Nuk është diçka e re, është tipari ynë nacional, i tillë që nuk po na shqitet dot; madje është bërë dhe më i dukshëm, më kërcënues, më fatal.
Dhe ky është kulti i denoncimit. Është talenti ynë, zeja që më së miri e ushtrojmë. Dhe sa më shumë perfeksionohet, në përpjestim të drejtë me të, thellohet akoma dhe më shumë paaftësia e lindur për të ndërtuar diçka.
Mjaft të dallosh frymën që e përshkron historiografinë tonë zyrtare, por dhe atë me autor “popullin”, e cila është e tëra denoncim, bërja “me gisht e tjetrit” për çdo gjë, që është njeherësh dhe gjysma e krenarisë; ndërsa gjysma tjetër është e tëra një mit heroik më së shumti i sajuar, ku në pjesën reale, më shumë se mendja ka vendosur pushka.
Lë te vërejmë dhe historinë e Kosovës, atë të renë pas 1999. Deri atë vit jetohej duke u denoncuar shkjau, por më kjo ia la vendin një denoncimi “brenda llojit”, atij për korrusion, abuzim me pushtetin, paaftësi qeverisëse, të gjitha si afirmim i faktit i paaftësisë për të ndërtuar një shoqëri dinjitoze në kushte lirie.
Po kështu dhe në Maqedoni. Edhe atje, shqiptarët denoncojnë shkijet vendase, po aq sa denoncojnë dhe njëri-tjetrin, sidomos për tradhëti interesash kombëtare.
Në Shqipëri, nuk është e tepruar të thuhet se është mënyrë jetese. Dhe politika i ka ndih fort këtij mentaliteti të mbapshtë vetëvrasës. Kjo e periudhës pluraliste, gati sa nuk ekziston vetëm për të denoncuar, por si vijim i natyrshëm i asaj të mëparshmes me një parti, që gjithashtu e kishte kolonë vertebrore denoncimin.
Kur një parti është në opozitë, nuri i saj shkëlqen vetëm duke denoncuar, por sa po vjen në pushtet, ajo është një dështim i gjallë i aftësisë për të ndërtuar diçka.
Po kështu dhe gjuha e lidërve politikë, është tejet e gjatë kur vjen fjala për të denoncuar, por gati inekzistente në funksion të ndërtimit të diçkaje.
Dhe tashmë kemi rrjetet sociale, që sikur u krijuan për të zezën tonë. Por në ka gjë që qenia shqiptare i është gëzuar prej “shpikjeve të frengut”, e ku duket se ka gjetur një prej kostumeve që i shkon më tepër, është pikërisht hapësira virtuale e tyre ku e jeton më së miri identitetin e vet denoncues, duke e skalitur akoma dhe më fort atë. Tërheqja është akoma dhe më e madhe, pikërisht nga fakti se ajo është virtuale.
Të dështuar për të qenë real, të vërtetë, për të ofruar produkte të prekshme, pune, inteligjence, vizioni, shpirti kreativ, në kemi zgjedhur të ngushëllohemi pikërisht aty, tek virtualja. Aty jetojmë “ëmbël” atdheun e denoncimit, të frustruar nga mungesa talentit të ndërtimit.
Si mund të zgjidhet kjo “nyje gordiane” në mendësinë tonë?! Si mund të ç’instalohet ky fatalitet genetik?! Si mund t’i shkulet nga gjoksi qenies shqiptare ky shpirt defektoz, e nga sjellja e tij publike ky moral i mbrapshtë?! E vështirë, super e vështirë, kur sheh se dhe jeta publike është e dominuar nga një kastë njerëzish, në politikë a media, që janë ushqyesit e kësaj ploje karakteriale. Dhe shembujt janë lehtë të gjendshëm e të prekshëm.
Dhe meqë jemi në domenin e medias, mjaft të kujtojmë drejtuesin e një portali të njohur anti-qeveritar, a më saktë anti-Rama, një zë i fuqishëm publik, që, ndërsa denoncohet herëpashere si hajdut i pacipë artikujsh, nuk e ka për gjë që të denoncojë të pabëra kryeministrore në emër të moralit.
Pra, një krijesë që i peshon kësaj toke vetëm për të denoncuar dhe për t’u denoncuar, arrin që të jetë ushqyes i këtij populli me një OMGJ-moral, më shumë se të dëmshëm, shkatërrues.
Dhe në fund…ndjesë për këtë denoncim! /tesheshi.com/
