Ç’gjë e trishtueshme, ç’gjë e shpifur, ç’gjë e padurueshme… Këta njerëz nuk dinë të ndalen, këta njerëz nuk kanë cipë, këta njerëz nuk kanë skrupuj.
E pandjenjë, e paturp, e pacak, e pafre, e papërtypshme është puna e tyre, skica e tyre, karikatura e tyre, djallëzia e tyre.
Blasfemues, cenues, dhunues, të pafe, të pashpirt, shkarravitës e shpirtgërvishtës… Kështu janë!
Vetë një karikaturë e asaj se në ç’nivel mund të bjerë qenia njerëzore, karikaturat e tyre nuk kursejnë askënd që nuk është në drejtimin nga fryn era për ta. Nuk ka cak në punën e tyre, edhe pse udha pa cak nuk të çon askund…
Dramat njerëzore janë të etur t’i kthejnë në shpoti, sentimentet religjioze janë të paduruar t’i prekin thellë; të nxituar për të fshikulluar ç’është në qiell e ç’është në tokë.
Rrjeta e tyre ka peshkuar fatkeqësinë e një fëmije, për ta përdorur sa herë t’u flasë e keqja që kanë brenda. Kanë bërë kështu muaj të shkuar, e janë kujtuar rishtas ta nxjerrin nga sirtari, për ta skicuar këtë herë si një manjak fustanesh e minifundesh.
Pika që s’u bie!
Ç’kuptim tjetër mund të ketë hate speech-i? Në mos qoftë dhe kjo gjuhë urrejtjeje, ç’i bie të jetë tjetër?
A nuk është ky terror mediatik, që me lapsin si kallashnikov qëllon në zemrat e miliona njerëzve? Ç’gjë e dallon këtë revistë të shfrenuar në pezmin e vet tragjik nga ISIS-i? Në ISIS-i shkatërron jetë njerëzish, këta shkatërrojnë pa mëshirë shpirtrat e njerëzve, institucionet e tyre shpirtërore. Në ISIS-i vepron në hapësirë të kufizuar, pëgërat dhe të pabërat e tyre përhapen anekënd botës e trazojnë të gjallë e të vdekur.
Nuk ka liri të pacak. Vetë kushtetutat, kodet, ligjet e dispozitat janë shtënie e lirisë brenda gardhit të së pranueshmes, të së moralshmes, të së lejueshmes. Një pjesë e lirisë mbetet jashtë këtij gardhi, diku më shumë e diku më pak, por kurrë nuk është e plotë brenda saj. Ajo nuk lihet të përdoret e tëra, sepse shoqëria njerëzore ka parime, ka norma, ka rregulla. Me liri të shfrenuar, njeriu kthehet në më pak se një kafshë.
Këta e duan lirinë të pacak. Të blasfemojnë, të fyejnë e satirizojnë udhëheqësit shpirtërorë të gjindjes, e të vënë në paçavuren e tyre kë të kenë për mbarë, të rritur e fëmijë, të mbytur e të pambytur.
Këtu qëndron absurdi. Lirinë e duan vetëm për vete, ndërsa të tjerët as duhet të hapin gojën. Ndryshe e quajnë cenim të lirisë, ndërsa liria e tyre mund të cenojë çdokënd. Hyjnoren duan ta bëjnë njerëzore, e njerëzoren ta kthejnë në hyjnore. Ta zbresin nga qielli Hyjninë, e vetë të bëhen hyjnorë të paprekshëm!
Charlie Hebdo nuk i bën nder askujt, por turpëron çdokënd. Karikatura e tyre nuk është liri fjale, është turp fjale, nuk është liri shprehjeje, është turp shprehjeje.
Je suis… Tre pikat nënkuptojnë një fjalë të censuruar. Më mirë një fjalë e censuruar, se një fjalë e Charlie-t e shfrenuar! Unë jam…, por Charlie nuk jam. Nuk dua të jem! /tesheshi.com/
