Çfarë respekti ndaj njerëzve të vrarë në Mançester do të ishte më i përshtatshëm? Si mund ne, si individë, të jemi pjesë e këtij nderimi? Ndoshta një fillim mund të jetë përcaktimi sa më i thjeshtë i mundshëm i shkakut të atij sulmi. Shkaku është konflikti politik, në çmendurinë e tij më të madhe globale dhe ideologjike. Në pikën më të largët me arsyen. Në nivelin më të shëmtuar dhe më mizor, më të egër dhe më të pamëshirshëm.
Britania është sigurisht në mes të një konflikti më të gjerë, që tashmë është shndërruar në ritual. Fushata e zgjedhjeve të përgjithshme u pezullua pas katastrofës së javës së kaluar. Askush nuk do ta dijë ndonjëherë sa ndryshoi kursi i saj nga krimi nihilist i Salman Abedi.
Një gjë nuk do të ndryshojë, jo në terma afatshkurtër. Zgjedhjet e përgjithshme janë zbatimi i shprehjes më të drejtpërdrejtë të demokracisë sonë. Eshtë demokracia që ngre në vlerë për miliona njerëz që të mësojnë dhe të mendojnë për kompleksitetin e çështjeve dhe sesi shoqëria jonë duhet të përballet me to. Nëse Britania lejon që bomba e Abedi të shtrembërojë gjithë këtë, ne do të bëhemi zgjatim i axhendës së tij.
Demokracia jonë është larg të qënit perfekte, duke ofruar dy zgjedhje të pranueshme: po aq themelore dhe të thjeshta sa mund të jetë edhe një konflikt. Pak njerëz, që mendojnë të votojnë, do të besojnë se të gjitha përgjigjet gjenden në njërën zgjidhje dhe asnjë në tjetrën. Megjithatë, liderët tanë dhe media këmbëngulin në pretendimin se në një farë mënyre zgjedhja midis laburistëve dhe konservatorëve është si zgjedhja midis ditës dhe natës.
Në të vërtetë, triumfi i secilës parti nuk do të ndryshojë natyrën e sfidave me të cilat përballemi, apo vështirësinë e zgjidhjes së tyre. Dhe askush nuk ofron ndershmëri të plotë për këtë.
Carl Emmerson, zëvendësdrejtori i Institutit për Studime Fiskale ofron paralajmërime të forta për secilën nga këto zgjedhje.
“Për laburistët, ne mund të kemi pak a shumë gjithçka – arsim të lartë gratis, kujdes shëndetësor gratis, më shumë shpenzime për rroga, shëndetësinë e infrastrukturën. Dhe pretenca është se gjithçka do të financohet nga koorporatat e pafytyra dhe nga të pasurit. Planet e konservatorëve përfshijnë të paktën katër vjet të tjera masa kursimi, me vazhdimësi në reduktimin e fondeve të shërbimeve sociale dhe shërbimeve publike”.
A mund të gjendet një rrugë për të lehtësuar këtë konflikt? Ne duhet të kujtojmë viktimat e atentatit. Unë dua që një urë të mbajë emrin e 15-vjeçares Megan Hurley, një bllok strehimi të mbajë merin e Sorrell Leczkowski. E dua këtë jo vetëm në Mançester, por në të gjithë vendin pasi ata vdiqën si pasojë e dështimit të politikës.
Unë nuk dua që trashëgimia e atyre fëmijëve të vdekur të investohet edhe më tej në “luftën ndaj terrorit”. Të gjithë e kuptojnë se e kaluara na ka sjellë në të tashmen. Secili e di se e kaluara plot gabime dhe mizori e tmerre është pas dhe vetëm e ardhmja mund të na sjellë ndryshimin që ne duam të shohim. Ka edhe të mira që janë manifestuar në shoqërinë britanike; për shembull, streha që iu ofrua njerëzve të terrorizuar Përse ne lejojmë që këto të vërteta të mrekullueshme të kanalizohen në një debat nëse paratë publike apo private duhet të financojnë aventurat politike. Kjo është e vështirë të shpjegohet për fëmijët.
Unë dua që kujtimi i atyre fëmijëve të vdekur të shndërrohet në ndërgjegjësim që konflikti është problematik dhe duhet të minimizohet në çdo rast. Është koha që njerëzit e Britanisë t’u bëjnë të ditur politikanëve atë që presin: ide dhe qasje që na bashkojnë, dhe jo që na ndajnë. Ky është i vetmi drejtim që do të sjellë progres – dhe guxoj të them- madje edhe harmoni.
* Deborah Orr është një prej komentatoreve më në zë të Britanisë për çështje sociale dhe politike. Ajo shkruan një kolonë të përjavshme në gazetën “The Guardian”.
Përktheu: Juli Prifti – /tesheshi.com/
