PD ndodhet në vitin e 6 të të qënit në opozitë. Pas humbjes dërrmonjësve që e largoi nga pushteti, në qershor 2013, e pas dhe dy të tjerave jo më pak dërrmonjëse më pas, në lokalet e 2015-ës e parlamentaret e 2017-ës, ajo e ka intensifikuar opozitarizmin e saj, por që, sipas çdo treguesi, faktit apo perceptimit, ajo nuk shënuar asnjë avancë elektorale. Shkurt, është në një krizë të thellë besueshmërie.
Ajo, siç kurdo ndaj çdo qeverisjeje të kundërshtarit në 27 vite, përdor të njëjtën narrative akuzuese, përsëritëse e fotokopje deri në parazitizëm apo dalë boje, e cila nuk jep asnjë efekt në kutitë e votimit, aty ku luhet finalja e çdo gare politike.
Megjithatë PD vijon ta ketë si kartë të të bërit opozitë, një trashëgimi tipike berishiste e cila nuk ka pësuar asnjë zbehje edhe me Bashën në krye të partisë. Ky i fundi ende nuk pasqyron në stil, asnjë lloj risie në të gjithë performancën e PD-së. Në dy kolonat bazë, ligjërimin dhe resursin njerëzor, PD përbën një mjerim total.
Por a mund të ishte ndryshe opozitëbërja e PD-së? A kishte dhe një tjetër rrugë, mënyrë, strategji?
Duket se kjo ka qenë e pamundur për një format si Basha. Me hijen e Berishës në çdo anë, ai, edhe nëse ka patur diçka ndryshe në mendje, ka qenë i detyruar të bëjë atë çfarë dikton fryma e liderit, sot e gjithë ditën ashti stuktural i frymimit dhe mendimit të opozitës.
Megjithatë, nga e kaluara e PD vjen një dritëz frymëzimi, një model, një recetë, që mund të vlente në çdo kohë, e që ka për protagonist Berishën e padyshim e Bashën si personazh. Është KOP-i vitit 2005, Komiteti i Politikave Orientuese, aty ku dhe Basha u pa për herë të parë nga publiku si kallëp fizik, për t’iu dëgjuar zëri pak më vonë, me një protagonizëm gjithnjë në rritje nga pesha e posteve dhe ajo politike.
KOP-i ishte oferta dhe jo akuza, ajo e cila shënoi një kthesë në elektorat si për PD-në si forcë politike e si për Berishën. Ajo kuroi shpejt imazhin e njollosur të një partie gërrnjare, për t’u ofruar si një forcë që mund ta ndryshonte fatin politik, nën një Nano vërtet me tregues ekonomikë të fortë, por të kalbëzuar nga korrupsioni. Dhe ndodhi kthimi në pushtet, krejt natyrshëm…pa videopërgjime apo Babale.
Ndërsa sot, PD jo vetëm vuan një krizë imazhi njerëzor, e sigurisht mungese dramatike të një oferte, por i është shndërruar në flamur e simbol, Babalja, një personazh gati qesharak, që mendohet t’ja ketë ulur akoma dhe më shumë kuotat e besueshmërisë publike, edhe nga fakti se vetë audiopërgjimi është përplot hije dyshimi për vërtetësinë e tij.
Dhe kjo ndodh një vit para zgjedhjeve lokale. Si kohë e moment, PD duhej të ishte në superioritetin e ofertës, të programit, të ideve e vizioneve, e padyshim moralit, pika më e dhimbshme e saj. Babalja vetëm moral nuk ofron, edhe nëse ofron zëra kompromentues për qeverinë, kapur nga mikrofona të sajuar politikë. /tesheshi.com/
