Sollë Lili u ndje ligsht kur mësoi se për Ismail Morinën (alias Ballisti), po mblidheshin fonde nën hyqmin e Digitalbit, për t`ia bërë atij realitet ëndrrën e madhe të jetës: një vinç!
Ai mendoi se po të ishte treguar më i shkathët e të kish thënë se ishte ai autori i hedhjes së dron-flamurit mbi stadiumin e Beogradit, ndoshta do e kish siguruar një traktor për të lëruar tokën, që financat e dobëta nuk po ia mundësonin dot.
Po kështu dhe Cubel Breca – “i biri i mortajës”, që po i ikën jeta në përpëlitje të vazhdueshme e cfilitëse për të ndërtuar një pulari – duke parë çdo natë ëndrra torturuese në zgjim, me shpezë që kakarisnin papushim gjatë nxjerrjes së vezëve – u xhelozua deri në trishtim kur u ballafaqua me fatin e madh të Ismailit, i cili po bëhej me vinç – përveçse hero kombëtar – falë kurajos për t`i dalë në mbrojtje atdheut mes shkijeve, si ata kalamajtë me ideale të mëdha komuniste tek filmi ‘Balonat’.
Eshtë viti 2016, por Ismail Morina na tregoi se kur vjen fjala për mekanizmin nacional të prodhimit të heronjve, duket se koha ka ngecur në vend.
Si dhe çfarë heronjsh prodhojmë ne, ka qenë një debat më vete në diskursin publik përgjatë tranzicionit, prej një grupimi që ka përfaqsuar një qasje kritike ndaj së kaluarës, por dhe të tashmes tonë si popull. Dhe Ismaili na ndihmon të kuptojmë se mbi ç`premisa pa asnjë kut moral brenda, ne i zgjedhim vetes heronj, që koha më pas ua rrëzon krenat.
A nuk ishte dhe Rrapush Xhaferi një i tillë, për të cilin populli thurri dhe vargje?! Mos thotë ndokush se Rrapua qe një aksident. Jo, ai u mboll dhe u rrit në një truall ku parveny-izimi bën kërdinë, duke të shpallur dhe hero mbi të gjitha.
Dhe në rastin konkret Ismaili vetë nuk ka faj. Madje më tepër se për aktin e tij në Beograd, ai të prek me sinqeritetin e tij kur thotë se ëndërr ka blerjen e një vinçi (imagjinoni Ballistin para një toge serbësh gati për ta ekzekutuar, ku si dëshirë të fundit shpreh kërkesën për të drejtuar 5 minuta një vinç!); faji është i gjithë atyre që po arratisen nga fusha e blertë në ballafaqimin me serbët, për ta siguruar fitoren në akte kinse atdhetare me flamuj gricës dhe sfidues.
Për atë që ndodhi atë natë tetori në Beograd, “hero” duhej të ishte federata jonë e cila nuk duhet të pranonte kurrsesi kushtëzime serbe pa sens mbi tifozerinë tonë; ose duhej të ishte vetë njëmbëdhjetëshja e çunave që do ua shkundte rrjetat serbëve, si dikur Sokol Kushta.
Me aktin e Ballistit ne thjesht mund të argëtohemi, sepse aty gjejmë fantazinë e gërshetuar me kokëshkretësi e naivitet atdhetar bashkë (po Korfuzi çfarë do në hartën Shqipërisë autoktone?!), por jo deri aty sa ta monumentalizojmë përsëgjalli, për më tepër duke kontribuuar masivisht si popull për t`i dhuruar një vinç; dhe aq më tepër kur inisiatore e kësaj “kauze” kombëtare në terma financiarë, bëhet një kompani që me të ardhurat nga produktet dhe nënproduktet e Ballistit: flamuri, hiti kuqezi, shqiponja me duar, ka grirë jo pak fitime, aq sa mund t`i dhuronte idhullit të ri të nacionalizmit frelëshuar shqiptar jo vetëm një vinç, por dhe një skrep.
Heroi im, ai që unë dua, e urren të shpallurit hero.
Dhe jo vetëm për këtë arsye, Ballisti nuk është heroi im!
P.S. Sollë Lili dhe Cubel Breca janë thjesht emra personazhesh të marrë nga filma shqiptarë. Iu vendosën teksteve përkatëse, meqë ato përmbajnë subjekte fiction, vetëm në funksion të mesazhit të shkrimit (E.H)
