Gazetaria është hem aftësi(e natyrshme kjo për çdo profesion), hem princip(edhe kjo gjithashtu) dhe hem sqimë. Te gazetaria shqiptare, të trija këto kanë rënë përballë Berishës.
Berisha mund të konsiderohet madje dhe ndër testet apo treguesit se në ç’mjerim është gazetaria te ne.
Çfarë është aftësi, princip e sqimë te një gazetari, pra ku ndërthuren te trija bashkë? “Gërshëra”! Pra ndryshe, përzgjedhja, seleksionimi e jo përtypja e servirja e gjithçkaje.
Te Berisha kjo nuk ndodh. Edhe pas 30 vitesh, ai ndihet komod me një media ku paçka marrëzive pa kufi që nxjerr, të cilat janë açik fyerje inteligjence, nga më të rëndomtat, ajo ja përcjell besnikërisht gjithçka, duke qenë, pakuptueshëm, një media që pranon me një lehtësi të ububushme të jetë hem kaq jointeligjente e hem kaq josqimtare.
I duhet mëshuar sqimës, sepse dreqi e morri, në ka gjë që të vë në provë Berisha, është sqima, në e ke apo s’e ke, në e patç si e sa e ke.
Berisha është antietika e antiestetika në politikë. Kaq do mjaftonte që ai, pas 30 vitesh protagonizëm, të mos trajtohej në raportimin gazetaresk si para 30 vitesh. Vitet në këtë rast kanë rolin e tyre për “ripozicionime kamerash” në llojin e fokusit ndaj një personi. Por vitet ikin dhe çuditërisht, media mbetet po e njëjta përballë Berishës, e pandjeshme dhe idiote. Berisha është në botën e tij, në kuptimin që i ka dhënë jetës, që të thotë gjëra që as vetë s’i beson, sidomos kur është fjala për akuza ndaj kundërshtarit. Në këtë pikë, në librat e historisë politike, ai duhet të ketë vendin e vet si ndër fenomenet e pangjashme të akuzës politike, një kombinim i fantazisë, primitivizimit dhe trashësisë, deri në kufijtë e çnjerëzores. Dhe një dorë të mirë ja jep media, e cila është mbështetësja kryesore e këtij modeli jete të marrëzishëm, duke i përcjellë publikut gjithçka që ai thotë. Nëse e bën me vetëdije, gjë që e tregon të ligë, ajo që e bën pa vetëdije e tregon mjerane. Nuk ka parim profesional që e përligj raportimin pa asnjë filtër të një njeriu që gati tallet me median duke i dhënë vetes lirinë pa kufi që të nxjerrë çdo broçkull akuzatore nga goja, aq më tepër pas 30 vitesh kur është lakuriq në gjithçka në atë që përfaqëson.
Sepse është kjo medie, së cilës në 2007, Berisha do ia bënte të qartë, madje me një përtallje ndaj saj, se ato që thotë janë thjesht për nevoja politike e s’e s’duhet t’i marrë seriozisht. E tha këtë me Nanon në krah, bërë bashkë në një moment për të goditur Ramën, kur media i kujtoi ato që kish thënë për njeriun në anë të tij, Nanon, tërë të zezat, siç sot me pasardhësin e tij. Zgjodhi të qeshte me këtë shqetësim medial, në mënyrën më fyese, gjë që nuk ka dhënë asnjë efekt te media kjo lloj shuplake që morri atëherë.
Vëreni me kujdes: si në çdo kohë, edhe sot e kësaj dite, Berisha mund të thotë ç’të dojë, i qetë e i relaksuar madje, me një media që ia përcjell besnikërisht e marrëzisht çdo gjë, sado e marrëzishme të jetë. Pra një media që në fund i servir publikun atë që as vetë s’e beson; kjo është moralisht e ulët. Nëse do e besonte, do ishte një katastrofë profesionale. Mundet të jenë të dyja.
Sepse nuk ka kuptim që qasja të jetë e njëjtë edhe kur është e s’është në pushtet. Madje dhe në rrethana opozite, Berisha s’është as lider i saj që të jesh e detyruar profesionalisht apo etikisht që ta raportosh për gjithçka thotë. Ai është drejtues i një prej dy gjysmave të një partie të shkërmoqur, aq më tepër me xanxë amerikane “non grata”. /tesheshi.com/
