Siç dje Berisha, edhe Rama po imponon gjuhën e shifrave në funksion të bindjes se ekonomia ka rritje. Mirëpo Shqipëria është tipikisht një vend ku shifrat jo gjithnjë kanë përputhshmëri me perceptimin. Dhe siç mundet që dhe perceptimi të mos jetë i drejtë, mundet gjithashtu që dhe shifrat të jenë shumë larg ndjesive – të parat si konkrete e të dytat si abstrakte – në raport me realitete të caktuara.
Siç dhe është vënë re, qeveria ndihet mirë referuar shifrave; ajo ka arritur të krijojë një korpus treguesish mbi ekonominë të cilin e servir për çdo rast; por ja që me të njëjtën gjuhë, atë të shifrave, një ekonomist pranë opozitës serviri një tjetër tregues, shumë më kokëfortë për të kundërtën – rënien ende të ekonomisë – duke ofruar treguesit e konsumit të energjisë, pikërisht nga biznesi, i cili vit pas viti ishte në ulje. Thënë më troç, përgjatë gjithë qeverisjes së Rilindjes në 5 vite.
Nëse vërtet do kishte tregues të rritjes ekonomike, sado pak në përqindje, ky do ishte një sinjal që do e mbante nën fre një lloj pezmi që ka kapluar shoqërinë, shoqëruar nga rritja e frikshme e prirjes për të ikur, që për hir të së vërtetës nuk ka vetëm arsye ekonomike; është dhe një yshtje nga faktorë sociale e psikologjikë bashkë, duke u përjetuar dhe si psikozë kolektive. Por mjafton të kujtojmë post-97-ën, vitin më të vështirë që ka kaluar Shqipëria nën tranzicion, ku edhe pse ekzistonin shkaqe shumë më tepër racionale sesa sot për ikje, shkëndijimet e një ekonomie në rritje, i rimotivuan njerëzit që ta shihnin të ardhmen këtu, në vendin e tyre. Dhe sot, sado shifra të ofrohen nga propaganda qeveritare, ka tregues shumë kokëfortë të një ekonomie anemike dhe pa shkëndijimet e nevojshme, për të përçuar sadopak optimizëm.
Ka dhe ndërthurje të tjera në pezmin e përgjithshëm shoqëror, të arsyeve jo ekstra ekonomike, por kjo e fundit, siç është provuar, ka rol primar.
Ndër to është kriza morale, e shprehur sidomos tek thellimi i mosbesimit mes aktorëve sociale. Dhe në këtë pikë, një ndër dështimet që mund t’i evidentohen Ramës, është dhe paaftësia për të ngjallur besimin tek njerëzit, atë pak ndjenjë se diç ka nisur të ndryshojë për mirë. Përkundër një narrative të pasur politike, elokuente dhe me plot “prekje reale plagësh”, realiteti e ka tradhëtuar gojën plot të kryeministrit; ka treguar se i thotë gjërat shumë bukur, për të qenë i vërtetë.
Ditë më parë, në një operacion policor anti-drogë në Shkodër, ishin forcat speciale të Tiranës ato që finalizuan aksionin për arrestimin e grupit trafikues, pa ia besuar forcave lokale, nën dyshimin se mos plani dekonspirohej. Diçka e çmendur kur mendon se struktura shtetërore nuk i besojnë njëra-tjetrës dhe dyshojnë reciprocikisht se mos janë të shitura.
Dhe nëse ndodh që ekonomia vërtet të nis e japë shenja jete, kjo që po ndodh me krizën e thellë të besimin, tregues dëshpërues i një zvenitje të moralit shoqëror, është gjëma më e madhe që mund t’i ndodhë një vendi.
Dhe për ta mbyllur, ka një tregues që pakkujt ose askujt, mund t’i ketë shkuar në mendje për ta marrë si njësi matëse të ekonomisë e jo vetëm: shkallët e stadiumeve tona. Sa vijnë e boshatisen; ndërkohë që lokalet e llotove dhe basteve sa vijnë e shtohen. Tifozi, ai me zemër e shpirt të përndezur, po zëvëndësohet me krijesa të mjera që gërmuqen mbi skedina për ca lekë xhepi, e që për fat të keq është pjesa më vitale e shoqërisë, të rinj që vetëtreten në iluzione idiote fitimi pa punë, ku 1,2,x janë në të vërtetë nënshkrimi i falimentit si qenie njerëzore. Po, stadiumet tona që deri dje kalleshin, sot janë bosh. Le të jetë dhe ky një tregues, një fakt, edhe një statistikë në daç, që Shqipëria nuk është në rrugën e duhur…/tesheshi.com/
