A keni dëgjuar për amerikanin e pasur që e ka izoluar veten nga të gjitha lajmet që prej zgjedhjes së Donald Trump? Nuk ka arsye përse ta keni dëgjuar. Ai nuk do ta kishte bërë këtë, nëse lajmet do të merreshin me të. Emri i tij është Erik Hagerman dhe ka qenë drejtues i NIKE, por tani jeton në një fermë derrash ku madje, as nuk rrit derra. Ai thjesht punon gjërat e tij artistike, shkon për kafe, luan kitarë dhe jep intervista për “New York Times”. Me gjasa ai nuk e lexon këtë gazetë, kështu që intervistuesi mund të ketë një nga ato rastet e rralla pa pasoja kur mund të shkruash ç’të duash.
Nuk kam për qëllim të jem fallco – gjërat që unë them, dalin vetë të tilla. Është një ekuvalente retorike e njerëzve, fytyrat e të cilëve në gjendje prehjeje duken thellësisht të trishtuara apo shumë të zemëruara, kështu që atyre iu duhet të buzëqeshin që të duken normal (që mund të akumulojë depresion apo irritim, ndaj edhe ne u veshim temperamente që të shkojnë me dukjen e tyre). Kjo për shkak, se ndodhi, që unë të mbështes zgjedhjen jetësore të Erik Hagerman.
Por, sërish kam disa rezerva. Për fillim, gjithë arti që ai prodhon është pak i çalë –mund të shohësh gjërat e tij online. Ai bën ca gjëra dhe motive të deformuara dhe nëse ka plot lajme të padurueshme në botë, ka më shumë se mjaftueshëm edhe art koti. Për më tepër, mos-konsumimi nga ana e tij e medias së lajmeve duket se përfshin shumë “biznese” të tjera pak të vlefshme. Duket se ngjan me vetë-angazhimin e atyre që besojnë se alergjitë i bëjnë interesantë.
Për shembull, në mënyrë që të shmangë të dëgjuarit aksidental të ndonjë bisede të shkujdesur në kafenenë ku shkon çdo mëngjes, aim ban kufje që luajnë muzikë të bardhë. Ai thotë se jo çdo lloj muzike bën për shkak se “bisedat e kota mund të ndërhyjnë midis këngëve”. Ai ende sheh basketboll në televizor, por pa zë, kështu që të mos dëgjojë referenca nga aktualiteti. Dhe ai i ka dhënë këtij stili një emër, që është i mërzitshëm edhe përpara se ta dëgjoni, pikë kur bëhet edhe më i mërzitshëm.
Ai e quan atë “bllokada”. Kjo është e gjitha gabim dhe nuk mendoj se pa qëllim. Një bllokadë është një rrethim. Hyrja apo dalja nuk lejohet për të jashtmit. Ajo që po bën Hagerman – i cili është entiteti prej nga nuk lejohet hyrja për botën e jashtme – nuk është një bllokadë, është politika e Trump për emigracionin. Për më tepër,
Hagerman me siguri nuk është kundër daljeve informative nga entiteti qendror në bllokadën e tij (që është ai vetë) për shkak si e përmendja, ai dha një intervistë për “The New York Times”. Duket sikur ai dëshiron vëmendjen e njerëzve të tjerë ndërkohë që në të njëjtën kohë, mban për vete të tijën. “Më shikoni mua si injoroj gjërat”, është parrulla.
Sidoqoftë, duke lënë mënjanë cinizmin tim për mënyrën sesi Hagerman mbron qasjen e tij, vetë qasja është tmerrësisht tërheqëse. Intervistuesi nga “NYT” ndërmorri ton kritik në intervistë në një mënyrë, që për mua, e mbështolli apelin e tij: “Të shmangësh çështjet e aktualitetit është në një farë mënyre, një luks që shumë njerëz… nuk e përballojnë”. Dua të them, përse të mos e përshtatësh këtë luks, me një palë pushime në Maldive? Një darkë me karavidhe? Një makinë larëse? Po, jo të gjithë mund ta përballojnë: për shumë injorimi i lajmeve është i pamundur për shkak se i prek drejtpërdrejtë – ashtu si, për shumë, edhe blerja e një makine larëse të enëve është e pamundur. Por a do të thotë kjo që nëse munden, ata duhet ta bëjnë këtë?
Me gjasa. Në një botë ideale. Por, del nevoja që të kesh injoruar lajmet për një kohë vërtet shumë të gjatë që të kesh gjasat të besosh Tokën për atë që është. Kapitalizmi është goxha i tmerrshëm, por përpjekje të ndryshme për ta përmirësuar atë kanë sjellë ose totalitarizëm ose gradualisht janë gërryer gradualisht për t’u kthyer sërish në kapitalizëm. Ose në rastin e Kinës moderne, të dyja.
Dukshëm, njerëzit kanë më shumë gjasa të bezdisen nga injorimi i lajmeve aktuale sesa nga makina larëse. Dhe kjo i përshtatet kapitalizmit: të informohesh nga lajmet, ashtu si dhe të blesh makinë larëse, ka të bëjë me blerjen e gjërave. Ose kur kjo nuk është kështu, përfshin shitjen: të lejosh që vëmendja jote të kapet nga diçka që po marketohet, po i bëhet reklamë apo më keq.
Në çdo rast është aktivitet ekonomik. Sidoqoftë, injorimi i lajmeve nuk shton gjë në prodhim dhe kështu, në dallim nga lukse të tjera që bëjnë dëme më të prekshme, mund të dënohet pa ndonjë rrezik komercial.
Vetë Erik Hagerman e pranon gjerësisht këtë konsensus: “Më bën një qytetar koti”, thotë ai për “Bllokadën”. “Eshtë qasja e strucit që fut kokën në rërë ndaj rezultatit politik me të cilin nuk je dakord”. Ai i ka derdhur energjitë e veta në vend të aktualizimit, në një projekt ekologjik. Ai ka blerë terrenin e një ish-minierë që shpreson ta kthejë në një park publik – dhe “NYT” e interpreton këtë si një shlyerje.
Përgjatë javëve të fundit, ndërsa nuk gjeja subjekte për kolonën time në gazetë, qëndrimi im ndaj leximit të lajmeve u bë (për t’iu përshtatur metaforës bllokadë” një sërë sanksionesh me fuqi mesatare ndaj tyre. Mbaja një sy tek ngjarjet, në rast se do dilte ndonjë gjë e mirë, por nuk ndjeja faj dhe nuk kisha asnjë qëllim të paguaja për ndonjë histori me humor lokal.
Është një pritë e dhimbjes dhe tragjedisë njerëzore, që truri ynë nuk e ka fuqinë ta procesojë pa u tërhequr ose në zhguallin e indiferencës, ose duke përjetuar pa pushim llojin e traumës të rezervuar në shekujt e kaluar për fshatarët mesjetarë që ishin dëshmitarë të pllakosjes së murtajës.
*David Mitchell wshtw aktor, shkrimtar dhe komedian. ai shkruan për të përditshmen “The Guardian”.
Përktheu: Juli Prifti- /tesheshi.com/
