Kur populli nxori xhevahirin se “budallait duhet t`i hapet rrugë”, sensorët futuristë të urtësisë siç duket nuk funksiononuan si duhet për të parashikuar shndërrimin e budallenjve në vrasës.
Për këtë mjafton t`i referohemi një prej krimeve më të fundit të ndodhura në Shqipëri, saktësisht pak ditë më parë, e konkretisht në Sarandë, kur shtetasi Edmond Theodhori, me profesion marangoz, u ekzekutua nga gjashtë persona. Dhe ajo që e bën “tërheqëse” këtë vrasje është dinamika e saj, mënyra si ka ndodhur.
Duke iu referuar burimeve policore të publikuara në media, kanë qenë fillimisht tre persona nga pellgu Laç-Mamurras-Fushë Krujë që janë konfliktuar me viktimën. Për shkak të një femre thuhet, por që aty për aty vetëm një konflikt gojor kanë patur.
Pra, nuk është se janë përlarë në hu, e në të nxehtë, pavarësisht motiveve, dikush prej tyre e ka paguar sherrin me jetë. Jo! Janë ndarë me shoqi-shoqin, aq sa për të qenë të ftohur, por njëra palë ka vendosur ta çojë “nderin” në vend, e ka bërë thirrje për përforcime nga mbi 300 kilometra larg.
Vini re: përforcime me tre individë që udhëtuan gati pesë orë për t`u përballuar forcërisht me… një bandë? Jo, aspak! Por me një person, i cili për më tepër ishte dhe marangoz, e që, edhe pse vendas, nuk thirri askënd nga familja, të afërmit a shoqëria, që t`i ndihë në zënkën me jabanxhinjtë e ardhur me pushime.
Dhe përforcimet erdhën 24 orë më pas. Ata të cilët udhëtuan, gjersa nuk kanë qenë drejtpërdrejt në konflikt, domosdo që duhet të kenë bërë një udhëtim më se normal, pavarësisht motivit, ku dhe do të kenë ndezur kasetofonin për pak muzikë, do kenë ndaluar për ndonjë kafe, a të kenë bërë dhe pak gallatë me njëri-tjetrin, si shokë e miq që ishin.
E kur kanë mbërritur në vendngjarje, janë investuar në hipjen e gjakut në tru, ku, bashkë me treshen ftuese për duel me marangozin, i kanë hyrë këtij të fundit me shkopa bejzbolli, për t`ia marrë pas pak minutash jetën me… pistoletë!
Dhe këtu ngrihen shumë dilema, sa rreth budallallëkut të tyre katastrofal, e sa drejt delikuencës vrastare. Sepse, po të qe për një plumb, nuk kishin pse bëheshin gjashtë veta të armatosur me shkopa bejzbolli, nuk kishin pse e godisnin me to. Dhe, mbi të gjitha, nuk ishte fare e nevojshme që tre prej tyre të bënin pesë orë rrugë, duke përshkruar mbi 300 kilometra, vetëm për të shkrehur një plumb pistolete në zemrën e një marangozi, tejet qyqar deri në çastin që ra dhe viktimë.
Pra, jemi në kohën kur shkrihet çdo kufi mes budallenjve dhe vrasësve, ku, si në këtë rast, budallenjtë janë po aq dhe vrasës, e ku vrasësit janë po aq budallenj.
Dhe të mendosh se ata enden çdo ditë rreth nesh e mes nesh, e që mund ta sjellë puna të debatosh me ta, në mos të kacafytesh. Ndodh të të ngjajnë si budallenj, e je në sprovën e madhe t`u hapësh a mos t`u hapësh rrugë, varësisht rrethanave, ndërkohë që ata janë vrasës.
Dhe çfarë ka ndodhur që erdhi puna gjer këtu? Sërish, po t`i referohesh popullit, ai ta jep përgjigjen pa fjalë, por vetëm me atë foton e dy të varurve në sheshin qendror të Fierit aty nga viti 1994, pak para se të hiqej me ligj dënimi me vdekje!
Sepse i vetmi që nuk i takon të hapë rrugë, qoftë dhe ndaj budallenjve – që ata mos shndërrohen një ditë në vrasës, si në këtë rast – është shteti, ligji, që pa dënimin me vdekje bën sikur është shtet, bën sikur është ligj, pa qenë aspak realisht. /tesheshi.com/
