Kemi nisur të jetojmë surrealen, një lloj jete të pamenduar as në ëndrrat më të këqija. Është më e lehtë kur dita zbardh, ndërsa nata kalohet me makth. Errësira e shndërron mjedisin në shkretëtirë, atmosfera bëhet apokaliptike, njeriu ndien pafuqinë, vetminë, dorëzimin…
Fatkeqësia quhet koronavirus; një gjë e padukshme që na ndjek, na ngjitet, na pushton, na prish mendjen, më e pakta, në paçim fat e ia hedhshim për të mos u bërë për spital.
Deri para pak javësh flisnim për Luftën e Tretë Botërore te dera; sot një tjetër armik ka shkuar më larg, na ka hyrë brenda. Idlibi, Libia, kriza e refugjatëve, sjellja kafshërore e grekëve në kufi ndaj sirianëve, kanë kaluar në plan të dytë, të tretë fare…
U përhap rastësisht apo qëllimisht? Askush nuk di ta thotë, por pikëpyetjet dhe hamendjet përligjen nëse faktet kalohen në sitë. Lojërat Olimpike Ushtarake Botërore u zhvilluan në epiqendrën e epidemisë të kthyer më pas në pandemi, në Vuhan, në Kinë, nga 18 në 27 tetor të vitit të kaluar. Rastësi shpërthimi atje i koronavirusit? Tre vendet më të goditura janë Kina, Italia, Irani? Pse këto? Pse nuk i dëgjohet zëri Rusisë, pse nuk ka krizë shëndetësore atje? Pse britanikët dhe holandezët janë në tjetër rrugë të sjelljes ndaj virusit? A e justifikon numri i viktimave alarmin dhe vendimmarrjen e ashpër në shumë vende të kufizimit maksimal të veprimtarisë së përditshme njerëzore? A jemi viktima të një eksperimenti global?
E vërteta e patundur, të cilën nuk mund ta mohojë askush, është se ne gjendemi tani në çark; të mbyllur në shtëpi, të pazotë për të lëvizur, të detyruar për të mos lëvizur, pa më të voglën ide se kur do të mbarojë ky ankth…
“Survivor” është një shfaqje televizive e mirënjohur, një realitet i sajuar me njerëz të mbledhur dhe të vendosur në vende të largëta e të shkreta, ku vihet në provë karakteri njerëzor dhe limitet e tij përmes lënies shkallë pas shkalle pa mjete jetese, pa gjë për të ngrënë. Pjesëmarrësit në garë janë në fillim miqësorë me njëri-tjetrin, por armiqësohen përpjestueshmërisht me shtimin e urisë, me pamundësinë dhe pafuqinë për ta fituar atë ushqim që u jepet pas garave rraskapitëse. Intriga dhe dhuna (nëse lejohet) dalin në pah te pjesa mbizotëruese e garuesve me kalimin e javëve. “Survivor” është një eksperiment i vërtetë me njeriun.
Ne jemi tashmë të gjithë bashkë në një “Survivor” të përmasave të mëdha. Për sa kohë që loja (në mund ta quajmë kështu) është në fillimet e veta, pak gjë ka për t’u shqetësuar. Njerëzit kanë për t’u ushqyer, kanë rezerva monetare, janë ende mirë psikologjikisht, shumë kanë qenë në hall për pak ditë pushim… Por çfarë do të ndodhë nëse e gjitha kjo zgjat me javë të tëra? Skenari i “Survivor”-it nuk është premtues.
Tani vuajmë më tepër nga mungesa e përgjigjeve për pikëpyetjen (globale): nga na erdhi vërtet dhe si na erdhi? Nesër, pas një muaji a dy muajsh, do të vuajmë për tjetër gjë: për mbijetesën!
“Survivor”-i si shfaqje televizive nuk është skajshmërisht mizor; nuk mund të thuhet me siguri nëse do të jetë i kursyer me ne në këtë shfaqje tragjike ku pjesëmarrëse është dalëngadalë një pjesë e mirë e botës. /tesheshi.com/
