Prej 5 vitesh, shqiptarët po ballafaqohen me qeverisjen e Edi Ramës, njeriut – risi në politikë, si për ligjërimin, vizionin, idetë dhe energjinë, ardhur si një shpresë se diç mund të ndryshonte nga tersi emblematik shqiptar që pas bërjes shtet, e për më tepër që pas erës demokratike, dalë prej një dimri të gjatë komunist. Ai vetë, e pagëzoi si Rilindje projektin e tij të qeverisjes, një huazim edhe romantik, si për të përçuar mesazhin se pushteti i tij do ish, më tepër se një riaktivizim ekonomik nga topitja prej krizës, një frymë e gjithëmbarshme shoqërore, ndjerë në çdo pore të jetës. Ta mendosh këtë pas 5 vitesh pushtet rilindës, të vjen të qeshësh hidhur.
Ajo çfarë është më dërrmuese në gjithë këto vite të Rilindjes, është pikërisht mungesa e çdo lloj fryme shoqërore se Shqipëria po rilind. Në gjithë tranzicionin shqiptar, me shumë dhimbje e drama, me shumë zhgënjime gjithashtu, ku ’97-ta qëndron në krye, për shkak të shkërmoqjes së shtetit dhe gjakut të derdhur, nuk ka patur kohë më të trishtueshme se kjo e Ramës, kohë ku shpresa ndodhet klinikisht e vdekur. Ngjan si një ironi fati, si një boomerang, ku pikërisht Ramës, njeriut që ka mëtuar se përbën mishërimin e shpresës, të vetmin shans historik për daljen nga qerthulli absurd i jetës shqiptare, ta ndjekë një mallkimi i tillë.
Po ku qëndron arsyeja e gjithë kësaj që po ndodh? Është, ndër të tjera, diferenca si një kundërthënie e Ramës ligjërues me atë veprues; thënë ndryshe e Ramës së fjalës me atë të rezultatit. Ligjërimi tij politik, me cilësi fantastike, jo thjesht si artikulim por dhe si fokusim problematikash, ku arrin që mjeshtërisht të bëhet dhe zëdhënës i më të humburit shqiptar në brengën që mund të ketë mbi jetesën e tij mizerje, nuk reflektohet për asnjë moment në realitet. Në përditshmërinë e rëndomtë të jetës, ku të bie të prekësh e ballafaqohesh me fragmente që mund të përbënin provën e Rilindjes, vështirë të hasësh ndonjë shenjë se ajo po ndodh. Përkundrazi, perceptimi dominues është se asgjë nuk po ndryshon, e se çdo gjë po ecën si gjithnjë, pa asnjë lloj përmisimi, gjë që reflektohet më pas në zhgënjim e humbje shprese. Pra, është pritshmëria e lartë që provokon Rama, e pagjendshme më pas në realitet.
Ndërsa Berisha është e kundërta. Tek ish-lideri demokrat ka një përputhshmëri pa asnjë çarje mes asaj çka thuhet e asaj çka veprohet. Jo në kuptimin literal, por atë përmbajtësor. Ligjërimi i Berishës nuk ka asgjë që mund të ngacmojë iluzione. I varfër, skematik, shtampë, dogmatik, nganjëherë dhe kaotik, ai vuan nga cilësia e vizionit ku ajo çfarë mund të premtohet, e thënë shumë vulgarisht, nuk besohet që atë çast që dëgjohet, pa patur asnjë asnjë mundësi ëndërrimi. Pos kësaj, Berisha, në ligjërimin e tij, pavarësisht të qënit në pushtet a opozitë, investimin më të madh e ka tek denoncimi i kundërshtarit sesa tek promovimi i ideve të tij qeverisëse. Dhe kjo e bën që mos ushqejë asnjë pritshmëri. Që do të thotë se askush nuk zhgënjehet prej tij. Dhe kur është fjala për ata që e kanë idhull, nuk ka ndodhur kurrë që Berisha të vlerësohet për atë çfarë mund të bëjë po të vijë në pushtet, por vetëm për atë çfarë ka bërë kur ka qenë në pushtet, e gjitha për inerci të mospajtimit me atë që është në pushtet. Nëse do pyetej sot një ithtar i Berishës se çfarë do t’i ndodhte Shqipërisë për mirë nëse ai do vinte në pushtet, vështirë se do ishte i aftë të përgjigjej me racionalitet programor. Me nerv politik, do mund të thoshte vetëm se “do jua tregonte vendin socialistëve”. Pra thënë thjesht, Berisha nuk të dënon me pritshmëri ndaj tij, nuk të le të besosh, të ëndërrosh, gjë që do të thotë se nuk të lë të zhgënjehesh. Dhe vërtet, qeverisjet e tij kanë qenë në njëtrajtshmëri perfekte me ligjërimin e tij: të varfra në ide, veprim e rezultat.
Kështu pra, ndërsa Berisha ka qenë e mbetur unik, Rama është katandisur në dual: Edi në ligjërim, Saliu në rezultate! /tesheshi.com/
