Një ministër i qeverisë “Rama”, Arben Ahmetaj, kishte përmendur fjalën modesti në një letër drejtuar vartësve të administratës tatimore. Ai, nëpërmjet mesazhit të tij gjysmëprofesional e gjysmëmoral, ua diktonte këtë virtyt atyre që me datë 1 gusht do sulen drejt çdo biznesi – dhe, siç ka treguar përvoja, ndaj atyre “pa krahë” – për ta detyruar që të prodhojë kupon tatimor për çdo shitje a blerje.
Përbën lajm përfshirja e fjalës “modesti” në fjalorin e një qeveritari shqiptar, aq më tepër të një asishi që vuan për një pikë modestie kur flet, ose që pasuria që posedon e pozicionon në ekstremin tjetër të modestisë. Përbën lajm dhe për vetë qeverinë e kreun e saj ku ai bën pjesë, e cila dështimin e vet më të madh e ka pikërisht nga mungesa e çdo sensi modestie në mënyrën se si komunikon me gjindjen. Madje edhe vetë trendi qeverisës nuk të jep asnjë shenjë se modestia gjallon sadopak aty.
Madje, madje, nëse do përpiqeshim që të gjenim arsyet e dështimit të Ramës në tre vjet qeverisje, jo thjesht në ekonomi, në rend, në investime, në administratë, etj., por në injektimin e një bindjeje në popull se sido halleve të panumërta, kjo qeveri e këta njerëz diç po përpiqen të bëjnë, e kanë këtë dëshirë dhe po kanë tregues të qartë moralë për këtë, kjo është pikërisht mungesa trishtuese e modestisë. Trishtuese, pasi përkthehet dhe në fyese e përtallëse për njerëzit nën një peshë të rëndë drobitjeje, nga një mjerim që, përveçse ekonomik, është po aq social e psikologjik.
Kjo mungesë modestie nga ana e Rilindjes u themelua mu në çastin kur një milion votat e dhëna për të, në një afsh të madh shprese të pazakontë se për Shqipërinë ditë më të mira do vinin, u përkthyen politikisht si “një milion shuplaka” për kundërshtarin, duke u përdorur më pas pa pikë modestie si “armë verbale” kundër tij në debatin politik, e jo si një peshë përgjegjësie për t’ua kthyer njerëzve në rreze shprese, në atë lloj buzëqeshje të munguar prej një çerekshekulli.
E tashmë, po kaq trishtuese është dhe mungesa e modestisë nga kahja tjetër, që do të thotë se as prej saj nuk mund të regëtijë ndonjë rreze shprese.
Sjellja e saj opozitare, gjersa deri dje ishin në qeverisje dhe e lanë Shqipërinë si në një ‘97-të të dytë, por pa armë, me një gjendje katastrofale në çdo sektor, në vend që të shfaqë pendesë, keqardhje, ndjesë, të gjitha këto produkt i modestisë, i qaset me arrogancë të shëmtuar çdo lloj çështjeje, deri dhe pretendimit për të rihipur sërish në pushtet, sikur të gjithë ne, populli, t’ia kishte për borxh këtë.
Kreu i saj, Lulzim Basha, rend sa lart e poshtë duke takuar hallexhinj e duke iu premtuar gjasme politika fiskale favorizuese, pa e kuptuar – ose ndoshta e kupton, por nuk i intereson – se kriza e qeverisjeve në Shqipëri nuk ka të bëjë me politikat fiskale, me kalkulimet matematikore, me iks, ypsilon e alfat e ekonomisë, por ajo më së pari është krizë morale, pasi në thelb i mungon premisa pozitive: që të jesh gjithnjë në shërbim të njerëzve!
Dhe kjo vjen dhe me modesti.
Modestia është investim moral. Dhe morali është investimi më i madh për zhvillim.
Ndërsa zhvillimi pa moral është si ajo dasma kur për disa orë, nën një gjendje dehjeje me të ngrëna e të pira të bollshme, masa e asfiksuar mendërisht ka përjetuar transin e një lumturie të gënjeshtërt, që në të dalë të pijes është parë që ka lënë pas jo pak pasoja. Më e rënda, ajo që paska qenë thjesht një iluzion.
Dhe dihet si i organizojnë dasmat ata që nuk ia njohin vetes virtytin e modestisë… /tesheshi.com/
