Nëse konstatojme se në vendin tonë na ndodhin gjëra që në dukje janë të pabesueshme, të çmendura, të cilat duket sikur kalojnë çdo kufij, atëherë nuk na ngelet asgjë më shumë vetëmse të pohojmë se kjo e jona është unike. Na ndodh të përballemi me probleme dhe situata që të gjithë i kuptojmë, por jo të gjithë i pranojmë.
Arsyet janë të thjeshta: ose nuk e pranon realitetin sepse je i detyruar të mbrosh “ligjvënësit”; ose pranon realitetin dhe, në pasqyrimin që i bëhet, të duket sikur jemi në shumë larg nga aty ku e meritojmë. Në të dyja rastet, një person i tretë do t`i gjykonte të dy si të çoroditur.
“Nuk dimë të themi më me saktësi se çfarë është e majta dhe çfarë është e djathta, e bukura dhe e shëmtuara, burri dhe gruaja, e vërteta dhe e pavërteta, madje edhe e gjalla dhe e vdekura. Ja kjo është çoroditja! Nuk e kanë patur të tillë as tek Iliada apo Lufta dhe Paqja. Eshtë një gjendje e kohëve të fundit. Sepse është epoka e çoroditjes” , shprehet sociologu italian Domenico De Masi.
Nëse bëjmë një kërkim mbi ngjarjet më të fundit të ndodhura në vendin tonë, do të kuptojmë se çdo gjë duket sikur nuk ka përfunduar ende. Vendime gjygjësore që apelohen, kronika nga më të rënda (ku shpesh herë pyet veten si ka mundësi?!), informacione mediatike të kundërvëna me njëra-tjetrën, ngjarje që krijohen për të drejtuar në një fokus tjetër vëmendjen e opinionit publik.
Kjo është një situatë me të cilën jemi mësuar, pasi çdo ditë e më shumë i besojmë shprehjes se “çudia më e madhe tre ditë zgjat”. Nëse ngjarje të tilla do të kishin ndodhur në një vend tjetër perëndimor, ashtu siç po orientohemi drejt atij modeli, jam i bindur se çdo gjë do ishte ndryshe. Institucione shtetërore, parti politike, arganizata të ndryshme, së fundi dhe ato mediatike, kanë zgjedhur të duken me serioz duke komunikuar me shifra, bazuar në sondazhe, statistika apo pyetësor, që segmentojnë publikun drejt një ‘serioziteti’ në punën e tyre.
Askush nuk do të mësojë apo të pyes se si dalin këto shifra apo statistika. Ndërsa informacionet shpërndahen në formën: “se gjatë tre mujoreve të fundit, ka pasur kaq rritje apo kaq të punësuar…etj., që gjithmonë i krahasojnë me tre mujorët e një viti ose dy viteve më parë, kjo është pikërisht një çoroditje. Arsyeja është e thjeshtë: siç pyet akademiku Artan Fuga në librin e tij “Komunikimi si epistemilogji njohjeje”, tek komunikimi me shifra, se: A janë të sakta këto shifra? A janë dhe a mund të jenë të besueshme ato që qarkullojnë në opinionin publik? Si kanë dalë këto shifra?
Kjo formë arsyetimi thjesht të bën dyshues dhe skeptik, të bën të shikosh të dyja anët e medaljes.
Ndoshta më shumë se kurrë më parë, media dhe komunikim janë në qendër të jetës sonë të përditshme. Në punë, në shtëpi, në hapësirat publike, apo edhe duke udhëtuar nga një vend në një tjetër, ne jemi të rrallë larg nga tingujt e ndërmjetësuara, imazhe ose fjalë, qoftë në formën televizive, radio, gazeta, revista, telefonat celularë, apo internet. Ndonjëherë kur jemi vetem dhe ndonjëherë në shoqërinë me të tjerë, media na argëton, na mundëson lidhje me miqtë dhe mes komuniteteve, ofron interpretime e botës rreth nesh dhe të ofron burime për farkëtimin e identiteteve dhe imagjinatave.
Rëndësia e tyre në jetën e përditshme dhe rutinat sugjeron se mediat duhet të ketë implikimet më të rëndësishme për natyrën dhe karakterin e kulturës dhe shoqërinë që na rrethojnë.
Ne jetojmë në një kulturë të medias, një shoqëri e mediave sipas Paul Hodkinson, autori i cili në librin e tij “Media, Culture and Society: An Introduction”, thotë se: cilësia e përgjithshme e përmbatjes së mediave në një shoqëri të caktuar, mund të ndikojë në atë se sa të informuar, të angazhuar apo krijues e ka popullsinë. Kështu, media arrin mbizotërimin e mendimeve në mjedisin më të gjerë shoqëror dhe kulturor.
Mediat japin informacionin që publiku deshiron, siç thotë dhe Ricard Hogart, se procesi i trasmetimit të lajmeve që publiku dëshiron të marrë, e bën median një proces ciklik të mbyllur.
Kjo do të bëjë që informacioni të kthehet në “publicitet” sipas Jurgen Habermasit. Duke nënvizuar edhe “intelektualët e mediave’ ku Dominik Ëolton i quan ‘analistët’ ose ‘opinionistët” që janë mësuar të akumulojnë të gjithë ato funksione të interpretimit të informacionit mediatik, duke shmangur elitat universitare apo ato akademike.
Ndryshimet politike, cilado qofshin ato, shoqërohen me krijimin e marëdhënieve disi më të ndryshme midis pjesëve të caktuara të shoqërise. Por kjo nuk do të thotë shoqëria nuk mundet të lexojë dhe interpretojë situatën social-ekonomike që po kalon vendi ynë. Nuk mundet të qëndrojmë më me sy mbyllur dhe me vesh shurdhur siç ndodhë sot rëndom në jetën e përditshme. Nuk mund të presim që nesër të ndryshojë gjithçka, por sot mundemi të lexojme dhe interpretojmë realitetin në kufijtë e logjikës sonë.
Në këtë këndvështrim merr vlerë dhe thënia e A.Ajnshtajn që, “Dallimi mes budallait dhe gjeniut është se gjeniu ka kufijtë e tij…!”
