Kur Edi Rama do fitonte për herë të parë Bashkinë e Tiranës në vitin 2000, do ironizonte Berishën me anë të ca spazmave në thirrjen “O Doktor…”, për të cilët vite me vonë do shfaqte një lloj pendese. Dhe vërtet, as ithtarët më të flaktë të tij nuk është se patën ndonjë përjetim ngazëllyes prej atyre thirrjeve.
Në vitin 2013, në një tjetër triumf të madh elektoral, Rama do zgjidhte ca fjalë serioze për rivalin e tij historik, jo vetëm politik por dhe kulturor, të cilat ia shtuan pikët e vlerësimit në opinion. Nuk ironizoi nën ethe fitoreje, por tha që ato vërtet duheshin thënë për një humbës, faktin se do ishte historia që do e gjykonte punën e Berishës dhe atë vetë. Paralel me premtimin, pjesë nga paketa vizionare “Rilindje” se ai, në kushte pushteti do takohej gato çdo javë me kreun e opozitës – kur e thoshte nuk dihej se cili do ishte ai, Basha, Berisha apo ndokush tjetër – Rama ofroi dhe një tjetër vizion politikëbërjeje në raportet me kundërshtarin; atë të njeriut që investohet në uljen e tensioneve, gjetjen e një gjuhe të përbashkët sa të ishte e mundur, respektimin së paku etik të tij, dhe krijimin pra të një atmosfere më relaksuese. Por sot, pas 5 vitesh në qeverisje, ky është thjesht një Iluzion. Klima politike në Shqipëri është një katastrofë e vërtetë dhe Rama përbën zhgënjimin më të madh në këtë pikë. Pos një mungese të dukshme përpjekjesh politike për të ulur tensionet, së fundi ai po i ofron publikut gjënë më të panevojshme, në mos acaruese, shpotitjen e kundërshtarit – Bashës e Berishës – me animacione.
Nuk dihet se në ç’filtër gjykimi e ka kaluar idenë për ta TomJerry-zuar gjuhën politike, se ç’përllogaritje ka bërë në artin e komunikimit publik dhe se ç’i ka thënë ndërgjegja në kërë rast. Kjo pasi – dhe i duhet dhënë kjo meritë – ka qenë ndër të rrallët politikanë shqiptarë që ka shfaqur e shprehur një predispozitë etike për të mos e parë kundërshtarin si armik e për ta respektuar atë nga pikëpamja njerëzore. I duhet kujtuar ajo që bëri në rastin e dhimbshëm të vdekjes së Sokol Olldashit: u kthye nga një vizitë jashtë dhe organizoi me ceremoni shtetërore homazhet. Por kjo apo këto, janë pak, fare pak, kur sheh se ai jo vetëm nuk po mund ta frenojnë një vrundullim të tensionit politik, por dhe e ushqen atë.
Është e qartë vështirësia e arritjes së kësaj kur ke përballë një forcë politike që pothuajse e gjitha ka shpirtin, karakterin dhe egërshaninë e Berishës. Me këtë të fundi, pra PD-në, paqja vjen vetëm po t’i lësh pushtetin. Si me Nanon pas 2005-ës. Në 2007-ën, kur djalli Nano nuk kishte fare pushtet e Berisha ishte në majat e tij, ai, Nano, ishte engjëlli që mund ta kishte dhe në krah, si mik e vëlla.
Ama, edhe kjo përbën aftësinë e një politikani, gjetja e mënyrave, formave, rrugëve dhe investimi në rrafshin etik për t’i ulur tensionet. Dhe ky që mund të ishte një ndër sukseset e Ramës, për fat të keq është një prej dështimeve të tij.
Tensioni politik e ka bërë më të shëmtuar këtë vend, paçka zbukurimit estetik me Rilindjen urbane; më të neveritshëm e më të pajetueshëm, duke ia zhvlerësuar të gjithë treguesit shifrorë të arritjeve të pretenduara. Rama duhet ta dijë se animacionet me krerët e opozitës, janë dhe një fyerje për mijra votues të saj, të cilët janë barrë e detyrim për t’u qeverisur, për t’u shërbyer, porsi ata që janë të tutë. Do mjaftonte kjo, për t’u thënë ndal shfaqjeve të tilla bajate, që thjesht e bëjnë më të urryer këtë vend. /tesheshi.com/
