Kur një popull bëhet i flashkët dhe i mjerë, në rast se dëshiron të vazhdojë të jetojë, duhet të demostrojë fort se e dëshiron një gjë të tillë. Ashtu siç një trup i sëmurë ndjen nevojën e konsultës mjekësore dhe të marrjes së recetave mjekuese, po kështu dhe kombet e sëmura drejtohen për ndihmë tek partnerët që historikisht kanë treguar se ua kanë dëshiruar të mirën në vijimësi.
Prej disa muajsh, në disa lëvizje të pazakonta, ambasadorët e huaj në Shqipëri janë shumë aktivë për t’i realizuar Shqipërisë procesin e dekriminalizimit dhe të reformës në drejtësi. Po prej kaq muajsh këtyre ambasadorëve ju duhet të gëlltisin gënjeshtra, për ta mbajtur të gjallë, e për të mos ta lënë të vdesë, ndoshta misionin e tyre më delikat në Shqipëri. Ashtu siç syri i djathtë refuzon t`ia besojë shikimin vetëm syrit të majtë, po ashtu kahet politike refuzojnë t`ua thonë troç këtyre ambasadorëve se dikush është tepër i dobët, e nuk mundet ta mbajë atë që ka premtuar. Ashtu siç ambasadorët e konstatojnë më shumë në këta muaj të fundit, shqiptarët kanë gëlltitur për dhjetëra vite gënjeshtra me thes, për të mos vdekur nga uria për demokraci.
Demokracia është në vetvete një proces që kërkon të krijojë dhe të garantojë sa më shumë pavarësi që mundet në çdo aspekt të jetës. Pavarësi e garanci të tilla si: pavarësi e garantim të opinioneve, pavarësi e garantim të regjimit të jetës, pavarësi dhe garantim të fitimit, e të tjera me radhë. Shqiptarët pritën që demokracia t’u mbërrinte në vitet ’90 për t’u garantuar gjithçka u përmend më lart, por, në fakt, ajo që sot quhet demokraci në Shqipëri na mbërriti me format e vjetra, duke krijuar thjesht iluzionin, duke na bërë të besonim se po udhëtonte me kuaj të rinj. Ama, në të vërtetë, kuajt nuk ishin të rinj, rrugët mbetën të vjetrat, dhe kjo karrocë po vijonte lëvizjen mbi “rrota të vjetra”.
E gjendur e pamundur për ta shkëputur veten nga e kaluara e vet, elita politike e “demokracisë shqiptare” vijoi inercinë e shërbimit ndaj së shkuarës.
Duke e realizuar këtë shërbim me afrimin e njerëzve të nënshtruar, të përdorur si manekinë për ta mbajtur kartonin lart për çdo akt e ligj të lig në dëm të atdheut.
Procesi i dekriminalizimit sapo ka filluar të marrë rrugë, dhe shumë do të detyrohen të lënë mandatet, e më pas do të vijojnë të mbeten subjekte të zbatimit të ligjit. Problemi i madh qëndron në faktin se ka prej tyre që gjenden ende në pozicione vendimmarrëse krejt në mënyrë të pamerituar, duke mobilizuar asete kriminale për të mundur të bëjnë ligjet e këtij vendi. Në këtë pikë, ligjet i janë shitur popullit si një e mirë e përgjithshme, por vërtetësisht nuk është kështu: shprehur në gjuhë juridike, ligjet e demokracisë shqiptare nuk kanë qenë “ius commune”, por kanë qenë “ius crimine”.
Dhe këtu lind një pyetje, të kriminalizuarit do të largohen, por ligjet a do t’u mbeten?
Rezistenca e madhe që i bëhet reformës në drejtësi bazohet pikërisht tek kjo tallje e madhe që “ius crimine” u ka bërë shqiptarëve në tre dekadat e fundit; është kjo tallje që e frikëson shumë politikën shqiptare.
Natyrisht që askush nuk duhet të konsiderojë në të ardhmen e afërt se po i bëhet padrejtësi prej gjykimit të drejtë.
Nëse shqiptarët kërkojnë ta rikthejnë krejtësisht dinjitetin e tyre mbi të shkuarën penguese, duhet të presin deri sa t’i kenë duart plot me të vërteta dhe me gjëra të drejta. Dhe të mund t’i përdorin kundër penguesve, në mënyrë që rikthimi i dinjitetit të përputhet plotësisht me të ushtruarit e drejtësisë.
E kush nuk do të guxojë më të vjedhë e të tallë shqiptarët. /tesheshi.com/
