Shqiptarët ndodh rëndom që edhe në ditën e tyre më të keqe të bëjnë dasëm, të zhyten kokë e këmbë në borxhe për të lënë përshtypjen te të tjerët se punët i kanë vaj, e zemra e tyre ka veç gaz!
Një krizë emigrantësh ka shpërthyer në një pjesë të mirë të Europës, e këto ditë ajo ka qenë fare pranë nesh, me skenat rrëqethëse në anën tjetër të kufirit, në Maqedoni. Ne vetë nuk kemi munguar të bëhemi pjesë e saj, ndërsa mijëra shqiptarë kanë lënë e po e lënë vendin me turravrapin e tyre më së shumti drejt Gjermanisë. Të mjerë e jo të mjerë shesin katandinë e guxojnë ta vënë edhe një herë tjetër fatin në provë, si shenjë e pakundërshtueshme se këtu gjërat nuk janë aq rozë sa ç’përpiqen të na i shesin.
Veç kësaj, kriza financiare, e pasqyruar në mungesën e të ardhurave në arkën e shtetit dhe në fjalët kontradiktore për rritje e shtim të taksave e tatimeve, është ashiqare, e atë nuk e mbulon as kryeministri që mëton të japë argumente që flasin për të kundërtën, e as ministri i Financave me bashkëbisedimet e tij si kofini pas të vjelave.
Pikërisht në këtë moment vjen koncerti i së famshmes këngëtare botërore, Anastacia, e cila, me vetëdije apo pa vetëdije, ka zgjedhur Tiranën për t’i kënduar këngët e saj më të mira. Diku citohet kujdesi i kryeministrit për këtë koncert, e diku mbështetja e tij. Se ç’nënkupton mbështetja e tij nuk jam në gjendje ta them, e as kam të drejtën të aludoj për financim të koncertit apo për një nxitje të tepruar për ta bërë atë në Tiranë, ama çka mund ta shpreh hapur është fakti se ardhja e këngëtares përngjan kokë e këmbë me dasmat tona kur jemi në pikë të hallit.
Fqinji ynë, Greqia, na ka dhënë një shembull tjetër të trajtimit të krizës, me protesta, me zgjedhje të njëpasnjëshme, me rebelime ministrash, e me gjithçka tjetër që e tregojnë shoqërinë greke tërësisht aktive, e njëkohësisht të paepur ndaj tutelës e arrogancës qeverisëse.
Krejt e kundërta ndodh tek ne, me njerëzit që nuk e bëjnë qejfin qeder as kur komshiut i merr shtëpia zjarr. E po kështu ngjet dhe me qeverinë. Sapuni na shitet për djathë, e ngushëllim të vetëm kemi faktin se Rama e Meta na qenkan larë në një det.
Aq e shuar është vetëdija qytetare ndër ne, banorët e thjeshtë të këtij vendi, se për qeverinë as që bëhet fjalë, sa jam i sigurt se nëse në shtator ndodh që kombëtarja e futbollit i kalon me sukses dy sfidat kritike që ka, festa nuk do të ketë të ndalur, e askujt nuk do t’i bjerë më në mendje se këtu po merr ferra uratën.
Anastacia dhe kombëtarja janë goxha xhephane për t’ia hedhur krizës sonë!
***
Diçka tjetër në këtë përsiatjen time mëngjesore.
Paaftësia emblematike e administratës sonë qendrore e lokale e shpërfaq veten denjësisht në kthimin e detyrave të përditshme në aksione të përkohshme.
Prej ditësh po dëgjojmë pareshtur për një aksion shtatori kundër evazionit fiskal, kundër atyre që nuk paguajnë tatimet, që nuk mbajnë e nuk përdorin kasa fiskale, e kështu me radhë. E tëra kjo po na trumbetohet si përgjegjshmëri e vendosmëri e qeverisë për t’i thënë ndal së keqes në këtë fushë. Por, në fakt, është krejt e kundërta. Kontrollet e tilla, të shoqëruara me masa disiplinore, si gjoba, pezullim e mbyllje aktiviteti, janë një detyrë e përditshme e administratës. Ato nuk mund të jenë me fushata, se pastaj ndodh që e keqja të riciklohet. Nëse informaliteti ka lulëzuar, jo tani, por prej kur nuk mbahet mend, kjo nuk është veç për faj të tatimpaguesve, por, më së pari, për faj të atyre që janë ngarkuar me mbikëqyrjen e tyre.
Organet tatimore, të kontrolleve financiare, si detyrë të tyre të vazhdueshme kanë kontrollin mbi subjektet me aktivitet tregtar. Po qe se shtetit i mungojnë miliona nga të ardhurat e parashikuara, kjo është përgjegjësi e padiskutueshme e atyre që janë ngarkuar me mbledhjen e tyre, e nuk mund të mbulohet me aksione që veç mbjellin abuzivizëm. Duhet të paguajnë së pari ata për punën e pabërë, e më pas të vijë radha te të tjerët. Duhet fillimisht që qytetarët të mësojnë se ku shkojnë paratë e tyre, pastaj të detyrohen të paguajnë. Duhet më së pari që punës t’i gjendet njeriu, e të mos bëhet administrata strehë e njerëzve që meritë e aftësi të vetme kanë veç ngritjen e flamujve partiakë në manifestime e protesta.
E njëjta gjë ndeshet në aksionin e bashkisë së kryeqytetit për pastrimin e rrugëve e trotuareve nga gjithçka që i ka rënë në mendje njeriut të vendosë mbi to, nga tezgat e deri te ndërtimet më të guximshme. Ky aksion është një absurd! Nuk mund të jetë aksion! Eshtë detyrë e përhershme e punonjësve të bashkisë, qofshin ata policë bashkiakë a inspektorë. Po qe se diku mbin diçka e paligjshme, nuk është veç faji i atij që ka marrë kurajën ta bëjë diçka të tillë, por, në krye të herës, e punonjësve që ne i paguajmë me taksat tona për të na e mbajtur qytetin siç duhet. Nuk mund ta ndreqë me aksion diçka një person që e ka për detyrë ta bëjë atë për çdo ditë. Si mund të na shitet për heroike diçka që i punësuari, qoftë në bashki apo gjetiu, e ka punë të përditshme?!
Si mundet t’u kërkohet qytetarëve të “adoptojnë” çerdhet, që ato të jenë gati në shtator? Kjo është punë e bashkisë. Qytetarët paguajnë taksat, e e gjithçka tjetër mbetet ta zgjidhin ata të cilët paguhen për atë punë. Në munden ta bëjnë, mirë, ndryshe t’u lënë vendin të tjerëve.
Dikur, para ’90-ës, kur shkonim në aksion me shkollën a punën, më shumë bënim dëm se dobi. Këto aksionet e sotme nuk kanë ndryshim prej tyre. Ato veç mbulojnë paaftësinë e të pacipëve, që nuk e kanë për turp të marrin përsipër diçka që nuk mund ta bëjnë, nga më i pari deri tek më i fundit. Veç pak ndershmëri u kërkojmë: të na e kursejnë maskaradën! /tesheshi.com/
