Vrasja e Fildes Hafizit prej ish-bashkëshortit të saj, ka bërë që pothuajse e gjithë politika të reagojë në korr me deklarata të kriposura, sigurisht me politikë, që i katandisnin në fund pa kripë fare, mu prej politizimit të tejskajshëm.
Por të jeni të sigurt se nëse e ndjera nuk ishte gjykatëse, pra nuk do kishte këtë status publik, sigurisht që do ishte një statistikë në fund, në morinë e krimeve brenda familjes, ku reagimet ndoshta do ishin vetëm në emër të mbrojtjes së qënies “grua” përballë egërsisë së burrave, siç ambasada amerikane ka tentuar ta kanalizojë qëndrimin e saj karshi ngjarjes.
Krimin e Fadil Kasemit, përfaqësia e Uashingtonit në Tiranë e ka parë më tepër në një rrafsh social, duke kërkuar pra që “seksi i dobët” të mos mbetet kaq margjinal, deri në pikën sa mashkullsia të tërheqë këmbëzën kaq lehtësisht ndaj saj për t’i marrë jetën.
Ndërsa sa i përket gjuhës së politikës, e cila rreket t’i gjejë rrënjët e krimit tek “pala në konflikt”, pra rivali, ajo është më shumë se idiotike në qasjen ndaj krimit. Edhe pse të dhënat mbi vrasësin, burgosjen dhe më pas lirimin e tij deri tek akti makabër nxjerrin dhe njëherë në pah problemet e sistemit, kjo nuk e shterron asesi “arsyen” e vërtetë të vrasjes.
Krime të tilla nuk janë të kufizuara as në kohë e as në hapësirë. Ato kanë ndodhur e ndodhin pavarësisht sistemeve politike apo llojit të drejtësive, nëse janë apo jo të korruptuara; kjo sepse janë krime që kanë një dimension intim, aty ku shpjegimet e jashtme nuk kanë shumë vend për interpretime racionale.
Në një raport bashkëshortor, ka të atilla skutash që opinioni në përgjithësi, së bashku me instrumentat e veta e ka të pamundur t’i njohë e zotërojë, për të dhënë më pas një gjykim të drejtë mbi “xhelatin” dhe viktimën, që jo në çdo rast korrespondojnë me pozitën finale pasi është shkrehur një armë e ikur një jetë.
Sigurisht që për rastin konkret ka plot arsye fajësimi të sistemit, gjersa edhe më parë, nga vrasësi ishin dhënë shenjat paralajmëruese të një prirjeje për t’i qëruar hesapet me ish-bashkëshorten; por nëse do mund të ndalohej vrasja me forma ligjore, prirja për vrasje, ndoshta deri në përbetim, ajo që mbahej e përndezur në gjoksin e burrit të divorcuar, nuk ka pasur asnjë gjasë të shuhej.
Dhe nga ana tjetër ka një paradoks: ata zëra politikë, por dhe diplomatikë që janë ndjerë të shock-uar nga vrasja e një gruaje, nëne, e më pas dhe një gjykatëseje – siç dhe janë shprehur disa sosh – nuk guxojnë ta shprehin një shock të tillë për faktin se vrasësi nuk do e paguajë krimin me të njëjtin çmim. Ai do jetojë gjithsesi, anipse pas hekurave – gjithnjë nëse dënohet me burgim të përjetshëm – duke e patur vetë jetën, edhe pse me ca kufizime – si një bonus që ajo e cila tashmë ndodhet në varr kurrë nuk do e kishte pranuar, e që bën të rrotullohet aty prej marrazi.
Dhe në këtë pikë, të keqin ajo nuk e ka më me ish-burrin e saj që e vrau, por me atë pjesë të politikëbërjes që e vret përsëdyti me qaravitjen e saj false, gjersa ia falë jetën atij që e merr pa qeder atë. /tesheshi.com/
