Eshtë tragjizëm! Tragjizëm i madh është të shohësh njeriun antirrymë të viteve ’90, thyerësin e ikonave të përditshmërisë bajate të jetës shqiptare, njeriun e përtej së majtës dhe të së djathtës, të këlthasë mes një salle të mbushur me partiakë, “Rroftë Partia Socialiste!”
Ai vetëm emrin nuk ka ndryshuar, por nuk është më “bobi” i rinisë tiranase, plangprishësi që kuturiste ta bënte gjithçka kundër vetëm për hir të qenies së tij rebele.
Eshtë tragjizëm ta dëgjosh atë të thotë, “Qentë le të lehin, karvani shkon përpara!” Ai që kurrë nuk ka dashur të bëhet pjesë e karvanit, tani është i bindur se “qentë” mund të lehin, por karvani i tij shkon përpara. Pa e ditur se lehja e “qenve” mund ta çojë karvanin drejt greminës, e për daljen që andej nuk të hyn më në punë as shtati i basketbollistit.
Veç tragjizëm është të vësh re se si pushteti e shndërron edhe më të pashndërrueshmin, e kthen atë nga një kryengritës në një qenie të përzishme, në një qenie partiake, burokrate, se si ia dorëzon atë së keqes, për të mos e njohur kurrë më vetveten.
Eshtë tragjizëm ta shohësh këtë njeri mes ulëritësve në salla tek kërkojnë linçimin e një bashkëpartiaku teksa kërkon diçka, të drejtë a të padrejtë, pak rëndësi ka. Ta shohësh atë të rrethuar nga dhjetëra servilë, që në paditurinë dhe mjerimin e tyre të gjithanshëm, veç atij monetar, si aftësi të vetme kanë buzagazin vesh më vesh ndaj shefit të radhës.
Eshtë tragjizëm të pranosh se pushteti i prish njerëzit pa një pa dy këtu tek ne, pa humbur kohë, aty për aty, aq sa shpërfytyrimi i tyre është kobndjellës, siç është e sotmja.
Eshtë tragjizëm të kthehesh nga e kundërta e pushtetit, nga opozita, e ta shohësh atë në pikë të hallit, që nuk bën dot një protestë se i duhet mund i madh për t’i nxjerrë njerëzit në shesh. Të kuptosh se nuk ke shpëtim në këtë vend, ku ata njerëz që i kanë dalë për zot kundërvënies ndaj pushtetit nuk frymëzojnë dot gratë e tyre në shtëpi, e jo më njerëzinë.
Eshtë tragjizëm t’i vësh veshin një kryetari opozite që lëshon mufka të llojit, “do të anullojmë e shfuqizojmë çdo masë antigrua të qeverisë…” Më e pakta që mund të thuhet është se ky nuk e ka aspak seriozisht, përndryshe, duhet të ketë diçka që nuk shkon aty ku i merr jetë mendimi.
Eshtë tragjizëm ta shohësh kryebashkiakun të molepsuar nga ideja e madhështisë, kryeneç e cipëplasur. Ta shohësh tek nuk i skuqet asnjëherë fytyra, a thua se pagabueshmëria ka zënë vend tek ai.
Eshtë tragjizëm ta shohësh një shoqëri civile të bërë grusht në pesë veta, ca prej të cilëve nuk u shqiten shoqatave dorëzgjatur që kur kanë rënë në mendtë e tyre.
Eshtë tragjizëm ta shohësh median të mos jetë më pushteti i katërt, por të jetë e bërë njësh me çdo pushtet tjetër. Një media që e thotë fjalën e vet o nga interesi, o nga inati, nga mllefi, por jo nga e vërteta. Një media që s’e ke aspak të vështirë ta kuptosh se me kë është e ç’lojë luan. Tragjizëm, apo jo?
Eshtë tragjizëm të pranosh se vetëm ne nuk krijojmë dot një lëvizje të re, të papërlyer, të pakomprometuar, të paprishur. Jemi i vetmi vend ku të njëjtët njerëz sundojnë me radhë për mbi dy dekada. Jemi e vetmja shoqëri rreth e rrotull e kthyer në kënetë, që nuk është në gjendje të prodhojë diçka të kulluar.
Eshtë tragjizëm t’i shohësh njerëzit të ikin me vrap prej këtij vendi, me të njëjtin ngut, si njëzet e pesë vite të shkuara. Ora ka mbetur në vend, historia po ashtu, vetëm toka rrotullohet! Ricklim tipik!
“Qentë le të lehin, karvani shkon përpara”, ose, “…do të anullojmë e shfuqizojmë çdo masë antigrua të qeverisë…”. Horrllëk ose budallallëk! Zgjidh e merr, por asgjë nuk ta ndryshon fatin.
Vërtet tragjizëm…
/tesheshi.com/
