Kur Emmanuel Macron u nis për pushime nga fundi i gushtit, i la rrugët plot me protestues të zemëruar Jelekverdhë, sondazhet me më pak se 30% mbështetje, si dhe ua bëri me dije ministrave që të mos flenë zbathur, pasi nuk ishte koha për t’u vetëkënaqur.
Por presidenti mbeti aty, me protesta që herë shuhen e herë ndizen, me të njëjtat përqindje, e me gjithnjë e më shumë probleme.
Numri një i Elizesë tani po përpiqet të ndërmjetësojë paqen midis Amerikës dhe Iranit, duke njoftuar se Franca do ta rikthejë Rusinë në një aleancë interesash evropiane.
Këto pretendime të larta u pëlqejnë fort elitave urbane, të cilët votojnë për La Republique-n e Macron. Gjithsesi, këto nuk janë interesat e pjesës tjetër të vendit.
Jelekverdhët mund të jenë pashatur, por Franca në përgjithësi, nuk është aspak e lumtur.
Ndërsa The Economist shkruan artikuj për “shkallën e mendimit të ngurtë dhe ambiciet për të ardhmen e Evropës”, do të duhen jo vetëm pesë vitet e ardhshme, por 50 vitet e ardhshme që në qarqet franceze të zhvillohet ajo që unë kam hasur në Bruksel apo Berlin. Nëse Evropa ka një kryeqytet de-fakto, këto ditë, ai është Parisi. Kjo nuk është një deklaratë e imja, por një postim nga kolumnisti i Charlemagne, Jeremy Cliffe. Votuesit francezë në të dy skajet e spektrit janë të hutuar nga ulja e taksave ndaj shtresave të mesme dhe rritja e borxhit kombëtar, një luhatëse e rrezikshme që nuk dihet nga e pret sherrin.
Është e vështirë të përcaktosh specifikisht “linjën Macron”, por sido që të jetë, nuk është një linjë liberale. Projekt-ligji i fundit i sigurisë i cili u kalua në Asamblenë Kombëtare pas situatës së jashtëzakonshme, tani bën të mundur ndalimin e njerëzve që dyshohet se janë gati të marrin pjesë në demonstrata, dhe lejon gjykatat magjistrale të përgjojnë telefonat edhe pa dëshmi të mjaftueshme për një hetim të tillë.
Ideja e presidentit për modernizimin e industrisë së Francës është një përzierje e politikës industriale të dorës së lartë dhe një mbështetje e sektorit nga lart-poshtë, të cilat i kujtojnë secilit politikat e Sharl De Gol. Në fjalimin e tij më të rëndësishëm të politikës ekonomike deri më sot, Macron deklaroi se: “Evropa duhet të vendosë rregulla për konkurrencën që janë në përputhje me sovranitetin tonë industrial, dhe të vlerësojë atë në dritën e tregut global në të gjithë sektorët e tij
Këtë javë, ai njoftoi investime prej 5 miliardë eurosh nga investitorë institucionalë të mirë-bashkuar në “Le French Tech”, me qëllim krijimin e “25 produkteve unikale franceze deri në vitin 2025”.
Dy vjet më parë, Macron joshi Francën duke u zotuar të luftonte interesat e ngulitura, të reformonte sistemin e mprehtë të mirëqenies së vendit dhe të nxiste më shumë barazi në mes të të pasurve dhe atyre që nuk kanë. Ai ishte i ri, ishte optimist, kishte shfaqur një qëndrim të mundshëm në qeveri (aq më mirë se i bënte rivalët e tij të dukeshin të vjetërsuar); ai kishte aurën e kompetencës dhe dukej si një luftëtar i përkushtuar i dallimeve gjinore.
Politikat e presidentit megjithatë u luhatën. Si rezultat, reformat gjoja “të guximshme” të premtuara dy vjet më parë tani po qetësohen. Ndryshimet në reformën e pensioneve kanë vdekur, dhe borxhi publik deri në tavan nuk i bie dot barrë vetëm një presidenti.
Franca nuk ka gjetur dot rehati te një president, mbase diversioni është aq i madh sa që një linjë e caktuar politike nuk kryen dot punë po që se nuk është fleksibile. /tesheshi.com/
Anne-Elisabeth Moutet është gazetare franceze dhe opinioniste e The Telegraph.
