Pasi për gati tre dekada janë provuar të gjitha llojet e krizave, madje dhe një thuajse luftë civile, pasi këtij vendi i është bërë dëm po aq sa gjatë pak më shumë viteve të diktaturës komuniste, e vetmja kartë që ka mbetur siç duket për t’u tundur karshi kundërshtarit politik është antiamerikanizmi.
Me një klasë politike thellësisht të dështuar, të korruptuar, pa asnjë fije besueshmërie, e me moralitet të barabartë me zero, me një “elitë” mediatike prej pak emrash, zëri publik i ca prej të cilëve është veç reflektim i pakënaqësive të tyre personale, e i ca të tjerëve shërben për të fyer ndjenjat fetare të shumicës së popullsisë, loja e shpifur me antiamerikanizmin është arma e rizbuluar rishtas së fundi në betejën politike.
Ngjarje të ditëve të fundit kanë mundësuar përdorimin pa asnjë lloj frenimi të kësaj karte, dhe, ironikisht, reciprokisht nga të njëjtat palë.
Mënyra e zgjedhjes së një kryeprokurori të përkohshëm prej socialistëve do të nxiste reagimin e ashpër të opozitarëve, të shoqëruar me kritika për qëndrimin e ambasadorëve të SHBA-së dhe BE-së, dy figurave që i dhanë mbështetje procesit.
Të paaftë për të argumentuar veprimin, përfaqësues të shumicës i etiketuan kundërshtarët politikë si antiamerikanë, siç kishin bërë muaj të shkuar, kur nuk i bindnin dot të dilnin nga çadra para Kryeministrisë.
Kështu bëri Ulsi Manja, për shembull, në Komisionin e Ligjeve, duke deklaruar për opozitën se është antiamerikane dhe antieuropiane!
Një akuzë që do të përsëritej në krah të kundërt kur përfaqësuesi i Shqipërisë në OKB iu bashkua me votë kundërvënësve të njohjes amerikane të Jerusalemit si kryeqytet i Izraelit.
Duke nisur nga ish-kryetari historik i PD-së e duke përfunduar te kryetarja e çartur e LSI-së, një shumësi kundërshtarësh të ashpër të kryeministrit aktual shfrytëzuan rastin për ta sulmuar atë e për ta cilësuar qëndrimin në OKB si antiamerikan.
Sali Berisha e përshkroi votimin në OKB si akt pabesie ndaj Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Më e ashpër u tregua Monika Kryemadhi, e cila së fundi ngjan më tepër me një grua në prag të divorcit, kontrollhumbur e që thyen çfarë gjen përpara. Për të, votimi ishte thikë pas shpine për SHBA-në. Astrit Patozi, mes të tjerëve, e shfrytëzoi në thelb çështjen për të goditur Lulzim Bashën, që, sipas tij, ishte kundër Uashingtonit muaj më parë, kur kërcënoi të bojkotonte zgjedhjet.
Askush nuk do t’ia dijë për shpjegimet e ministrit të Jashtëm, askush nuk e merr në konsideratë faktin se ç’vende do kishim në krah nëse votohej ndryshe, askush nuk flet për ruajtje parimesh, askush nuk e zë në gojë të drejtën ndërkombëtare, askush nuk e përmend qasjen sovrane, dhe, ç’është më e rëndësishmja, askush nuk i përfill ndjesitë religjioze të shumicës dërrmuese të popullsisë, që mund ta shohë krejt ndryshe çështjen.
Gjithçka është në kuadër të luftës politike, siç bën Ilir Meta. Në karrigen e presidentit, pa “qetësi e dashuri”, ai shkon më tej, dhe bëhet më katolik se Papa, me një letër për presidentin amerikan, ku i shpreh keqardhjen për votimin dhe rreket të thotë se nuk bëhet fjalë për një qëndrim shtetëror!
Nuk ka dyshim se ky servilizëm i pashoq, mbase bezdisës dhe për vetë amerikanët, nuk është as respekt, e as mirënjohje për ta, por një përpjekje për të larë fytyrën e për t’u bërë të pranueshëm në Uashington.
Të dy krahët e politikës nuk kanë në dorë më asnjë kartë morale, e në vend të kësaj kanë vendosur të akuzojnë kundërshtarin për qëndrim antiamerikan. Ndërsa e vërteta është se Rama dhe qeverisja e tij kanë humbur rëndshëm pikë në sytë e publikut, aq sa nuk e meritojnë më pushtetin, por po kaq e vërtetë është se opozita po tregon një pazotësi të jashtëzakonshme për t’u imponuar. Shterpësia në ide dhe veprim i shtyn të dyja palët ta kërkojnë rrugëdaljen në përdorimin e kartave të tilla me ndjeshmëri të lartë, pa e ditur që më tepër humbin se fitojnë terren. /tesheshi.com/
