U bënë disa ditë që në mendje dhe ndër dhëmbë më vërtitet vrullshëm folja – “Refuzoj”.
Janë të shumta arsyet dhe motivet që nxisin brenda meje nevojën për të refuzuar. Po ashtu, të shumta janë edhe çështjet dhe temat të cilat duhen refuzuar kur të ofrohen si tema dhe mundësi debati. Në këto vite post-diktature, pjesën më të madhe të interesit publik e ka zënë debati politik. Treguesit për këtë të vërtetë i gjen kudo, duke filluar nga shpeshtësia dhe interesi për tema politike në rrjetet sociale e duke përfunduar tek hapësira publike në televizionet shqiptare ku emisionet politike vazhdojnë të përthithin prej vitesh pjesën më të madhe të interesit publik.
Tek-tuk, në momente të caktuara, ndodhë që të shfaqen skena debati mbi ndonjë temë apo personazh historik dhe e gjithë tipologjia e debatit shqiptar përmbyllet këtu. As që mundet të imagjinohet për shoqërinë shqiptare që të përfshihet në debate mbi arsimin, shëndetësinë, familjen, rininë, mediat dhe informacionet që ato shpërndajnë, apo në debate dhe diskutime mbi probleme që ndikojnë në cilësinë e jetës së gjithësecilit prej nesh.
Ky boshkllëk dhe kjo varfëri e problematikave në debatin publik, bën që kur ndodh të shpërthejë, entuziastësisht, debati mbi një çështje apo tema tërësisht artificiale, të kuptosh se nxitësit e këtij debati ose kanë hyrë në stadin e lajthitjeve intelektuale, ose janë duke konsumuar një provokim dhe atentat ndaj interesave kombëtare. Shembullin e një provokimi të tillë e kemi fare të freskët me tentativën për të ripërdorur një personazh historik si Skënderbeu për të nxitur valë urrejtjesh ndaj një komuniteti jo të vogël dhe të parëndësishëm fetar.
Aq u ndez dhe u përflak gjuha në debat sa edhe ata më të ftohtët dhe më racionalët nuk duruan dot pa u përfshirë në të. Në të vërtetë u deshën të kalonin veçse pak ditë për të kuptuar se pas furtunës së akuzave nuk ka mbetur asgjë në këmbë mbi të cilën të mund të nisësh një diskutim të qetë, mbështetur mbi fakte, dokumenta dhe me pjesëmarrjen e atyre që kanë dije dhe njohje më shumë mbi këtë çështje. Nga i gjithë ai tallaz “nacio-patriotik” kanë mbetur vetëm ca copëza inati, zemërimi, kërcënime komike të tipit “provojeni edhe një herë pa e shihni se çdo të ngjasë”.
Vetëm pasi kalon “furtuna” ti e kupton se sa e kotë dhe e pavlerë ishte përlyerja në të; se sa e kotë dhe e shterptë është bërë pjesëmarrja në përleshje të tilla verbale. Arsyet që të bëjnë ta refuzosh një komedi të tillë të shëmtuar nuk janë shumë, por janë të mjaftueshme për të bërë këdo të vendosë të qëndrojë jashtë kësaj loje të shëmtuar dhe të rrezikshme duke i lënë frymëzuesit e saj të jenë edhe aktorë edhe spektatorët e bëmave të tyre. Është e kotë të investohesh duke u përpjekur të sqarosh apo qetësosh dikë qëllimi i të cilit nuk ka lidhje me një shqetësim real, por ka si qëllim të provokojë e të acarojë grupimin që synon të acarojë dhe ta nxisë në acarim e sipër për të hedhur një hap të gabuar, dhe në fund të tentojë ta diskretitojë duke e treguar me gisht.
Përballë një provokatori, sqarimet e tipit teknik, historik apo fetar nuk kanë asnjë vlerë pasi provokatori nuk ka si qëllim të zbardhë të vërtetën. provokatori ka si qëllim vetën provokimin dhe provokimi meriton si përgjigjie vetëm refuzimin; pasi refuzimi nuk është heshtje. Në jo pak raste, heshtjen, mëndjengushtët e interpretojnë si frikë, si zbythje, si tkurrje apo si indiferencë. Jo! Refuzimi është një reagim aktiv që ka brenda tij qëndresën, përballjen, vendosmërinë, sfidën, madje edhe forcën. Refuzimi është akti përmes të cilit i tregohet çdo provokatori apo nxitësi të urrejtjes se qëllimi i tij është i zbuluar, i qartë, i kuptueshëm dhe se ne jemi aty pikërisht për ta penguar dhe jo për t’u bërë gjahu i lojës së tij.
Refuzimi do të duhej të ishte reagimi ndaj çdo përpjekjeje për ta futur kombin shqiptar në udhë pa krye. Refuzimin duhet ta kenë si përgjigjie të gjitha cytjet për ta futur shoqërinë në debate shterpë dhe që nuk prodhojnë alternativa zhvillimi. Refuzim ndaj çdo pseudopatrioti a pseudointelektuali i cili nuk e ka për gajle ta shtyjë kombin drejt përçarjes. Refuzim ndaj tyre fillimisht dhe refuzim ndaj mediave ku ata gjejnë hapësira për të derdhur të zezat e mendjes së tyre.
Unë refuzoj, unë i refuzoj të gjithë ata që me ftohtësi dhe lehtësi kriminale punojnë për të mbjellë zi mes kombit shqiptar. /tesheshi.com/
