Njerëzimi që prej lashtësisë është munduar që ta ruajë ushqimin sa më gjatë për të pasur mundësi ta konsumojë edhe me kalimin e kohës. Dikur përdorej kriposja, tharja apo tymosja për t’ia shtyrë jetëgjatësinë e një ushqimi. Edhe ngirja përdorej por më tepër nga popujt e veriut. Njerëzit e shpellave kanë pas ndërtuar “frigorifera” të lashtë duke krijuar disa blloqe në akuj dhe me ndihmën e drunjve krijonin rafte ku depozitohej ushqimi që mos të prishej.
Ditët e sotme ekzistojnë dy lloj ngrirjesh: ajo që në bëjmë në shtëpitë tona, pra ruajtja e ushqimit në akull, si dhe ngirja industriale që bëhet nëpër fabrika falë ndihmës së makinerive për ngrirje.
Ndryshimi midis këtyre dy lloje ngrirjesh nuk është vetëm nga mjeti që mundëson proçesin e ftohjes por edhe lloji i temperaturës dhe mënyra e veprimit. Përshembull, në llojin e parë ngrirja ndodh në një proces të gjatë prej 24 orësh dhe shkon nga një minimum prej -6 gradësh deri në një maksimum prej -18 gradësh. Lloji i dytë ndërkohë, mundëson ngrirje të menjëhershme dhe në një temperaturë prej – 30 deri në -40 gradësh.
Gjithashtu, një tjetër ndryshim është formimi i kristaleve të akullit që formohen brenda në ushqim. Sa më e shpejtë të jetë ngrirja, aq më të vegjël janë kristalet e formuara dhe kjo është arsyeja përse ushqimet kur i nxjerrim nga akulli humbasin ngjyrë, freskinë dhe bëhen si të qullta dhe të lëngshme, ndërsa ato industrialet kanë ruajtur formë ngjyrë dhe qëndrueshmëri. /tesheshi.com/
