Shoqëria shqiptare përpëlitet prej kohësh, e ngërthyer nga një mori dukurish negative, bashkëshoqëruese të kohës që jetojmë. Dukuri që ia lënë vendin njëra-tjetrës kohë pas kohe, shpërfaqur në lloj-lloj ngjarjesh, në garë për nga shëmtia e tyre.
Duket sikur veprimi i mirë, lajmi i mirë, nuk ka më vend midis nesh. Vetëm në dhjetëditëshin e fundit ç’nuk kemi dëgjuar.
Ditë më parë qe temë kryesore çështja e një ekipi shqiptar, të dënuar nga organet përkatëse europiane për trukim të aktiviteteve sportive.
Jo shumë më tej, zgjedhjet për drejtuesin lokal të një rrethi u kthyen rishtas në një maskaradë, ku fitues doli më i forti, e ku humbësi, si gjithmonë, ngriti zërin për manipulim. Një fushatë e një palë zgjedhje mjaft mediokre cilësisht, që nxorën në pah pështirësinë e tyre tashmë të zakonshme.
Grushta, rrahje, këlthitje në mitingje, kandidatë që premtonin budallallëqe, blerje votash me miell, me para…
Nga trukimi i ndeshjeve e manipulimi i zgjedhjeve u kalua te një manipulim tjetër, i bërë me ushqimin që konsumon njerëzia.
Hulumtimet gazetareske zbuluan se disa produkte mishi as kishin lidhje fare me atë çka reklamohej për to. Përpos pisllëkut, mendja e shfrenuar njerëzore, mungesa e frenimit para asgjëje, sajonte një produkt… që aman, as ta nxë goja ta përmendësh.
Diku, në një qytet të vendit, një i ri vrau pamëshirshmërisht një bashkëmoshatarin e tij. Arsyeja? Banale! Rrjedhoja? Fatale!
Mes Tiranës e Durrësit mësuam se qe sajuar një pistë për ulje avionësh, për ta bërë sa më efikase tregtinë e lëndëve narkotike. Një avion i mbetur në të na tregoi edhe një herë se si ka evoluar e keqja, sa shpejt ka evoluar ajo: nga mushkat e ngarkuara me lëndë të tillë narkotike, te skafet, e tani te avionët!
Në një kanal televiziv kombëtar, në pikun e orarit të shikueshmërisë, një program “argëtues” i bënte vend një femre thuajse të zhveshur tërësisht. Për më shumë, drejtuesja e “spektaklit” do ia ngrinte lart vlerat balerinës dhe kërcimit degjenerues.
Një nënë humbi jetën së bashku me fëmijën në bark. Pretendohet të jetë faji i mjekëve. Qoftë apo nuk qoftë kështu, fatkeqësia dhe zhurma që po e shoqëron atë është kapitëse.
Janë këto ngjarje të vetëm pak ditëve. Ku po shkojmë?
Vërtet, kemi një klasë politike të molepsur nga e keqja. Dëmi i shkaktuar prej saj në mbi dy dekada është kolosal. Shumë pak të mirë publike ka prodhuar në të shkuarën kjo klasë politike; tani e mira publike e nxitur prej saj është thuajse zero.
Qeverisësit e vendit u ngjajnë përgjithësisht atyre qofteve për të cilat u bë bujë së fundi, që ndryshe reklamohen, e ndryshe, ama krejt ndryshe, e kanë përbërjen.
Të paaftë, arrogantë, makutër, pamja e tyre e jashtme kërkon të përcjellë fisnikëri.
Eshtë kaluar tani në një stad të ri, me një fenomenologji gjithnjë e më tepër të pranishme: të marrin paratë, por nuk mjaftohen me kaq, të marrin dhe nderin!
Sidoqoftë, nuk është vetëm klasa politike që mendon e sillet mbrapsht. Rreth saj, në valë të njëpasnjëshme, janë një masë e madhe njerëzish që presin të sillen njëlloj sapo t’u jepet rasti. Psikologjia e të jetuarit pandershmërisht, e të fituarit shpejt e pa vuajtje, duhet pranuar se ka marrë përmasa masive.
E keqja ka depërtuar dalëngadalë, si metastazë, brenda shoqërisë, duke i prishur në heshtje apo zhurmshëm qelizat e saj.
A mjaftojnë zgjedhjet për t’i dhënë fund së keqes, apo ato thjesht e riciklojnë atë?
Në ç’rast gjatë këtyre viteve, zgjedhjet e kanë nxjerrë vendin nga bataku ekonomik e moral? Krejt ndryshe, një dorë manipuluesish ia kanë lënë vendin palës tjetër, duke marrë peng miliona njerëz.
Eshtë më tepër se utopi të mendosh se në këto kushte me zgjedhje mund ta drejtosh vendin e njerëzinë për nga e mbara.
Vendi ka nevojë jo për zgjedhje kronike, por që t’i gjendet zgjidhja së keqes. Dhe e keqja nuk zgjidhet me pikat e pafundme të basteve në çdo rrugë, në qendër e periferi, me kazinotë e lojërat e fatit.
Kërkohet moral shoqëror, por ç’e bën me moralitet shoqërinë?
Vetëm dhënia pas besimit, dhënia pas Hyjnores, e bën njeriun më të moralshëm, më të frenueshëm, më të përkorë.
A ka gjë që mund ta frenojë njeriun nëse nuk beson në drejtësinë hyjnore? A nuk është çdo drejtësi tjetër në këtë vend e korruptueshme, e manipulueshme? A nuk blihet këtu drejtësia me para?
Kur një shoqëri zhvishet nga besimi, atëherë ajo është e destinuar të shkatërrohet. 1967-ta është prova për këtë ndër ne.
Eshtë një datë e largët, por aty-këtu, herë qetë e herë agresivisht, ndeshemi me të njëjtën frymë.
Kur kryeministri i vendit sugjeroi shumë muaj më parë për futjen e mësimit fetar në shkolla, pati një reagim të fortë ndaj propozimit. Përmbledhje e këtij reagimi ishte shkrimi i një ateisti të vetëdeklaruar. Edhe pse në një kontekst tjetër, ai do të deklaronte se feja nuk është zgjidhja, por vetë problemi!
Në të vërtetë, problemi është tamam ky botëkuptim. Me këtë mendësi gjendemi sot në këtë pikë. Sepse na mungon moraliteti që sjell besimi, nuk na ndal asgjë para mashtrimit, manipulimit, vjedhjes, rënies tjetrit në qafë, imoralitetit, shkatërrimit e vrasjes.
Zgjidhja është besimi, ndërsa njerëzit mund të zgjedhin ta ndjekin atë ose të riciklojnë 1967-n dhe 1997-n! /tesheshi.com/
