Jo shumë ditë më parë, ndërkohë që qarkullonin zërat për një përmirësim të afërt të marrëdhënieve mes Turqisë dhe Rusisë, kryeredaktori i një të përditshmeje turke shprehte frikën se mund të ndodhte një rrëzim tjetër avioni, i ngjashëm me atë të nëntorit të shkuar. E shprehte ai frikën për diçka të kobshme që mund të ngjiste në prag të kësaj ngjarjeje me rëndësi jetike për fatet e dy vendeve për arsye se nuk e shihte rrëzimin e avionit muaj të shkuar si incident, si rrufe në qiell të hapur, por diçka më thellë.
Dhe, fatkeqësisht, ajo çka ai ndjente në qenien e tij, ngjau. Nuk ishte rrëzim avioni, por shpërthim në zemër të ekonomisë turke, në zemër të sigurisë turke, në zemër të krenarisë turke, në zemër të mbrothësisë turke.
Nuk ishte shpërthim, ishte sfidë!
Nuk ishte shpërthim, ishte paralajmërim!
Çdo mendje e logjikshme e kupton se është e pamundur që tre persona me armë të hyjnë në atë aeroport. Eshtë thuajse e pamundur. Thuajse, sepse fakti që tre vegla vrasëse me armë në duar u gjendën në mes të sallave të tij do të thotë se ka ekzistuar diku një e çarë.
Ama duhet ta themi, është një e çarë ku nuk mund të depërtojë as më i shkathëti i ISIS-it, as më i guximshmi mes më kuturisësve. Eshtë diçka më shumë. Eshtë një plan më i detajuar, që veç për mashë mund ta përdorë ISIS-in, apo çdo organizatë tjetër terroriste në rajon.
Konteksti i shpërthimit të përgjakshëm është i hatashëm. I tëri në dëm të Turqisë.
Përmirësimi i rrufeshëm i marrëdhënieve me rusët, historikisht miqësore, por të ndërprera nga një incident orgurzi, rikthimi në normalitet i lidhjeve me izraelitët, duke i garantuar njëkohësisht Turqisë mundësinë që t’i vijë në ndihmë Gazës, tërë palestinezëve, sinjalet e qarta për nisje shkëmbimesh me Egjiptin pas shumë kohësh, nuk e bëjnë aq të pafajshëm shpërthimin. Nuk e bëjnë thjesht një trill ISIS-i!
Me fundin e Ramazanit në prag, me nisjen e sezonit veror, kur njerëzit dynden në aeroport, qoftë për të fluturuar brenda vendit, jashtë vendit, duke e përdorur atë si tranzit, qëllimi i shpërthimit është shumë më tepër se çfarë perceptohet lehtësisht, me mendje e sy të lirë. Rrënimi ekonomik sjell rrënimin politik!
Prej muajsh Turqia është kthyer në objektiv të sulmeve terroriste. E godasin nga të gjitha anët: kurdë, radikalë fetarë, anarkistë. Gjen dorën e çdokujt në çdo akt terrorist. Arsyeja? E meriton vallë veç Turqia një valë të tillë dhune? Kështu siç serviren gjërat, jo! Ama, thellë-thellë, po!
Pse ISIS-i duhet ta godasë Turqinë? Pse një organizatë e tillë, a gjithçka tjetër pretendohet të jetë, e shitur si përshpirtshmërisht e dhënë pas parimit të ngurtë fetar, na duhet të godasë Turqinë? Pse? Asnjë arsyetim nuk është bindës. Qoftë në aspektin fetar, ndërsa Turqia mund të shihet si e keqja më e vogël, gjithmonë sipas asaj si jemi mësuar ta vështrojmë ISIS-in, qoftë për shkak të kundërvënies, ku ka të tjerë pararendës.
Por edhe në mos qoftë ISIS-i, por PKK-ja a diçka tjetër, pse pikërisht tani, kur asgjë, asnjë veprim konkret i qeverisjes turke, nuk e justifikon një makabritet të tillë?
Turqia paguan një çmim. Paguan çmimin e lirisë, të sovranitetit!
Turqia është i vetmi vend në tërë Lindjen që prej një dekadë bën përpara falë politikës së partisë në pushtet, AKP-së. Falë Erdoganit, flamurtarit të Turqisë së re.
Turqia është pasqyra ku muslimanët shohin krenarisht veten, ku nuk ndjehen të turpëruar, të përdhosur. Me të mirat e të këqijat e veta, është vendi që i hap krahët tërë Lindjes, është zëri i ngritur në mbrojtje të palestinezëve, është zëri i ngritur kundër puçit ushtarak në Egjipt.
Turqia është streha e miliona sirianëve të ikur prej pushtetit kriminal të Beshar Esadit.
Veçse Turqia e ka kaluar kufirin e së mundshmes. Ajo nuk është sot në sintoni me sistemin global të gjërave. Ajo duhet disiplinuar. Askush nuk mund t’ia falë Erdoganit fjalën e lirë, të nxjerrë nga zemra. Askush nuk mund t’ia falë spikatjen si asnjë tjetër në botën islame.
Prandaj një makineri e papushimtë baltosjeje është vënë në punë prej kohësh. Dhe kur kjo makineri nuk pi ujë, rrethi ngushtohet.
Mjerë ata që mendojnë se Gezi Park-u ishte një protestë ambientalistësh, kthyer në një revoltë të paguar kundër pushtetit që qeveris prej votës së lirë.
E si mundet një park mjeran, ku shihje veç qenie të shpërfytyruara nga droga, tatuazhet e pisllëku, të ngrinte në këmbë një masë të tërë njerëzish kundër “diktaturës” së Erdoganit?!
Arrestimet e tre viteve të shkuara po ashtu ishin veç një përpjekje tjetër për t’i vënë shkopinj nën rrota pushtetit aktual në Turqi. Synimi? Për ta hequr qafe!
Dhe kur të tilla gjëra dështojnë, vjen diçka tjetër, më e rëndë, që i prek njerëzit në sigurinë e tyre, në ekzistencën e tyre.
Turqia o duhet të qëndrojë sot, o do të marrë tatëpjetën. O do të jetë kjo që është, o do të kthehet në republikë bananesh. O duhet ta paguajë çmimin e mëvetësisë, o duhet të vasalizohet.
Turqia është mes qëndresës dhe gjunjëzimit, mes kokës së ngritur dhe temenasë, mes begatisë dhe kthimit aty ku ishte në fund të shekullit të shkuar.
Në ia daltë, mirë për të, mirë për të gjithë njerëzit me shpirt të lirë. Në mos ia daltë, mjerë për të, e mirë për të gjithë shpirtrobërit!
Mos u gjunjëzo Turqi! /tesheshi.com/
