Një studim i kryer për Bankën Qendrore Evropiane (ECB) në nëntor tregoi se 74 për qind e qytetarëve të eurozonës besojnë se euro ishte e mirë për BE dhe 64 për qind që ishte e mirë për vendin e tyre.
Më 1 janar 2019, euro mbush 20 vjeç, duke i mbijetuar një krizë të madhe dhe duke hyrë përgjithmonë në tregjet financiare si para evropiane.
Por pa një integrim më të ngushtë të eurozonës, ajo do ishte e destinuar të mbetet një gjigant në këmbët e mjegullta, paralajmëron analistët.
E lindur më 1 janar 1999, euro fillimisht ishte vetëm një monedhë virtuale e përdorur në llogaritë dhe transaksionet financiare.
Ajo u bë realiteti fizik tre vjet më vonë, dhe si monedh e faturë, ajo përdoret sot nga më shumë se 340 milion njerëz në nëntëmbëdhjetë vendet evropiane.
Monedha nuk u zbut menjëherë dhe futja e saj u përjetuan si një rritje e padëshiruar e çmimeve. Në Gjermani, euro mori edhe pseudonimin “teuro”, sipas një fjale gjermane për të shtrenjtën.
E tani, euroja tani është më popullore se kurrë më parë, pavarësisht forcimit të euroskeptike me lëvizjet populiste në një numër vendesh.
Një sondazh i kryer nga Banka Qendrore Evropiane (EQB) në nëntor, tregoi se 74 për qind e qytetarëve të eurozonës mendojnë se euro ishte e mirë për BE-në dhe 64 për qind që ishte e mirë për vendin e tyre.
“Euro ka rrënjët në popullsinë edhe anti-establishmenti duhet duhet ta pranojë”, tha Nicolas Veron, një financier i njohur ndërkombëtar.
Euroja tani është monedha e dytë botërore, edhe pse ende nuk mund të vërë në dyshim dominimin e dollarit amerikan.
Euro ka kaluar momente vendimtare, që kur efektet e krizës financiare të vitit 2008 shkaktan krizën e borxhit në zonën e euros që kulmoi në shpëtimin e disa vende, duke sjellë bashkimin monedhës dhe unitetin e saj.
Ekspertët thonë se kjo periudhë e trazuar ka ekspozuar të metat e natyrshme e projektit, duke përfshirë mungesën e solidaritetit fiskal në formën e përgjegjësisë së përbashkët për borxhet, investime dhe rreziqet, apo mungesën e huadhënësit të fundit.
Kriza ka ekspozuar dhe dallimet ekonomike midis shteteve anëtare, veçanërisht në mes të veriut fiskal të mençur dhe jugut të paaftë që të paguajë.
Presidenti i BQE, Marija Draghi është kredituar me kursimin e euros në vitin 2012. Ai pastaj tha fjalët legjendare se BQE, e cila drejton politikën monetare të eurozonës, do të bëjë “gjithçka që duhet” për të ruajtur një monedhë të vetme.
BQE u zotua për të blerë, nëse është e nevojshme, një sasi të pakufizuar të obligacioneve qeveritare nga vendet e borxheve. Kjo e bëri situatën të qetë dhe premtimi kurrë nuk duhej të zbatohej në praktikë.
Në mënyrë që të mbahen para që qarkullojnë në zonën e euros dhe të parandalojë kërcënimin e deflacionit, rënies së çmimeve dhe aktivitetit ekonomik, BQE ka ndërmarrë masa të paprecedentë në vitet e fundit.
Ndërkohë, BQE ka bërë sa më shumë që të jetë e mundur për të mbështetur euron, tha Gilles Moec, një ish-ekonomist në bankën qendrore franceze.
Analisti Vernon është më optimist dhe thotë se euro është forcuar duke pastruar bilancet e bankave, duke ulur borxhin e qeverisë dhe masat e jashtëzakonshme nga BQE.
Euroja tani është “një gjigant me tulla dhe jo prej argjile”, tha ai. /tesheshi.com/
