Bilal AbdulKerim është ndër të rrallët gazetarë që ndodhet në zemrën e asaj që mund të konsiderohet tragjedia më e rëndë e kohëve moderne, Halepi. Ai tashmë jo thjesht raporton, por dhe i bën apel botës që të bëjë diçka. Një mesazh i tij i përcjellë nga gërmadhat dhe lumenjtë e gjakut, po bën xhiron e botës.
Nga Bilal AbdulKerim, Halep
Të gjithë ne po lutemi për shi. Kur bie shi, aeroplanët nuk mund të fluturojnë dhe bombardimet ndalen për një kohë të shkurtër.
Ne jemi duke shpresuar se do të bjerë shi për aq kohë sa fuqitë e botës të bëjnë diçka për të ndihmuar 150,000 civilë të mbërthyer në këtë lagje të vogël në Halepit për të ndalir masakrën.
Situata këtu është e pashpresë.
Njerëzit që po kërkojnë strehim kanë vërshuar zonën që kap një sipërfaqe prej vetëm 10 kilometra katrorë. Ka shumë foshnje dhe shumë fëmijë këtu. Njerëzit vijnë me nga tre ose katër fëmijë me vete, duke ikur nga forcat qeveritare. Ata po përdorin karrocat për të bartur fëmijët dhe çfarëdo tjetër që po munden – rroba, enë kuzhine në qese plastike, gjëra të domosdoshme.
Unë zgjodha të vij në Halep disa javë më parë. Fillimisht mendova se do të jem këtu me ekipin tim prej dy personash vetëm për disa ditë. Nuk kisha ndërmend të qëndroja këtu për kaq kohë. Por një gjë e dija të sigurtë, se ardhja këtu do të jetë e rrezikshme.
Raportimi nga zonat e konfliktit është e gjë e rrezikshme, por ofrimi i të vërtetës botës është e rëndësishme. Shumica e njerëzve tjerë këtu, megjithatë, nuk kishin zgjidhje tjetër. Ata janë zënë në këtë makth kundër vullnetit të tyre.
Është jashtëzakonisht ftohtë. Vendi ku po qëndroj nuk ka mure të mirëfillta – e kam varur një copë plastike dhe një batanije në vrimën e madhe të shkaktuar nga një goditje e fundit ajrore.
Njerëzit zemërgjërë sirianë më presin mua, si gazetarin e vetëm me ngjyrë në qytet, bujarisht. Ata e dinë që unë jua komunikoj historitë e tyre para botës, vetëm atëherë kur ata të më lejojnë që të karikoj telefonin dhe laptopin tim në një nga vendet e pakta të mbetura me gjenerator dhe karburant.
Çmimi i atij pak ushqimi që ka mbetur nuk është shumë i lartë, pasi njerëzit nuk duan të përfitojnë nga njëri-tjetri, por nuk ka shumë për të shitur dhe të gjithë po vuajnë.
‘Sulmet ajrore janë të pamëshirshme’
Për të pasur mundësi të gatuajnë, njerëzit marrin pjesë të thyera të mobiljeve, një tullë dhe disa gurë, vendosni tenxheret e tyre në krye të tyre dhe pastaj ndezin zjarrin.
Menuja është e kufizuar: bukë, ullinj, grurë bulgur, referuar këtu si “oriz i njerëzve të varfër”. Disa shoqata bamirëse kanë magazinuar bulgurin, por nuk është as përafërsisht e mjaftueshme. Shumica e njerëzve nuk kanë mundësi as për ujë.
Edhe gatimi duhet të bëhet fshehurazi, nga frika për të mos tërhequr vëmendjen e aeroplanëve të qeverisë, apo atyre që janë të uritur dhe nuk kanë ushqim.
Sulmet ajrore janë të pamëshirshme. Ato funksionojnë duke përdorur metodën “double tap” që është projektuar për të vrarë çdo “samaritanë të mirë” që u vjen në ndihmë të lënduarve. Ata godasin një herë, pastaj presin një kohë; atëherë, kur njerëzit mblidhen për të hequr njerëzit e mbërthyer nën rrënoja, ata godasin përsëri.
Gjatë natës rrugët janë bosh. Avionët me fluturim të ulët rrijnë pezull rreth qytetit duke shënjestruar çdo gjë që lëviz. Nëse duhet të dilni jashtë, ju duhet të dëgjoni me kujdes dhe të prisni deri sa të kalojnë ata, para se të vraponi për jetën tuaj nga një bllok në tjetrin, duke u përkulur gjatë gjithë kohës nëpër hije apo streha.
Më e vështirë është për të plagosurit. Të gjitha spitalet në Halepin lindor janë bombarduar rëndë dhe qysh prej dy javë më parë, nuk ka asnjë që funksionon. Çdo gjë që ekziston tashmë janë klinika të improvizuara në vendet nëntokësore.
Qasja në këto klinika është e vështirë. Stafi i guximshëm i Helmetave të Bardha nuk funksionon më; ambulancat e tyre nuk mund të funksionojnë pa karburant apo nga frika e të qënit në shënjestër. Disa njerëz rrezikojnë jetën e tyre duke sjellë të plagosurit për në klinika me makina ose vetura pick-up, në qoftë se u ka mbetur ndonjë pikë e karburantit. Unë kam parë edhe njerëzit që përdorin karrocë dore për të transportuar familjarët e plagosur rëndë.
Edhe nëse arrini në njërën prej këtyre “klinikave”, një lloj i ri makthi ju pret atje – ata janë të mbushur me njerëz, të shtrirë në dysheme në pishina të gjakut. Ka aq shumë gjak sa mjekët dhe infermierët veshin çizmet për të kaluar nga një pacient tek tjetri.
Këto klinika nuk mund të ofrojnë asgjë përtej trajtimit të rasteve të emergjencës mjekësore, qepje të plagëve dhe operacione emergjente. Qëllimi i tyre i vetëm është të ndalojnë gjakderdhjet; ata nuk mund të bëjnë më shumë se kaq. Dhe momentin kur mjeku është në gjendje të ndalojë gjakderdhjen, i plagosuri duhet të largohet. Klinikat janë vende të rrezikshme. Sa më shumë qenie njerëzore që mblidhen në një vend, ka më shumë të ngjarë që ky vend të jetë në shënjestër.
“Nesër do të jetë shumë vonë për shumë prej nesh”
Qeveria siriane hapi një korridor për njerëzit që të dorëzohen. Ndoshta 50,000 për 60,000 janë dorëzuar deri tani. Por, njerëzit ende po vërshojnë për në enklavën tonë të mbetur, pasi qeveria po avancon vazhdimisht përpara. Civilë lokalë preferojnë të përballen me bomba dhe kushtet e vështira në vend që të zhduken pa gjurmë.
Fakti që ushtria siriane ka vrarë tashmë gjysmë milion banorë është tmerruese. Por tani po dëgjojmë raporte për qindra njerëz të zhdukur në një vend, dhe njerëzit që po rreshtohen për ekzekutimin e tyre, një nga një. Kjo vetëm shton frikën për ta dorëzuar veten të gjallë.
Është situatë e pashpresë tani. Shiu do të ndalet së shpejti, që do të thotë se kasaphana do të fillojë përsëri. Duhet të ketë një korridor humanitar tani. Sot. Nesër do të jetë shumë vonë për shumë prej nesh. /tesheshi.com/
