Nëse ne i qasemi çadrës së opozitës dhe kumtit të saj nga pikëpamja e moralit politik që buron prej aty dhe jo interesit ftohtësisht politik, do donim mbylljen e saj për më shumë se çdo arsye tjetër. Akuzat nga njëra anë, që pothuajse janë 80 përqind e narrativës së egërt, dhe premtimet nga ana tjetër në përqindjen e mbetur, që pothuajse janë të gjitha në kufijtë e një retorike parazitare, të dalë boje dhe pa asnjë garanci, sidomos morale, e bëjnë atë që të çedojë rëndë sidomos në këtë të fundit.
Në këtë pikë, brenda çadrës është e gjithë politika shqiptare e jo vetëm një pjesë e saj, që e ka ulëritëse mungesën e theksuar të moralit, që pas 26 vitesh tranzicion, me mënyrën si ka udhëhequr vendin, e ka zhytyr dhe shoqërinë në një amoralitet të frikshëm.
Sot nuk vlen më të thuhet nëse shqiptarët nuk e kanë fort me qejf punën, se duan të fitojnë shpejt e lehtë, se nuk dijnë të ndërtojnë shtet, se nëpërkëmbin ligjet e nuk njohin vlerën e institucioneve; jo, sot duhet thënë se ata janë zhveshur tërësisht nga moraliteti shoqëror, ku vatra të shëndetshme që mund të gjenden, janë aq pak sa nuk kanë fare impakt në shoqëri, aq më pak në politikë.
Dhe sot pyetja është: çfarë morali buron nga çadra? Nuk na duhet programi, na duhet morali!
Siç dihet, handikapi më i madh që ka opozita e sotme është raporti me të djeshmen e saj. Pasi ka lënë një ndër qeverisjet më të dështuara, me plot vragë sociale, madje dhe me gjak të derdhur, ajo jo vetëm nuk ka një mea culpa të thellë, por me një arrogancë që vetëm të qënit në pushtet mund ta përligjë, iu imponon njerëzve një amnezi, një harresë, të tipit “shuajeni nga kujtesa të djeshmen tonë”, duke rendur drejt pushtetit pas asnjë vetëpërmbajtje etike, pa asnjë skrupull, edhe pse vota si verdikt nuk jua lejon këtë.
Dhe do duhej një personazh si ai i Besos tek “Dora e ngrohtë”, për ta kuptuar se ç’është ajo që nuk funksionon tek morali i çadrës së opozitës, ku mjaft të shohësh se si një njeri i sapodalë nga burgu për vjedhje, një ish-ministër si Spiro Ksera, shkon e strehohet direkt nën çadër, pa asnjë vraje ndërgjegjeje, edhe pse ligjërisht i ndëshkuar. Dhe ky është vetëm një prej morisë së shembujve të amoralitetit që kap dhe majat e udhëheqësisë së opozitës.
Jo, Besim Shkëmbi, edhe pse e kreu dënimin e tij, pesha e ndërgjegjes, e një lloj morali të lindur nga refleksioni mbi një të shkuar të errët, e bëri të jetë i tërhequr nga shoqëria e dikurshme, të zbukurohet me një tis drojeje e turpi, duke zgjedhur, kësaj here pa detyrim ligjor, që ta ndëshkojë vetë veten. Edhe pse shoqëria e dikurshme e shkollës e ftonte të ishte pjesë e saj, pa asnjë pargjykim, madje me shumë dashuri, mes tyre dhe vajza me të cilën ai kishte patur apo ende kishte një feeling, Besoja sërish zgjidhte vetëndëshkimin në emër të një morali pa detyrim ligjor. Për pasojë, ai u privua dhe në pikën më të ndjeshme, tek dashuria, duke mos përfunduar në martesë me vajzën e ëndrrave rinore.
Ja pra pse nën çadrën gjithë politikës shqiptare duhet parë ky film, duhet studiuar ky personazh, për të kuptuar se rënia e turpit si institucion ndërgjegjeje, shkartisja e moralit, ka bërë që kjo politikë mos ofrojë asgjë me vlerë, asnjë standart drejtqeverisjeje, asnjë lloj suksesi në terma thellësisht shoqërorë, aq sa për të ngjallur shpresë, besim e optimizëm se po, është e mundur që Shqipëria të bëhet. /tesheshi.com/
