj shtetit, ngase ende nuk ka parë tek shteti dorën e ngrohtë të partnerit, mikut, bashkudhëtarit për një qëllim të përbashkët, por të atij që e shpërfill, e përtall, e diskriminon.
P.S. Fjala rrip është ndër ato që në gjuhën e popullit ka fituar dhe një konotacion negativ, tej atij pozitiv për funksionet e nevojshme që kryen, siç është garancia për të mos rënë pantallonat në rastet kur mund të na këputet kopsa. Nuk janë të pakta rastet kur dikush cilësohet si “rrip”, duke u bërë pra njësh me lëndën, e jo funksionin. Në majë të këtij arti popullor qëndron portretizimi i oficerit si një “grumbull rripash ku rripi kryesor është ai vetë”, i zënë vend aq shumë në fjalorin e ushtarëve aty nga vitet `70-’80. Dhe kjo që u trajtua më sipër e bën të pashmangshme cilësimin e qeverisjes si “e rripave”, së paku për këto tre vite. /tesheshi.com/
