Me gjasë, një media online e Kosovës vetëm sa ka dashur të tallet paq me një individ emblematik ditë më parë kur përhapi një lajm, sipas së cilit individi në fjalë pretendonte me të madhe se në planetin e ri të zbuluar nga NASA, atje ku mendohej të kishte jetë si tek ky i yni, toka pra, sefte paskan banuar pellazgët, gjë që kërkonte një angazhim prej historianësh me ndjenjë të lartë atdhetare për ta vërtetuar.
Emblema në trajtë frymori e përgënjeshtroi lajmin e përhapur pa mundur, ose edhe pa dashur, ta kuptojë se mesazhi ishte dhënë jo nga vërtetësia apo pavërtetësia e lajmit, por nga fabula e fortë e llojit të humorit (duke pretenduar gjithnjë për një humor gazetaresk), të qëlluar në shenjë: diskreditimin e një shqiptaromanie, hiç më pak se një mitologji tipike ballkanike, si “anë tjetër e medaljes” së asaj serbe, kampione e kësaj mitologjie të bërë gazi i botës.
Kjo mitologji shfaqet si një provincializëm i pashërueshëm, ku ithtari i saj e sheh vendin ku ka lindur si një katundth prej së cilit më pas ka marrë trajtë e gjithë bota, duke qenë njëherësh dhe kërthiza e saj.
Ai ia atribuon katundthit të tij çdo mit, legjendë e histori, çdo ngjarje a ndodhi të madhe, me një stërmundim e përkushtim kinse shkencor për të provuar se rrënjët gjenden pikërisht aty; shoqëruar kjo dhe nga një ndjejnë e fortë persekutimi se gjithnjë ka ekzistuar dhe ekziston një komplot i fortë për t`ia marrë katundthit të tij këto atribute.
Madje, madje, edhe pse nën ethe të forta ateizimi – ngaqë për zot ka bindjen e tij se me patjetër kështu duhet të jetë – nuk e ka për gjë që në një moment të caktuar ta pranojë dhe ta pohojë ekzistencën e Zotit, mjaft që t`i atribuojë Atij diç prej katundthit të vet, si fjala vjen gjuhën.
Dhe të endurit drejt qiejve të transcendencës në këtë mitomani nacionale ka bërë që në tokë të bëhet nami: në laboratorin e krenarisë provinciale, në emër të katundthit-atdhe, të gjenden pikla gjaku kuqezi ndër deje popujsh e njerëzish me famë, dje dhe sot, për këtë apo atë meritë, për këtë apo atë zotësi, me mungesën sadopak të një ndjenje droje për t`u katandisur në qesharak.
I ka rrënjët kjo tek nacional-komunizimi, një zgjatim ideologjik i romanticizmit rilindas të fundit të shekullit të 19-të e fillimit të 20-ës, që shfrytëzoi bukurmirë prej së dytit të ushqyerit me mite, sipas variantit, “kur nuk ke pulën, detyrohesh të hash sorrën”, që do të thotë se, kur nuk ke origjinalin, të vërtetin, vlerën reale, sajo diçka, trukoje veten, bëj sikurin.
Dhe prej kësaj epoke nuk gjallojnë thjesht ca individë, por dhe segmente shoqërore mendimi, deri dhe zyrtare, që e jetojnë shqiptaromaninë si të vetmin ushqim identitar në një boshllëk të tmerrshëm shpirtëror, në një impotencë të frikshme morale, dhe, pa dyshim, në një paaftësi të hatashme për t`iu përgjigjur së tashmes me produkte imponuese zhvillimi në funksion të një standardi të lartë jetësor.
Nën këtë frymë, kjo skotë e një provincializmi të pashërueshëm mitoman nuk ka lënë njeri me famë, që prej antikitetit e deri më sot, pa ia bërë analizën e urinës për ta nxjerrë sadopak shqiptar. Has aty heronj plot bëma, princa e mbretër të pazakontë, poetë e prozatorë epokalë, gra sharmante e me pushtet (si Ana Bolena, e shpallur para pak vitesh si me origjinë nga Bolena e Vlorës!!!); për të vijuar me presidentë, këngëtarë, sfilues mode, futbollistë, pronarë restorantesh me famë, e deri tek armiq, po, po, armiq, me prirjen për t`i sfiduar në këtë formë: dhe ju shqiptarë jeni, vetëm se keni qëlluar pak gjakprishur (Vuçiç, p.sh.)!
U cek pak më sipër se ithtarët e kësaj mitomanie nacionale janë përgjithësisht ateistë, e që nën ethe të forta ateizmi i përpunojnë e i ngrejnë teoritë e tyre për planetin tejembanë të vaditur me gjak shqiptari; dhe, në këtë prizëm, e çuditshme është se pse nuk i janë qasur ende asaj tufës së parë prej majmunësh të shndërruar sakaq në njerëz, për të thënë se dhe ata ishin shqiptarë, e se me patjetër kanë folur shqip?!
Nuk është kjo një dilemë majmunësh, por drejtuar majmunëve…
/tesheshi.com/
