Rasti i ndyrë me Safet Gjicin e Kukësit i ka dhënë një tjetër goditje perceptimit dhe gjykimit publik mbi pushtetarin socialist e jo vetëm, mbi pushtetarin në përgjithësi, si njeri i zhytyr në pisllëk, dehur nga pushteti, një birbo pa din e imam.
Media që e raporton parreshtur rastin, duke sjellë detaj pas detaji, përton apo nuk e ka asfare ndjeshmërinë atdhedashëse për të mbajtur një ekuilibër, që krahas së keqes të flasë apo të promovojë dhe të mirën.
Kudo e në çdo kohë, në këtë apo atë forcë qeverisëse, do hasësh edhe të ndershmin edhe të pandershmin. Dhe ky nuk është thjesht një pohim patetik, është realitet. Realitet jo larg Gjicit namkeq.
Më poshtë Kukësit, në Dibër, më 14 maj fitoi një njeri i përkorë, pa tule, pordhë provinciale, dehje nga pushteti e rëndomësi komunikative. Për Rahim Spahiun, krejt i panjollë, votuan dhe shumë të djathtë, për vetë atë çfarë është Spahiu dhe shija që ka lënë të njerëzit në vite. Te kryebashkiaku i Dibrës madje është një provë se jo patjetër fiton paraja apo harbutllëku, aq më pak krimi; fiton dhe edukata, puna, thjeshtësia, qytetaria, përkundër mitit negativ të së parës të ngritur nga media.
Por dhe duke mos dalë nga Kukësi, po aty, shumë pranë Gjicit bërë helaq, pushteti ka një emër dinjitoz, ndoshta më meritori për t’u kandiduar për kreun e ri të Bashkisë: Prefekti i Qarkut, Ali Hallaçi.
Janë emra që u flet morali para se t’u flasë goja, aq më pak për të kërkuar vota në forma të rëndomta politike.
Dhe të tillë ka plot në çdo nivel pushteti, realisht e jo patetikisht, të cilët nuk përbëjnë lajm mu pse nuk prodhojnë lajm të keq, si ushqim për hijena mediatike të gjinisë mashkullore. /tesheshi.com/
