Shoqëria shqiptare pësoi një tjetër traumë pas aksidentit tragjik me nënën që humbi jetën duke shpëtuar dy fëmijë. Gjesti kriminal i të riut në timon, i cili pasi e goditi 37-vjeçaren Shpresa Prifti, e kaloi më pas nën rrota si të ishte një masë mushamaje e lënë në rrugë, u morr si mishërim i psikopatisë që na ka mbërthyer si shoqëri nga mungesa e çdo lloj humaniteti; ndërsa fakti që ai ishte liruar nga gjykata duke mos u dënuar me burg për aktin e tentativës së korruptimit të policisë pas ndalimit për tejkalim shpejtësie, u morr si një tjetër tregues se korrupsioni e ka kancerizuar deri në atë shkallë këtë vend, që tashmë shkakton edhe viktima në seri.
Rrjetet sociale u tejmbushën me denoncime për të keqen që e ka kapluar vendin, me përbetime për t’ja mbathur një orë e më parë, e me konstatimin fatal se ky vend nuk bëhet.
Dhe tej kohërave të vështira që po përjeton shoqëria shqiptare, kjo falë dhe një ekonomie në krizë që akoma më shumë e ka majisuar gjendjen, kur dihet se paraja ka efektin e vet në këndvështrimin e gjërave, duhet thënë se zgjerimi i hapësirës komunikuese me anë të rrjeteve sociale, sidomos Facebook-ut, ka bërë t’i shtohen akoma më shumë ngjyrimet dramatike imazhit të shqiptarëve mbi Shqipërinë. Ne kemi 25 vjet që dëgjojmë çdo ditë çmendurira, nga të llojllojshmet, por sot, falë teknologjisë, këto na kanë ardhur mu tek hunda, e po falë teknologjisë, çdokujt i është dhënë shansin të shprehet mbi to, duke përbërë një minimedia personale me efekt jo të vogël propaganduese, nëse bashkohen në korr. Dhe rasti kur bashkohen, është pikërisht denoncimi.
Ne, shqiptarët, jemi popull denoncues dhe jo ndërtues. Dhe kjo po provohet më së miri në këto kohëra Facebooku-u, ku shumëkush po kalon në gjendje deliri duke shpërfaqur mjeshtërinë e denoncimit. Ama denoncojmë çdokënd, veç vetes, duke harruar se shënjestrat tona, ata, mbartësit e së keqes, janë shumë afër nesh, nganjëherë brenda nesh.
Ai politikani karrierist, ai gjyqtari i korruptuar, ai i riu i droguar, ai krimineli i liruar, janë pjesë e një mekanizmi shoqëror që nuk ka lindur vetëvetiu, por që është krijuar me kontributin e të gjithëve ne, kush më pak e kush më shumë, kush me ndërgjegje e kush nga pakujdesia, por gjithëherë nxitur nga ndenja e mbrapshtë për të qenë “unë mirë”, pavarësisht “tjetrit keq”.
Sot, i vetmi që ka të drejtën për të denoncuar të keqen e këtij vendi, është ai që kurrë nuk ka pranuar që të marrë diçka padrejtësisht, apo të vjedhë gjënë më të vogël, nga prona publike apo nga ajo privatja.
Por mjaft të thuhet se Shqipëria është një vend ku gjysma e popullsisë i ka vjedhur pronën gjysmës tjetër, për të kuptuar se hajri vështirë të vijë.
Po, ne jemi popull të dashuruar oas denoncimit, por kurrë pas përmisimit të diçkaje, aq më pak nisur nga vetja.
“Vendi ynë përse nuk hyn dot në rrugë të mbarë? Të gjithë e kanë këtë dëshirë, megjithatë secili bën sa ka në dorë që kjo të dështojë” – kjo thënie e njeriut që sot qeveris Shqipërinë, është padyshim aksioma trishtuese e një ngërçi social, me përmasa edhe historike, që nuk po kapërcehet dot. Dhe që tashmë po i ndihë dhe “kafeneja e madhe” e rrjeteve sociale, ku shqiptari shtriqet e bën sehir të kapë ndonjë të pabërë rretherrotull për ta denoncuar mjeshtërisht në FB.
Dhe më pas, nuk dallohet filli i hollë mes dhimbjes dhe lumturisë, kur sheh liket që shtohen e shtohen nga deklamimi se ky vend nuk bëhet. Dhe që në fakt nuk bëhet po prej atij që e thotë.
Në fakt bëhet, mjaft mos ta thuash. /tesheshi.com/
