Duket e çuditshme për shumë përfaqësues politik diku tjetër, por e vërteta është kjo: Suedia nuk ofron asnjë luks apo privilegj për politikanët e saj.
Pa makina zyrtare ose shoferë privatë, ministrat dhe deputetët suedez udhëtojnë në autobusë dhe trena të mbushur me njerëz, ashtu si qytetarët që ata përfaqësojnë.
Pa ndonjë të drejtë të imunitetit parlamentar, ata mund të gjykohen në gjykatë si çdo person tjetër. Pa sekretarë privatë në derë, zyrat e tyre parlamentare janë jo më të mëdha se 8m2.
“Unë jam ai që paguan politikanët,” thotë Joakim Holm, një qytetar suedez. “Dhe nuk shoh asnjë arsye për t’u dhënë atyre një jetë luksoze.”
Politikanët që guxojnë të shpenzojnë para publike në udhëtimet me taksi, në vend që të hipin në tren, përfundojnë në titujt e lajmeve. Edhe kryetari i Parlamentit merr një kartë për të përdorur transportin publik. Vetëm kryeministri ka të drejtë të përdorë një makinë nga forcat e sigurisë.
Parlamentarët suedezë jetojnë në apartamente të vogla në kryeqytet, ku ata lajnë dhe hekurosin rrobat e tyre në lavanderi komunale. Kjo mund të duket e “pazakontë” për njerëz të tillë eminentë, por në të vërtetë është shumë më mirë sesa dikur. Deri në fund të viteve 1980, të gjithë parlamentarët flinin në divanet e zyrave të tyre.
Askush në jetën politike nuk fiton pagë me shumë zero: pagesa për shtëpi e një anëtari të Riksdag (Parlamentit) është rreth dy herë më shumë sesa ajo e një mësuesi të shkollës fillore.
Në nivelin komunal, çdo dëshirë për të punuar në politikë mund të shihet nga homologët e tyre jashtë Suedisë si një rast për të kërkuar vlerësim psikologjik: Këshilltarët suedezë nuk fitojnë rrogë, as nuk kanë të drejtë të kenë zyrë – ata punojnë nga shtëpia. E vetmja përparësi është që përmes këshillimit mund të futen në qarqet e partisë.
Përvoja e Suedisë shkatërron konceptin e palëkundur se politikanët janë qytetar më të lartë se mesatar, dhe prandaj meritojnë një të drejtë “gati hyjnore” për përfitime dhe privilegje.
Ky është një komb që trajton zyrtarët e qeverisë dhe përfaqësuesit politikë si qytetarë të thjeshtë. Një vend pa “përsosmëri” dhe tituj të tjerë zyrtarë.
Një shoqëri që hoqi përdorimin e përemrave pronorë në vitet 1960, dhe ku të gjithë quhen thjesht “ju”. Sepse, sipas sistemit suedez të vlerave, askush nuk është mbi askënd tjetër. As politikanët, të cilët duhet të jetojnë në kushte të ngjashme me realitetin e njerëzve që i zgjedhin. /tesheshi.com/
