Deri para 25 vitesh, askush nuk mund ta imagjonte se ekipi i futbollit të Kukësit do dilte kampion e do qëndronte në krye të klasfikimit duke qenë një ankth për big-ët tradicionalë.
Me një emër proletar pa pikë lidhje me atë çfarë ofron Kukësi historikisht e gjeografikisht – Përparimi – futbolli i qytetit verior do endej tradicionalisht në kategorinë e tyre, ku sfidat më të mëdha i kishte në rrafshin rajonal, të mundte rivalë si 31 Korrikun e Burrelit apo Korabin e Peshkopisë, të cilët nga ana e tyre pretendonin kategorinë e parë. Gjithnjë duke iu referuar viteve ’80. Me futbollistë cilësorë si Sinani, Gërxhaliu apo më vonë Domi, Përparimi i Kukësit mbetej ndër më modestët e kategorisë së dytë.
Ndryshe ishte Skënderbeu. Edhe pse një ekip që njëherë në tre vjet rrezikonte të binte nga e para në të dytën, e ku një në katër binte realisht, mbetej ndër ekipet më simpatike të futbollit shqiptar. Me emra si Todi Vaso, Statobërdha, Xhambazi, Dembo, vëllezërit Kërçiç e porteri Jani Kaçi, edhe pse nuk qe ekip elitë, kishte gjithsesi një emër në futbollin shqiptar.
Nga ana tjetër, askush nuk e kish imagjinuar se big-ët e asaj kohe, 17 Nëntori (sot Tirana), Partizani, Dinamo, Vllaznia, Flamurtari apo Lokomotiva, (sot Teuta) do ishin nën takat e modestëve apo të panjohurve të deridjeshëm.
Eshtë rasti këtu të kujtojmë se nga elita e futbollit ka dalë Elbasani (Labinoti i djeshëm), që në mesin e viteve ’80, kur treshja kryeqytetase bënte ligjin, e ndjekur nga Flamurtari e Vllaznia, ekipi i emrave si Tafani e Gogunja do dilte kampion.
Ka humbur gjithashtu Tomori i Beratit që nxirrte emra si Mile, Kovaçi, Karkanjozi e Kokalari.
Ka ruajtur një ekuilibër Luftëtari i Gjirokastrës, që ato vite do nxirrte treshen shkatërruese Boni-Braho-Kalluci, por ndërsa ekipe në nivelin e saj nuk kanë pësuar tronditje të mëdha, po vuajnë këto vite nxjerrje emrash, siç ka qenë traditë në historinë e tyre: Lokomotiva (Teuta sot), e vëllezërve Ballgjini, Hados apo portierit Maliqati, apo Flamurtari i yjeve si Vasil Ruci, Sokol Kushta, Rrapo Taho, Alfred Ferko etj.
Ndryshe tyre, Vllaznia e emrave të mëdhenj si Ragami, Vukatana, Zmijani, Dedja, porteri Dani, Kepaj e Barbullushi, edhe pse prej vitesh nuk shkëlqen si ekip, talente vijon të nxjerrë parreshtur.
I mungon elitës së sotme dhe Besa e Kavajës. Në të njëjtin nivel me Skënderbeun e Korçës atëkohë, ajo nxorri emra të mëdhenj si Pagria, Kuriu apo Bajaziti. Deri para pak vitesh, ajo së bashku me Dinamon i jepte tonin futbollit shqiptar, ku më pas që të dyja nisën rënien e madhe, për t’u pasuar nga Tirana.
E ndërsa Partizani pas vitesh në krizë së paku ka zënë një vend në Superiore, ende larg pretendimeve për titull, dy ekipet e tjera kryeqytetase ende lëngojnë. Mungon gjithashtu dhe Apolonia e Kujtim Majacit, që identifikohej ato vite me këtë emër që ishte makineri golash.
Është e tepërt të përmendësh se ç’emra kanë patur ato dikur, se ç’lojë dhuronin, aq sa ndoshta nuk gjendet rast i dytë, së paku në Europë, ku futbolli i një vendi të ketë pësuar një metamorfozë të tillë ku shumëçka nga e djeshmja është kthyer kokëposhtë.
Përgatiti: Ermir Hoxha – /tesheshi.com/
